Σκλήρυνση κατά πλάκας και πόλεμος πρωτεϊνών
Με αφορμή την αύξηση της σκλήρυνσης κατά πλάκας στην περιοχής της Πάτρας, προκύπτει έντονα το ερώτημα τι είναι αυτό που απλά δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη γρήγορη και έντονη εξάπλωση της νόσου.
Με αφορμή την αύξηση της σκλήρυνσης κατά πλάκας στην περιοχής της Πάτρας, προκύπτει έντονα το ερώτημα τι είναι αυτό που απλά δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη γρήγορη και έντονη εξάπλωση της νόσου.
Κάθε νέο φάρμακο για τη σκλήρυνση κατά πλάκας χρειάζεται περίπου 12 χρόνια για την ανάπτυξή του.
Όταν κανείς διαπιστώνει φαινόμενα συσσώρευσης περιστατικών σκλήρυνσης κατά πλάκας (ΣΚΠΣ) και μάλιστα με αυξητική τάση, γνωρίζοντας τις συνέπειες τον καταλαμβάνει πανικός.
Την τελευταία δεκαετία του αιώνα, στην περιοχή του Κέιμπριτζ μία νέα εξέλιξη στα μονοκλωνικά αντισώματα ήταν η μεγάλη ελπίδα για τη μη εμφάνιση εξάρσεων ή επεισοδίων στη νόσο της σκλήρυνσης κατά πλάκας˙ το αντίσωμα της φινγκολιμόδης που η σύνθεση του θα έδινε τη δυνατότητα στο ανοσοποιητικό σύστημα του πάσχοντος να αναπτύξει μερική ή ολική ανοσία στη νόσο.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας υπάρχει εδώ και εκατό χρόνια στη βιβλιογραφία σαν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα.
Η μέτρηση της ηδονής στον εγκέφαλο γίνεται με έμμεσο τρόπο.
Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τα εκχυλίσματα της παπαρούνας σαν φάρμακα κυρίως για τον πόνο και τις αϋπνίες.
Στη νευρολογία–ψυχιατρική, η ιδέα του νου πάνω από την ύλη (mind over matter) κατέχει σχεδόν τη θέση αξιώματος.
Στην περίπτωση της ναρκοληψίας έχει παρατηρηθεί μία διαταραχή κληρονομικού τύπου στον υποθάλαμο.
Η περίπτωση να βρεθεί κανείς μπροστά σε μία επιληπτική κρίση είναι πάντα πολύ μεγάλη και συνδεδεμένη με το ερώτημα πως την αντιμετωπίζει.
Η σύγχρονη γενετική μας έχει διδάξει πως πέρα απ’ αυτήν υπάρχει και η επιγενετική.
Στο ανοσοποιητικό σύστημα υπάρχουν κάποια ειδικά κύτταρα που όταν διεγείρονται προκαλούν την παραγωγή αντισωμάτων για την αντιμετώπιση οποιουδήποτε κινδύνου προσβάλει τον οργανισμό.
Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια εντατικής έρευνας για να σχηματιστεί μία γνώση γύρω από την επίδραση της εντερικής λειτουργίας στον εγκέφαλο.
Τα τελευταία πέντε χρόνια, εντατικές έρευνες σχεδόν σ’ όλα τα δυτικά πανεπιστήμια έφεραν στο φως νέες γνώσεις που σχετίζονται με την αλληλεπίδραση που έχει ο εγκέφαλος με το έντερο.
Οι ασθενείς που πάσχουν από τη νόσο πολλές φορές εμφανίζουν γενικευμένες τάσεις φοβίας χωρίς ιδιαίτερη αιτία και συγκεκριμένη συμπτωματολογία.
Η τοπιραμάτη είναι ένα αντιεπιληπτικό φάρμακο της τελευταίας εικοσαετίας το οποίο εμφανίζει ιδιαίτερη δράση στις ημικρανίες.
Η λήψη νικοτίνης προκαλεί εθισμό σ’ ένα αλκαλοειδές στοιχείο που περιέχεται στο χάρτινο περιτύλιγμα του τσιγάρου.
Η υπερέκκριση χολής στη χοληδόχο κύστη πολλές φορές δημιουργεί έντονες ημικρανίες.
Πολλές φορές χτυπώντας τα δάχτυλα, αισθανόμαστε την έννοια της στάσης του σώματος, της κίνησης αλλά και της χαράς των συναισθημάτων.
Τα τελευταία χρόνια έχει διαπιστωθεί ότι στις νευροψυχιατρικές νόσους η πιρακετάμη συμβάλλει καταλυτικά στη λειτουργία και το μεταβολισμό του νευρικού συστήματος και ιδιαίτερα του εγκεφάλου.