Πότε «πιέζουμε» και πότε αποφεύγουμε την αντιεπιληπτική αγωγή;
Η τοποθέτηση μιας αντιεπιληπτικής αγωγής, ανάλογα με τα στοιχεία που υπάρχουν, από ότι δείχνει η πείρα μας στην Βιονευρολογική, πρέπει να γίνεται οπωσδήποτε με βάση δυο κανόνες.
Η τοποθέτηση μιας αντιεπιληπτικής αγωγής, ανάλογα με τα στοιχεία που υπάρχουν, από ότι δείχνει η πείρα μας στην Βιονευρολογική, πρέπει να γίνεται οπωσδήποτε με βάση δυο κανόνες.
Το REM είναι το στάδιο εκείνο όπου ο οργανισμός βρίσκεται μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και χαρακτηρίζεται από τις γρήγορες κινήσεις των ματιών, από όπου πήρε και το όνομα του (REM).
Η υπνοβασία είναι μια διαταραχή, η οποία τα τελευταία χρόνια διαγιγνώσκεται όλο και πιο τακτικά, διότι νευροφυσιολογικά υπάρχει η δυνατότητα μαζί με την πολύωρη ηλεκτροεγκεφαλική καταγραφή να γίνει και η ανάλογη βιντεοσκόπηση.
Σε άτομα ευαίσθητα με νευροψυχιατρικά νοσήματα παρουσιάζεται, όπως έχουμε δει πολλές φορές στην Βιονευρολογική, το πρόβλημα του υπαρξιακού άγχους και της κατεύθυνσης του προς «δημοφιλείς» ή άλλες λύσεις, που κατευθύνονται από ευρέως αποδεκτά λαϊκά αισθήματα π.χ. από την τηλεόραση.
Στην Βιονευρολογική, τακτικά παρατηρούμε το φαινόμενο της φωτοευαισθησίας, συνδυαζόμενο με συμπτώματα τα οποία προκαλεί ο ερυθηματώδης λύκος, που ίσως είναι και μια συνέχεια της φωτοευαισθησίας.
Η κατάθλιψη αποτελεί πλέον την καθημερινότητα της ενασχόλησης στα νευροψυχιατρικά ιατρεία και οργανισμούς.
Στην Βιονευρολογική, πολύ τακτικά βρίσκονται οι γιατροί μπροστά από το δίλλημα, εάν η ψυχική πίεση έχει ένα όριο και μέχρι ποιού σημείου μπορεί να φτάσει ο ασθενής.
Αναμφισβήτητα ναι, διότι σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να έχουμε εξελίξεις απλού επιληπτικού χαρακτήρα μέχρι και περίπλοκες μορφές επιληπτικών κρίσεων, οι οποίες πρέπει έγκαιρα να καταγράφουν νευροφυσιολογικά ή και απεικονιστικά και όσο γίνεται πιο νωρίς να κατευναστούν, έτσι ώστε ο ασθενής να έχει μια φυσιολογική εξέλιξη προκειμένου να έχει και νορμάλ ζωή.
Σήμερα υπάρχουν ειδικά διαγνωστικά μηχανήματα, «φορτισμένα» με ψηφιακό υλικό αλγορίθμων, που μπορούν να αναγνωρίζουν επαναλαμβανόμενα σήματα του εγκεφάλου, παθολογικά και φυσιολογικά.
Το στρες παραμένει ο μεγάλος κίνδυνος του ασθενούς με επιληπτικές κρίσεις.
Οι μυϊκές συσπάσεις αποτελούν, από ότι έχουμε δει στην Βιονευρολογική, ένα πάρα πολύ τακτικό σημείο, το οποίο αναφέρουν οι ασθενείς σαν ενόχληση και πίσω από αυτό κρύβεται μια επιληπτική κρίση.
Μια κρανιοεγκεφαλική κάκωση, μικρής ή μεγάλης έκτασης, είναι κάτι πολύ συνηθισμένο.
Στην Βιονευρολογική, πολύ τακτικά οι ασθενείς αναφέρουν μια σύντομη απώλεια συνείδησης μετά από ένα χτύπημα στο κεφάλι, η οποία επανέρχεται χωρίς να δημιουργεί αλλά προσκόμματα.
Χωρίς αμφιβολία, τα τροχαία ατυχήματα αποτελούν μια μεγάλη «πληγή» για την χώρα μας. Συνήθως χτυπήματα στο κεφάλι μετά από τροχαίο ευθύνονται για επιληπτικές κρίσεις.
Υπάρχουν μερικές μορφές επιληπτικών κρίσεων που εμφανίζουν τυπικό χαρακτήρα.
Η πείρα μας στην Βιονευρολογική λέει ότι πριν εμφανιστεί ο ασθενής στον νευρολόγο για πτώση της ακοής, περνάει πρώτα οπωσδήποτε από κάποιον ωτορινολαρυγγολόγο, που μετά από ειδικές εξετάσεις αντιλαμβάνεται ότι πολλές φορές η πτώση της ακοής, αν όχι τις περισσότερες, έχει σχέση με νευρολογικά αίτια.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια συνεχής, σταθερή και μάλιστα μεγάλη και κάθε χρόνο αυξανόμενη, τάση ψυχώσεων.
Πρόκειται για μια σπάνια ασθένεια, όπου έχουμε πλήρη απουσία ανάπτυξης των βολβών των οφθαλμών.
Το τρίξιμο των δοντιών ή αλλιώς «νυχτερινός» οδοντικός τριγμός θεωρείται και εκλαμβάνεται, δυστυχώς, και από ιατρικούς κύκλους πολλές φορές, σαν μια ατομική διαταραχή.
Πάρα πολλές φορές ,υπεύθυνα για τις εμβοές στα αυτιά και μετά από έντονο στρες, που προκαλούν διάφορες αρρώστιες, είναι τα ίδια τα φάρμακα τα οποία χρησιμοποιούμε για τις περιπτώσεις αυτές.