Υπάρχει γενικευμένη αδυναμία;
Μια γενικευμένη αδυναμία στα νευρολογικά περιστατικά, όπως έχουμε δει εδώ στη Βιονευρολογική, παρουσιάζεται, με έντονα κλινικό και εύκολα διαγνωσμένο χαρακτήρα, σπάνια
Μια γενικευμένη αδυναμία στα νευρολογικά περιστατικά, όπως έχουμε δει εδώ στη Βιονευρολογική, παρουσιάζεται, με έντονα κλινικό και εύκολα διαγνωσμένο χαρακτήρα, σπάνια
Εδώ στη Βιονευρολογική, κάθε φορά που έχουμε ένα καινούργιο περιστατικό, προσπαθούμε να εντοπίσουμε ποιό είναι το σύμπτωμα που περισσότερο από όλα «βασανίζει» τους ασθενείς
Ένα πολύ μεγάλο πλήθος ασθενών εμφανίζεται, κατά καιρούς, στη Βιονευρολογική με αδυναμία να βρει μια ουσιαστική θεραπεία για τις ημικρανίες του.
Όπως έχουμε δει στη Βιονευρολογική μια από τις πιο «ύπουλες» καταστάσεις είναι αυτή της κλινικής υποθερμίας και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Χειμώνα.
Οι αεροδιαβιβαστές είναι μόρια, τα οποία μπορούν και διαπερνούν τους ανθρώπινους ιστούς και κυρίως τα αγγεία, προς τη μεριά του κεντρικού νευρικού συστήματος.
Αν και πρόκειται για μια σχετικά σπάνια εκδήλωση, νοσολογικής κατάστασης, αρκετές φορές την έχουμε βρει σε ασθενείς της Βιονευρολογικής.
Πρόκειται για μια αυτοάνοσου τύπου, μη φυσιολογική, αντίδραση χωρίς γνωστή, σαφή αιτιολογία.
Στην Βιονευρολογική, τακτικά παρατηρούμε το φαινόμενο της φωτοευαισθησίας, συνδυαζόμενο με συμπτώματα τα οποία προκαλεί ο ερυθηματώδης λύκος, που ίσως είναι και μια συνέχεια της φωτοευαισθησίας.
Καινούργια πειράματα και σε παρατηρήσεις που έχουν γίνει, όπως και εμείς διαπιστώσαμε εδώ στην Βιονευρολογική, πολύ τακτικά έρχεται το πρώτο μέρος του εγκεφάλου να «βοηθήσει» έντονα το άλλο όταν έχει πρόβλημα.
Πριν από πάρα πολλά χρόνια, συγκεκριμένα το 1894 ο Γερμανός νευρολόγος, Νίλσεν, παρουσίασε την έννοια της χρωματόλυσης μετά από αξονοτομία.
Πρόκειται για μια εγκεφαλική διαδικασία, που κατά περιπτώσεις ακολουθεί το τραύμα.
Σήμερα υπάρχουν ειδικά διαγνωστικά μηχανήματα, «φορτισμένα» με ψηφιακό υλικό αλγορίθμων, που μπορούν να αναγνωρίζουν επαναλαμβανόμενα σήματα του εγκεφάλου, παθολογικά και φυσιολογικά.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η καθημερινότητα της ζωής κατευθύνεται από τον εγκέφαλο, και έχει τη μορφή της συμπεριφοράς αυτής που καθορίζει ο εγκέφαλος του καθενός.
Η ενδοτοξικότητα· πρόκειται για ένα φαινόμενο συνηθισμένο σε τραυματισμούς, δηλητηριάσεις ή άλλες διαταραχές της ισορροπίας της εγκεφαλικής ουσίας και κυρίως εναπόκειται στο κακό συντονισμό των λεγόμενων νευροδιαβιβαστών.
Πολλές φορές έχουμε δει και στην Βιονευρολογική, όταν παρουσιάζεται ένα έλλειμμα νευρολογικών κυττάρων ταυτόχρονα υφίσταται μια κυτταρογένεση παρόμοια με μια μεγάλη δραστηριότητα όσο αφορά το χρόνο, την ανάπτυξη και τον τόπο.
Η δευτερογενής εκφύλιση συμβαίνει κατά κύριο λόγο σε τραυματικές καταστάσεις στο εγκέφαλο και σε διάφορα κύτταρα, που αρχίζουν να εκφυλίζονται περίπου εικοσιτέσσερις ώρες μετά το τραύμα.
Κάτι που φοβάται, ο κάθε κλινικός νευρολόγος, είναι η δημιουργία μικρών ή μεγάλων οιδημάτων, δηλαδή συλλογή υγρού στα διάφορα σημεία του εγκεφάλου.
Στο κέντρο ακριβώς του εγκεφάλου, υπάρχει η υπόφυση, ένας αδένας, ο οποίος συντονίζει όλο το ορμονικό σύστημα και δευτερογενώς ακόμη πρωτεΐνες, λίπος και γλυκόζη που χρειάζεται ο εγκέφαλος τόσο για την προστασία του όσο και για την συντήρηση του ακόμη και για την άμυνα του.
Μετά από κάθε τραυματισμό ή φλεγμονή στον εγκέφαλο και διαταραχή των ιστών του, έρχεται μια κατάσταση την οποία μπορούμε να ονομάσουμε ένα «βιολογικό χάος», στο οποίο ο ίδιος ο εγκέφαλος προσπαθεί να διορθώσει τις βλάβες που έχουν προκληθεί.
Η χημική ισορροπία του εγκεφάλου, πάρα πολύ σημαντική για αυτόν τον ίδιο, είναι ταυτόχρονα μια ασπίδα προστασίας για τον ίδιο.