Ο Γαληνός και η επιληψία
Ο Γαληνός, ένας μεγάλος Έλληνας ιατρός ο οποίος διακρίθηκε για τις πρωτοποριακές του ιδέες και τομές που εισήγαγε στην ιατρική, έζησε κατά τη διάρκεια του 2ου αιώνα μ.Χ..
Ο Γαληνός, ένας μεγάλος Έλληνας ιατρός ο οποίος διακρίθηκε για τις πρωτοποριακές του ιδέες και τομές που εισήγαγε στην ιατρική, έζησε κατά τη διάρκεια του 2ου αιώνα μ.Χ..
Ο μεσαίωνας που κυριάρχησε μετά την πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην κεντρική Ευρώπη, υπήρξε καθοριστικός σε ότι αφορά την έρευνα και τη θεραπεία των επιληπτικών κρίσεων.
Σήμερα η θεραπεία της επιληψίας βασίζεται κυριολεκτικά στις αρχές του Ιπποκράτη και στις μεθόδους που χρησιμοποιούσε για την αντιμετώπισή της.
«Πιστεύω ότι αυτή η νόσος δεν έχει θεϊκή προέλευση όπως και οι υπόλοιπες. Κατά κύριο λόγο ο εγκέφαλος είναι υπεύθυνος για την εμφάνισή της».
Στο πέρασμα των αιώνων οι λαοί αντιμετώπιζαν την επιληψία ως κάτι εξωπραγματικό˙ σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, την κουλτούρα τους, τις ιδέες τους και κυρίως τις παραδόσεις τους την ερμήνευαν είτε ως κάτι καλό είτε ως κακό.
Ήδη διανύουμε τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα και αυτή η χρονική διαδρομή χαρακτηρίζεται από την εντατική έρευνα που αφορά τις νευροεπιστήμες και πιο συγκεκριμένα έχει ονομαστεί ως «η δεκαετία του εγκεφάλου».
Σ’ όλες τις μορφές κρίσεων ναρκοληψίας υπάρχει πάντα το υπόβαθρο μίας υποθαλαμικής δυσλειτουργίας.
Ο άνθρωπος γεννιέται μ’ ένα γονιδιακά και κληρονομικά ρυθμισμένο «τέμπο» ύπνου-εγρήγορσης.
Σ΄ αυτήν την περίπτωση πρόκειται για ένα τρίγωνο με συγκεκριμένη συμπτωματολογία.
Η συμπτωματολογία της ναρκοληψίας τακτικά συμβαδίζει με την εμφάνιση υπέρβαρου σώματος.
Η ναρκοληψία είναι μία από τις «υπερυπνηλικές» καταστάσεις με την πλέον χαρακτηριστική συμπτωματολογία.
Η κλασική ναρκοληψία είναι από πλευράς συμπτωματολογίας η πιο «σκληρή» μορφή ναρκοληψίας.
Ο φυσιολογικός ύπνος είναι η βασική λειτουργία που διαταράσσεται μόλις ο εγκέφαλος εμφανίζει επιληπτική προδιάθεση και δραστηριότητα.
Σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος και αν αρχίζει μία φλεγμονή την «εγκατάστασή» της, πάντα «ενημερώνει» τον εγκέφαλο.
Το ρίσκο για την ανάπτυξη ενός επιληπτικού συνδρόμου ή ακόμη και για την πρόκλησή του, τις περισσότερες φορές προέρχεται από άλλη νοσολογική κατάσταση η οποία συνήθως δεν αφήνει κάποια υπόνοια για τη δημιουργία επιληπτικών δυσλειτουργιών.
Σε μία τοξική δηλητηρίαση κάθε είδους υπάρχει πάντα η ένδειξη ενός επιληπτικού ρίσκου.
Στη σύγχρονη επιληπτολογία, ο υπολογισμός των ρίσκων που υπάρχουν για τις διάφορες καταστάσεις είναι το κεντρικό αντικείμενο μελέτης.
Όταν υπάρχει πιθανή διαταραχή – βλάβη πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά τον τοκετό (περιγεννητικά), ο κίνδυνος εμφάνισης επιληπτικών επιπλοκών πάντα «υποβόσκει».
Αναμφισβήτητα η κληρονομικότητα παίζει έναν ρόλο στην επιληψία.
Στις εγκεφαλικές δυσπλασίες υπάρχει ένα σαφές ιατρικό δεδομένο˙ είναι οι αναπόσπαστες καταστάσεις του οργανισμού που συμπλέουν τις περισσότερες φορές με την όλη λειτουργία του.