Άτυπο πάρκινσον και ατροφία πολλαπλών συστημάτων
Μεταξύ των άτυπων μορφών πάρκινσον είναι και η ατροφία πολλαπλών συστημάτων, η οποία εν μέρει εμφανίζει μία παρκινσονική συμπτωματολογία σε αρκετά σημεία, χωρίς όμως να είναι τυπικό πάρκινσον.
Μεταξύ των άτυπων μορφών πάρκινσον είναι και η ατροφία πολλαπλών συστημάτων, η οποία εν μέρει εμφανίζει μία παρκινσονική συμπτωματολογία σε αρκετά σημεία, χωρίς όμως να είναι τυπικό πάρκινσον.
Ένα πολύ συνηθισμένο σύμπτωμα σε περίπλοκες μορφές της ατροφίας πολλαπλών συστημάτων είναι ο συνδυασμός του τρόμου με ταυτόχρονες παρατηρήσεις μυοκλονιών και μερικές φορές με συνοδεία επιληπτικών κρίσεων.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι έτσι κατασκευασμένος ώστε να υπάρχει πάντοτε προδιάθεση για επιληπτικές κρίσεις.
Οι επιληπτικές κρίσεις συνοδεύονται με διαφορετική συμπτωματολογία κάθε φορά.
Ο πρόσθιος μετωπιαίος λοβός είναι η έδρα του σχεδιασμού σχεδόν για όλα τα θηλαστικά.
Υπάρχει μία μορφή άνοιας με αργή πορεία εξέλιξης, όπου κατά κύριο λόγο κυριαρχούν επιληπτικές κρίσεις χωρίς σπασμούς αλλά με έντονες διαταραχές του λόγου και των πράξεων.
Η κλινική και παθολογική σχέση μεταξύ επιληψίας και άνοιας είναι σαν τη σχέση της φωτιάς με το πετρέλαιο.
Υπάρχουν κάποιες κλινικές περιπτώσεις σκλήρυνσης κατά πλάκας που εμφανίζονται για σύντομο χρονικό διάστημα (συνήθως λίγες μέρες) μ’ ένα σύμπτωμα π.χ. θάμβος όρασης και με επιληπτικές κρίσεις.
Οι επιληπτικές κρίσεις είναι το κοινό στοιχείο που έχουν η νόσος του Alzheimer και του Pick (προμετωπιαίου λοβού).
Υπάρχει μία ιδιαίτερα επικίνδυνη μορφή διαταραχής του καρδιακού ρυθμού, τακτικά με «μοιραίες» συνέπειες, η λεγόμενη «μαρμαρυγή».
Τοπικά ασθενή ηλεκτρικά ρεύματα στον εγκέφαλο αλληλοεπηρεάζονται κατά τη διάρκεια της ημέρας και νύχτας.
Πρέπει πάντα να γνωρίζουμε ότι σήμερα ασθενείς με επιληπτικά σύνδρομα βιώνουν μία απόλυτα νέα πραγματικότητα για τη συνείδησή τους.
Η θρομβοπενία είναι μία άσχημη και ιδιαίτερα «ύπουλη» ασθένεια που μπορεί να υπάρχει χρόνια χωρίς να γίνεται κλινικά αντιληπτή.
Στους γηραιούς ασθενείς η απότομη αλλαγή της καθημερινότητας δημιουργεί ψυχικά τραύματα.
Ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα για τους ασθενείς με επιληπτικές κρίσεις είναι η έγκαιρη προειδοποίηση ότι πρόκειται να έρθει μία τέτοια κρίση.
Ο μεσαίωνας που κυριάρχησε μετά την πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην κεντρική Ευρώπη, υπήρξε καθοριστικός σε ότι αφορά την έρευνα και τη θεραπεία των επιληπτικών κρίσεων.
Με τον όρο «ιδιοπαθείς» χαρακτηρίζονται εκείνες οι επιληψίες όπου η αιτία της προέλευσης αυτών παραμένει ακόμη άγνωστη.
Ο 19ος αιώνας αποτελεί ορόσημο όσον αφορά τη διάγνωση και θεραπεία των επιληπτικών κρίσεων.
Ήδη διανύουμε τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα και αυτή η χρονική διαδρομή χαρακτηρίζεται από την εντατική έρευνα που αφορά τις νευροεπιστήμες και πιο συγκεκριμένα έχει ονομαστεί ως «η δεκαετία του εγκεφάλου».
Σ΄ αυτήν την περίπτωση πρόκειται για ένα τρίγωνο με συγκεκριμένη συμπτωματολογία.