Βαλβιδοπάθεια και εγκεφαλικά έμφρακτα
Η καρδιακή βαλβιδοπάθεια είναι ένας παράγοντας διαταραχής της καρδιακής και κατά συνέπεια όλης της αιματικής κυκλοφορίας.
Η καρδιακή βαλβιδοπάθεια είναι ένας παράγοντας διαταραχής της καρδιακής και κατά συνέπεια όλης της αιματικής κυκλοφορίας.
Ακόμη και σήμερα στη νευρολογία χρησιμοποιήθηκαν τα σωματοαισθητικά προκλητά δυναμικά, προκειμένου να γίνει μια έρευνα της διαδρομής ενός ερεθισμού από την περιφέρεια του σώματος στον εγκέφαλο.
Τα οπτικά προκλητά δυναμικά προκύπτουν μετά από έναν ερεθισμό του οφθαλμού και σύγχρονη καταγραφή των δυναμικών από το οπτικό ινιακό κέντρο, έτσι ώστε να μπορούμε να ελέγξουμε, να συγκρίνουμε με φυσιολογικά κύματα αυτά τα επάρματα που καταγράφονται και να βγάλουμε το συμπέρασμα αν έχουμε διαταραχές τύπου σκλήρυνσης κατά πλάκας, οπτικής μυελίτιδας ή άλλες διαταραχές της οπτικής οδού.
Στην νευρολογία, πάντοτε τα μεγαλύτερα διαγνωστικά προβλήματα, ήταν η κατάσταση της ενδοκρανιακής πιέσεως. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, αυτό μπορούσε να γίνει με μια μέτρηση, σε μια χρονική φάση, και κάτω από ειδικές συνθήκες.
Οι σπονδυλικές αρτηρίες έχουν το χαρακτηριστικό ότι διαπερνούν κατά την πορεία τους τα τρήματα των αυχενικών σπονδύλων μέχρι να φτάσουν στο ύψος του κατώτερου εγκεφάλου, από όπου μετά οδεύουν προς το στέλεχος και την παρεγκεφαλίδα.
Πρόκειται για την κορύφωση των νευρολογικών διαγνωστικών μέσων που μπορεί να γίνει λόγω της σύνθετης κατασκευής του μηχανήματος, μόνο σε ειδικά κέντρα, όπου υπάρχει η δυνατότητα εγκατάστασης και παρουσίας του λεγόμενου κυκλοτρονίου.
Είναι μια τεχνική ,που αποδίδει πάρα πολύ, και ιδιαίτερα λίγο παραμελημένη τον τελευταίο καιρό. Η μεγάλη τους χρησιμότητα είναι στο ότι είναι η μόνη που ελέγχει με ακρίβεια την διάσπαση του εγκεφαλικού φραγμού και μπορεί να ερευνήσει ασθένειες, οι οποίες είναι δύσκολα να γίνουν με τις άλλες συνηθισμένες μεθόδου.
Πολλές φορές στη Βιονευρολογική, σε έλεγχο ρουτίνας για εγκεφαλικές διαταραχές, διαπιστώνουμε την παρουσία αποτυπωμάτων και εγκεφαλικών επεισοδίων.
Οι αρρυθμίες της καρδιάς πλέον αποτελούν ένα γενικευμένο ιατρικό φαινόμενο, που μπορεί να εμφανιστεί σε κάθε ηλικία.
Αρκετά τακτικά, τόσο νοσοκομειακά όσο και σε περιφερικά νευρολογικά ιατρεία, παρατηρείται αυτό το φαινόμενο, συνήθως, σε ασθενείς που διαμαρτύρονται για διαταραχές συνείδησης και συγκέντρωσης.
Πρόκειται για καταστάσεις που δημιουργούνται σε διαταραχές λειτουργίας του θυρεοειδούς αδένα, με αποτέλεσμα η όλη διαδικασία να καταλήξει σε μια δηλητηρίαση (τοξίκωση).
Πάρα πολλές φορές, ασθενείς της Βιονευρολογικής, παραπονιούνται για μερική ή και ολοκληρωτική απώλεια, για χρονικά διαστήματα, της φωνής.
Οι διαταραχές του ύπνου κυρίως με τη μορφή υπναγωγών ψευδαισθήσεων είναι δυνατόν να έχουν προκληθεί από έντονο στρες ή φάρμακα ή συνδυασμό και των δυο.
Το πρόβλημα της μειωμένης δραστηριότητας του μετωπιαίου λοβού στις ψυχώσεις έχει γίνει από πολλές έρευνες δεκτό, αλλά πιστοποιήθηκε περισσότερο με τις σύγχρονες απεικονιστικές μεθόδους όπως είναι η μαγνητική τομογραφία και το Spect.
Συνήθως μιλάμε για σύνδρομα επικοινωνιακής διαταραχής σε ασθενείς όταν έχουμε την εντύπωση ότι ενώ είναι «ξύπνιοι» δεν μπορούν να αντιδράσουν στις ερωτήσεις μας.
Η στέρηση ύπνου ή η αϋπνία είναι συνδεδεμένη με πάρα πολύ επικίνδυνα για τον άνθρωπο συμπτώματα, διαταραχές ή επακόλουθα.
Στην Βιονευρολογική χρησιμοποιούμε το προκλητά δυναμικά για πολλές και ποικίλες νευρολογικές και ψυχιατρικές ασθένειες.
Ανατομικά πρόκειται ουσιαστικά για την τρίτη έλικα του μετωπιαίου λοβού, η οποία θεωρείται κατά τον Μπροκά και κέντρο της κινητικής ικανότητας για την ομιλία.
Μέχρι στις αρχές του 1950 οτιδήποτε είχε σχέση με εγκεφαλική δυσλειτουργία ή ψυχιατρική απόκλιση, σε γενικές γραμμές, εθεωρείτο ως «τρέλα» και οι ασθενείς που είχαν την ατυχία να εκδηλωθούν έτσι έπεφταν σε ένα κύκλο προκαταλήψεων και δεισιδαιμονίας.
Η παρεγκεφαλίδα είναι θεωρητικά ο «μαέστρος», που συντονίζει τις κινήσεις όλου του σώματος και τη θέση του ατόμου στο χώρο.