Διαταραχή βαδίσματος μαζί με φόβο και δύσπνοια και δυσαρθρία

Βασικά έχουμε σε αυτές τις περιπτώσεις δυο βασικά συμπτώματα με τα οποία αρχίζει η παρατήρηση του κλινικού προβλήματος της κινητικής δυσλειτουργίας που εμφανίζουν τα άτομα.

Αυτά τα συμπτώματα είναι η δυσαρθρία σε συνδυασμό με ένα έντονο άγχος και αυξημένη δύσπνοια. Το άγχος και η δύσπνοια, κατά κανόνα, εμφανίζονται σαν «ουρά» συμπτωμάτων και αρχίζουν να είναι εμφανή από τη νεαρή ηλικία.

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, όπως έχουμε παρατηρήσει εδώ στη Βιονευρολογική, για να τεθεί η σωστή διάγνωση, διότι αυτή η συμπτωματολογία έχει μια προοδευτική μεν, αλλά ιδιαίτερη αργή εξέλιξη.

Μπορούν να περάσουν και χρόνια, μέχρι να αρχίσει να γίνεται ενοχλητική ή να την εποπτευθεί κάποιος γιατρός ή κάποιος από τους συγγενείς ή τέλος πάντων να «κινητοποιηθεί» ο ασθενής, προκειμένου να ζητήσει βοήθεια για το πρόβλημα του.

Ο κλινικός εργαστηριακός έλεγχος καμία φορά πρέπει να είναι «πλατύς» και διεξοδικός, προκειμένου να καταφέρει κάποιος να φτάσει στο τελικό αποτέλεσμα, ώστε να μπορεί με σιγουριά να πει στον ασθενή από πού έρχονται αυτά τα συμπτώματα.

Κατά κανόνα, την τετράδα αυτή τη βρίσκουμε σε περιπτώσεις σπονδυλοπαρεγκεφαλιδικής αταξίας, η οποία είναι και χαρακτηριστική για το είδος αυτό.

Βέβαια, εδώ πρέπει να τονίσουμε με έμφαση ότι η γρήγορη και ακριβής διάγνωση, σήμερα που η γενετική και η μοριακή βιολογία έχει αναπτυχτεί πάρα πολύ και βοηθάνε σε κάποια θεραπευτικά είδη της ασθένειας αυτής, πρέπει να τεθεί πολύ σύντομα.