Η διαγνωστική «ευαισθησία» του εγκεφαλογραφήματος και τα αυτοάνοσα νοσήματα

Η διαγνωστική «ευαισθησία» του εγκεφαλογραφήματος και τα αυτοάνοσα νοσήματα

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια στη Βιονευρολογική σε όλα τα αυτοάνοσα νοσήματα ή ακόμη και σε αυτά τα νοσήματα που έχουν κάποια «μικροένδειξη» για αυτοάνοσο χαρακτήρα κάνουμε μια αναλυτική ηλεκτροεγκεφαλογραφική έρευνα.

Προς μεγάλη κατάπληξη μας, έχουμε διαπιστώσει ότι στην πληθώρα αυτών σε ποσοστό πάνω από 90% όλα αυτά τα εγκεφαλογραφήματα στα αυτοάνοσα νοσήματα παρουσιάζουν παθολογικά στοιχεία.

Τα παθολογικά αυτά στοιχεία ποικίλουν βέβαια, ανάλογα με το βαθμό της έντασης της συμπτωματολογίας της μορφής της νόσου και το είδος του αυτοάνοσου νοσήματος που υπάρχει. Η διαταραχή όμως είναι σαφής.

Έχουμε μάλιστα καταφέρει και έχουμε στοιχειοθετήσει τα ευρήματα αυτά, κάνοντας μια λίστα «προτεραιότητας», σε ότι αφορά το κάθε εύρημα ανάλογα με την αρρώστια. Π.χ. σε όλα τα αυτοάνοσα νοσήματα, ένα πρώτο εύρημα στο εγκεφαλογράφημα σε όλες τις μορφές και καταγραφές και τους τρόπους με τους οποίους γίνεται, έχουμε διαπιστώσει μια λεγόμενη «αποδιοργάνωση» του βασικού ρυθμού.

Δηλαδή, η βασική εγκεφαλική δραστηριότητα αλλοιώνεται, σε ότι αφορά το ρυθμό παραγωγής της με τρόπο τέτοιο, ώστε να προκαλεί άλλες λειτουργίες από αυτές που περιμένουμε.

Το αποτέλεσμα είναι διάφορα ψυχοπαθολογικά συμπτώματα από ελαφρά έως ιδιαίτερα βαρέα, τα οποία πολλές φορές συνοδεύονται και με σωματικά συμπτώματα σε μια ανάλογη ευθεία.

Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει σε κάθε υπόνοια αυτοάνοσου νοσήματος και για διαγνωστικούς λόγους όσο και για λόγους πρόγνωσης να γίνεται ένα εγκεφαλογράφημα και μάλιστα επαναλαμβανόμενο κατά τη διάρκεια ή μη κάποιας θεραπείας.