Από τη δική μας εμπειρία, χαρακτηριστικά στοιχεία μπορεί να εμφανίζουν ορισμένες μορφές επιληψίας στα παιδιά, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για την αμφιλεγόμενη ρολάνδειο επιληψία ή για τις επιληπτικές δομές του πρόσθιου μετωπιαίου λοβού
Οι νέες έρευνες έχουν δείξει ότι οι σκληρές επιληπτικές κρίσεις που απέχουν και σε «υψηλά» φαρμακευτικά σχήματα είναι χαρακτηριστικό της ιπποκάμπιας σκλήρυνσης
Σχεδόν από τα τελευταία είκοσι χρόνια που αναπτύσσεται η νευρολογία σαν συστηματική επιστήμη, οι νευρολόγοι ξεχώρισαν μια μορφή επιληψίας , τη λεγόμενη του κροταφικού λοβού, η οποία έχει και το χαρακτηριστικό γνώρισμα να «αντιστέκεται» σε αρκετές αντιεπιληπτικές αγωγές
Από την εποχή του Ιπποκράτη, το ιατρικό ζητούμενο πάντα για τη θεραπεία της επιληψίας ήταν η μονοθεραπεία, κατά την απλοϊκή σκέψη «μια νόσος, μια θεραπεία»
Από την εμπειρία που έχουμε στη Βιονευρολογική συνηθίζουμε να προτιμούμε την έκφραση επιληπτικού επεισοδίου αντί της διάγνωσης της επιληψίας, που πολλές φορές ίσως και άδικα δίνει ένα στίγμα στον ασθενή
Φυσικά ναι, πάρα πολλές φορές στην Βιονευρολογική, ποικίλες ψυχικές αντιδράσεις, ακόμα και οι λεγόμενες μορφές déjà vu ή jamais vu, έχουν βρεθεί κατ’ επανάληψη στον διαγνωστικό έλεγχο που κάνουμε.
Ένα πάρα πολύ μεγάλο κεφάλαιο, αυτό της επιληψίας, πολλές φορές βασίζεται, σε ότι αφορά το κλινικό νευρολόγο, σε μικρές παρατηρήσεις αλλά καταλυτικές για ότι αφορά την θεραπευτική αγωγή.
Πολλοί γιατροί πριν δώσουν μια αντιεπιληπτική αγωγή θέλουν να δουν μια και περισσότερες κρίσεις του ασθενούς ή πολλές φορές να έχουν και τη μαρτυρία κάποιου τρίτου ο οποίος θα είναι σε θέση να εξηγήσει τα συμπτώματα των κρίσεων που παρατήρησε.