Έχει καμία σχέση η επιληψία με τη διανοητική στέρηση;
Ό,τι αφορά τη νοσολογική κατανομή των ασθενειών, σαφώς είναι δυο διαφορετικά πράγματα
Ό,τι αφορά τη νοσολογική κατανομή των ασθενειών, σαφώς είναι δυο διαφορετικά πράγματα
Κάθε μορφή επιληψίας είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο πρόβλημα, τόσο για τον ασθενή όσο και για την οικογένεια του, ιδιαίτερα δε όταν αυτός ο ασθενής είναι στην παιδική ηλικία
Σε πολύωρες καταγραφές ηλεκτροεγκεφαλογραφημάτων, που έχουμε κάνεις εδώ στη Βιονευρολογική, πάρα πολύ τακτικά στην εφηβική και παιδική ηλικία είδαμε μια εμφάνιση των λεγόμενων μεγάλων επιληπτικών κρίσεων, ιδιαίτερα μετά την εγρήγορση («ξύπνημα»), καθώς επίσης και μια εντατικοποίηση, πάλι στις ίδιες ηλικίες, της λεγόμενης νεανικής μυοκλονικής επιληψίας
Υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία στα παιδιά από κρίσεις, οι οποίες προκαλούνται από τα ίδια και μοιάζουν, πάρα πολύ για τους μη ειδικούς, αλλά ακόμη καμιά φορά και για τους έμπειρους νευρολόγους, με ένα επιληπτικό σύνδρομο
Πρόκειται για σπασμούς, για παιδιά άνω των δέκα έως δώδεκα ετών, που υποχωρούν μετά από έντονη φαρμακευτική αγωγή ή μεταλλάσσονται σε άλλες μορφές κλινικής επιληψίας
Από τη δική μας εμπειρία, χαρακτηριστικά στοιχεία μπορεί να εμφανίζουν ορισμένες μορφές επιληψίας στα παιδιά, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για την αμφιλεγόμενη ρολάνδειο επιληψία ή για τις επιληπτικές δομές του πρόσθιου μετωπιαίου λοβού
Ιδιαίτερα στα παιδιά και σε ορισμένες μορφές της επιληψίας, είναι δυνατόν να έχουμε επιληπτικές κρίσεις, μόνο στον ύπνο
Η φαινοβαρβιτάλη είναι από τα πιο απλά φάρμακα για την ουσιαστική καταπολέμηση της επιληψίας
Από την εμπειρία που έχουμε στη Βιονευρολογική συνηθίζουμε να προτιμούμε την έκφραση επιληπτικού επεισοδίου αντί της διάγνωσης της επιληψίας, που πολλές φορές ίσως και άδικα δίνει ένα στίγμα στον ασθενή
Ασθενείς παραπονιούνται, αρκετές φορές, για διαταραχές αισθητικότητας με τη μορφή κρίσεων
Οι επιληπτικές κρίσεις, κατά κανόνα, είναι συμπτώματα φθοράς εγκεφαλικού ιστού
Φυσικά ναι, πάρα πολλές φορές στην Βιονευρολογική, ποικίλες ψυχικές αντιδράσεις, ακόμα και οι λεγόμενες μορφές déjà vu ή jamais vu, έχουν βρεθεί κατ’ επανάληψη στον διαγνωστικό έλεγχο που κάνουμε.
Ένα πάρα πολύ μεγάλο κεφάλαιο, αυτό της επιληψίας, πολλές φορές βασίζεται, σε ότι αφορά το κλινικό νευρολόγο, σε μικρές παρατηρήσεις αλλά καταλυτικές για ότι αφορά την θεραπευτική αγωγή.
Πολλοί γιατροί πριν δώσουν μια αντιεπιληπτική αγωγή θέλουν να δουν μια και περισσότερες κρίσεις του ασθενούς ή πολλές φορές να έχουν και τη μαρτυρία κάποιου τρίτου ο οποίος θα είναι σε θέση να εξηγήσει τα συμπτώματα των κρίσεων που παρατήρησε.