Το ρίσκο της επιληψίας
Στη σύγχρονη επιληπτολογία, ο υπολογισμός των ρίσκων που υπάρχουν για τις διάφορες καταστάσεις είναι το κεντρικό αντικείμενο μελέτης.
Στη σύγχρονη επιληπτολογία, ο υπολογισμός των ρίσκων που υπάρχουν για τις διάφορες καταστάσεις είναι το κεντρικό αντικείμενο μελέτης.
Όταν υπάρχει πιθανή διαταραχή – βλάβη πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά τον τοκετό (περιγεννητικά), ο κίνδυνος εμφάνισης επιληπτικών επιπλοκών πάντα «υποβόσκει».
Για όσους ασχολούνται με τη συμπεριφορά ασθενών που πάσχουν από επιληπτικές κρίσεις, παρατηρούν γρήγορα πως ένα μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα που εμποδίζει ιδιαίτερα τη θεραπεία είναι τα αισθήματα ενοχής που διακατέχουν τον ασθενή.
Ένας ιδιαίτερα παρατηρητικός και οξυδερκής γιατρός το έτος 1932 στη Νέα Υόρκη παρουσιάζει μία «ομάδα» γαστρεντερικών συμπτωμάτων με ιδιαίτερο νοσολογικό χαρακτήρα.
Στο φαινόμενο του γήρατος σχεδόν πάντα εμφανίζεται το πρόβλημα των επιληπτικών κρίσεων μετά από πολυφαρμακία.
Οι ασθενείς που πάσχουν από ημικρανίες χρειάζονται προφύλαξη από τη νόσο.
Οι ημικρανίες εμφανίζονται σε αρκετά μεγάλο ποσοστό ασθενών μετά από έντονη σωματική κόπωση.
Η διανοητική καθυστέρηση και ο αυτισμός πολλές φορές συνυπάρχουν.
Μία εξελιγμένη νευροφυσιολογική μέθοδος όπως είναι αυτή της καταγραφής του εικοσιτετράωρου εγκεφαλογραφήματος δίνει στην πρώιμη παιδική ηλικία, δηλαδή κάτω των τριών ετών, ικανά στοιχεία τα οποία μπορούν να παραπέμψουν στην πιθανή ύπαρξη προδιάθεσης για αυτισμό.
Κυρίως σε νευρολογικά εκφυλιστικά νοσήματα και σε περιπτώσεις παιδονευρολογίας ο γιατρός πρέπει να μπορεί να εξετάζει το επίπεδο συνείδησης σε σχέση με την κίνηση και τη μελωδία.
Σε αρκετές περιπτώσεις τα εγκεφαλικά αιματώματα προκαλούν κλινική «αναστάτωση» σ’ όλο τον οργανισμό.
Όταν υπάρχει εγκεφαλικό αιμάτωμα, η αξονική τομογραφία χαρακτηρίζεται από δύο στοιχεία. Το πρώτο στοιχείο είναι μία υπόπυκνη περιοχή.
Στις περιπτώσεις που υπάρχει ταυτόχρονα εγκεφαλικό αιμάτωμα και εγκεφαλική ατροφία, πολλές φορές προκύπτει ένα διαγνωστικό πρόβλημα.
Για κάθε είδους θεραπεία που πρόκειται να λάβει ο ασθενής με σκλήρυνση κατά πλάκας, πρέπει να γίνεται πλήρης και λεπτομερής ανάλυση του ιστορικού και της εξέλιξης της νόσου
Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μία επίπονη νόσος.
Ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας συχνά χειρουργούνται στον αυχένα.
Κάθε μορφή της σκλήρυνσης κατά πλάκας απαιτεί θεραπεία.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας εμφανίζει διακυμάνσεις όσον αφορά τα συμπτώματα.
Οι αυτιστικές τάσεις είναι συγκεκριμένες διαταραχές της ομιλίας, της κίνησης και της προσαρμογής στο περιβάλλον.
Ημικρανίες και προφύλαξη Οι ασθενείς που πάσχουν από ημικρανίες χρειάζονται προφύλαξη από την νόσο. Η προφύλαξη αυτή είναι φαρμακευτική και χορηγούνται ειδικά φάρμακα ανάλογα με το φύλλο, την ηλικία και την επαγγελματική κατάσταση του ασθενούς. Παράλληλα, πρέπει να δημιουργηθούν μηχανισμοί καταπολέμησης του στρες, ώστε να μειωθεί η ένταση εμφάνισης των ημικρανικών κρίσεων. Ο συνδυασμός αυτός […]