Η παράλυση των κρανιακών νεύρων και η ακτινογραφία της βάσης του κρανίου
Η παράλυση κάποιου κρανιακού νεύρου (εγκεφαλικής συζυγίας), τουλάχιστον από ότι βλέπουμε στην Βιονευρολογική, αποτελεί ένα τακτικό γεγονός.
Η παράλυση κάποιου κρανιακού νεύρου (εγκεφαλικής συζυγίας), τουλάχιστον από ότι βλέπουμε στην Βιονευρολογική, αποτελεί ένα τακτικό γεγονός.
Τα ενδοεγκεφαλικά αγγεία «αφήνουν» τα αποτυπώματα τους επάνω στο κρανίο.
Υπάρχει εκτεταμένη πεποίθηση ότι σε περιπτώσεις ιλίγγου, υπεύθυνο είναι μόνο το σύστημα του λαβυρίνθου.
Το κέντρο εθισμού όπως έχουν δείξει πολλές έρευνες και όπως έχει πιστοποιηθεί και από τη δική μας εμπειρία στην Βιονευρολογική, βρίσκεται σε ένα νευρωνικό τόξο του οποίου ελέγχεται και «κυριαρχείται» από τη νήσο του Ράϊλ.
Με τον όρο ομοιόσταση τουλάχιστον εδώ στην Βιονευρολογική, ορίζουμε τη λειτουργία εκείνη που ο οργανισμός γενικά, τόσο σαν σώμα όσο και σαν ψυχή, συντονίζεται με το εξωτερικό περιβάλλον προκειμένου να έχει μια αρμονία τόσο στην επιβίωση όσο και στην ευχάριστη παρουσία του σαν μέλος του συνόλου.
Η νευραλγία του τριδύμου απασχολεί πάρα πολύ κόσμο διότι πρόκειται για μια έντονα επώδυνη υπόθεση.
Μέχρι στις αρχές του 1950 οτιδήποτε είχε σχέση με εγκεφαλική δυσλειτουργία ή ψυχιατρική απόκλιση, σε γενικές γραμμές, εθεωρείτο ως «τρέλα» και οι ασθενείς που είχαν την ατυχία να εκδηλωθούν έτσι έπεφταν σε ένα κύκλο προκαταλήψεων και δεισιδαιμονίας.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο εγκεφαλικής λειτουργίας το οποίο έχει ένα εύρος μεγάλο.
Η στερεογνωσία είναι μια ειδική εγκεφαλική λειτουργία που απαιτεί τη λειτουργία πολλών νευρωνικών τόξων για να αντιληφθεί το άτομο τι συλλαμβάνει με τα άκρα του.
Μια προηγμένη εγκεφαλική λειτουργία που βρίσκεται στην αριστερή νήσο του εγκεφάλου, δηλαδή σε μια περιοχή της φαιάς ουσίας που είναι στην αύλακα του κροταφικού λοβού, συγκρίνει και συντονίζει τους όγκους των διαφόρων οργάνων του σώματος σε σχέση με τα αρνητικά συναισθήματα.
Ακούμε πάρα πολλές φορές για έναν αιφνίδιο θάνατο κατά τη διάρκεια μιας άσκησης ή ενός παιχνιδιού ή τέλος πάντων μιας μέγιστης αθλητικής προσπάθειας.
Αφορά μια παρεγκεφαλική διαταραχή, που δείχνει σε όλο το εύρος την παθογένεια μιας παρεγκεφαλιδικής πάθησης (φωτογραφία).
Το μεγάλο δίλλημα κάθε γιατρού σε ότι αφορά την πρώτη συνάντηση με οποιονδήποτε ασθενή είναι να αντιμετωπίσει τον πόνο κάτω από τον οποίο διακατέχεται ο ασθενής.
Τα τελευταία χρόνια, λόγω της αύξησης των δυνατοτήτων των εξεταστικών μεθόδων, μεγαλώνει κάθε τόσο ο αριθμός των αυτοανόσων νοσημάτων.
Η υπέρταση παραμένει ένα πάρα πολύ μεγάλο δίλλημα ακόμη και για τη σημερινή ιατρική και ιδιαίτερα η λεγόμενη «ιδιοπαθής» μορφή της.
Τα αυτοάνοσα νοσήματα, μια σειρά από αρρώστιες που εκδηλώνονται από το ίδιο το σώμα προς τον εαυτό του σε πολλές περιοχές, όργανα ή και συνδυασμό λειτουργιών έχει σαν αρχή μια δυσλειτουργία στον εγκέφαλο και χαρακτηριστικά στα νευρωνικά τόξα που περνάνε από τη λεγόμενη νήσο του εγκεφάλου.
Τα μεγαλύτερα ψυχιατρικά ακόμη και νευροψυχιατρικά προβλήματα εκδηλώνονται κατά κύριο λόγο σαν διαταραχές μεταξύ των ανθρώπινων σχέσεων.
Σε βλάβες του κεντρικού εγκεφαλικού σχηματισμού, που λέγεται στέλεχος του εγκέφαλου, παρουσιάζεται μια «περίεργη» διαταραχή όταν ενοχληθούν και οι πυρήνες του τριδύμου της περιοχής αυτής.
Οι ασθενείς που καταφεύγουν στο γιατρό, για κάποιες διαταραχές της όρασης, όπως έδειξε η εμπειρία μας στην Βιονευρολογική, έχουν ένα «μικτό» πρόβλημα.
Η νευρογλοία αποτελεί το 85% της εγκεφαλικής ουσίας και σε ότι αφορά την λειτουργική της προσφορά υπήρξε μέχρι τα τελευταία 10 χρόνια τελείως υποτιμημένη.