Διακρανιακός μαγνητικός ερεθισμός και μάθηση
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης νευρολογίας είναι εκείνες οι παθήσεις που συνδέονται με διαταραχές της μάθησης ή μετά από μία νευρολογική νόσο.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης νευρολογίας είναι εκείνες οι παθήσεις που συνδέονται με διαταραχές της μάθησης ή μετά από μία νευρολογική νόσο.
Σ’ όλες τις μορφές κρίσεων ναρκοληψίας υπάρχει πάντα το υπόβαθρο μίας υποθαλαμικής δυσλειτουργίας.
Η υγιής καθημερινότητα ενός ανθρώπου είναι αποτυπωμένη στον ιππόκαμπο, μέσω νευροχημικών διαδικασιών με ανάλογες διατάξεις των μορίων του νερού μέσα στον εγκέφαλο.
Κυρίως σε νευρολογικά εκφυλιστικά νοσήματα και σε περιπτώσεις παιδονευρολογίας ο γιατρός πρέπει να μπορεί να εξετάζει το επίπεδο συνείδησης σε σχέση με την κίνηση και τη μελωδία.
Ήδη από τις ασκήσεις γυμναστικής που μαθαίναμε μικροί στο σχολείο, γνωρίζουμε την αποτελεσματικότητά τους σε ότι αφορά την εκμάθηση της κίνησης αλλά και την ανάπτυξη της πνευματικής ευεξίας.
Οι επώδυνες καταστάσεις στην παιδική ηλικία, κυρίως μετά από σωματοποιημένο άγχος, είναι κάτι πολύ συνηθισμένο.
Ο Ζαν-Μαρτέν Σαρκό ήταν ένας Γάλλος νευρολόγος ο οποίος ερεύνησε διάφορα ψυχιατρικά νοσήματα το 19ο αιώνα.
Όταν η σκλήρυνση κατά πλάκας εμφανίζεται, παρουσιάζει υφέσεις και εξάρσεις των συμπτωμάτων της.
Σύμφωνα με το πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια η απάντηση στο αίνιγμα «ύπνος» είναι οι μικρομοριακές ενώσεις.
Η μοριακή μιμητική είναι μια διαδικασία η οποία εντός του οργανισμού παράγει πολλές ασθένειες όπως αλλεργίες, κακοήθειες και ψυχώσεις˙ πρόκειται για έναν μηχανισμό ο οποίος στην προσπάθεια του να δημιουργήσει πρωτεΐνες από υλικά που δέχεται εξωτερικά(ιδίως τροφές), έχει μια λάθος παραγωγή μιμούμενος τις ίδιες τις πρωτεΐνες του σώματος.
Τα αυτοάνοσα νοσήματα είναι γνωστά εδώ και πολλά χρόνια στην ιατρική και αποτελούν μεγάλο κλάδο της ανοσοβιολογίας που ασχολείται με το χαρακτήρα, το είδος και τις κλινικές εκφράσεις αυτών.
Στο σύγχρονο και «στρεσογόνο» κόσμο είναι λογικό ότι η μελέτη της συμπεριφοράς από τους επιστήμονες έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις.
Στον εγκέφαλο και συγκεκριμένα στην περιοχή της νευρογλοίας και του εγκεφαλικού αιματικού φραγμού διάφορες πρωτεΐνες παίζουν ένα τεράστιο ρόλο σε ότι αφορά τη διαπερατότητα του εγκεφαλικού αιματικού φραγμού αλλά ταυτόχρονα και την ανταλλαγή ουσιών που γίνονται μέσω αυτού.
Τα τελευταία τριάντα χρόνια χορηγούμε τη μαννιτόλη για διάφορες θεραπευτικές διαδικασίες σε νοσήματα του εγκεφάλου, κυρίως καρκίνους, σε συνδυασμό μ’ άλλα φάρμακα.
Μια τελευταία φαρμακευτική μέθοδος έχει βρεθεί που σε συνδυασμό με το υπεριώδες φως και με ερεθιστές διάφορων υποδοχέων στον εγκέφαλο μπορεί να προκαλέσει μια προσωρινή διάνοιξη «οπών» του εγκεφαλικού αιματικού φραγμού διάρκειας λίγων λεπτών έως και ωρών∙ αυτές οι «οπές» αυξάνονται και συνδέονται μεταξύ τους, έτσι ώστε να μπορούν να διαπερνούν διάφορα φάρμακα για συγκεκριμένες νευρολογικές παθήσεις.
Σε πάρα πολλές νευρολογικές και ψυχιατρικές ασθένειες αλλά πολύ πιθανόν και σε διάφορα αυτοάνοσα και εκφυλιστικά νοσήματα έχουμε μια δυσλειτουργία του αιματικού φραγμού του εγκεφάλου.
Οπωσδήποτε η θεραπεία του πόνου σε μυοσκελετικά νοσήματα έχει γίνει σήμερα πλέον μια αναγκαιότητα.
Οι λεγόμενες «χαμηλής έντασης» θρομβώσεις είναι ιδιαιτέρα επικίνδυνες για το κεντρικό νευρικό σύστημα.
Πολλές φορές στα λεγόμενα αυτοάνοσα νοσήματα ο οργανισμός χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο παράγει αντισώματα εναντίων των φωσφολιπιδίων∙ πρόκειται για πρωτεΐνες που δημιουργούνται από τον ίδιο τον οργανισμό και έχουν σκοπό να συνδεθούν με τα φωσφολιπίδια.
Πράγματι «μάχοντας» χρόνια ολόκληρα τη νόσο του Alzheimer, έχει διαπιστωθεί ότι ασθενείς μ’ αυτήν τη νόσο έχουν πολλά περισσότερα αντισώματα στο αίμα τους σε σχέση με τους υγιείς.