Λοιμώδης μονοπυρήνωση και αντισώματα
Η λοιμώδης μονοπυρήνωση έχει το χαρακτηριστικό ότι μπορεί να μείνει για πάρα πολύ καιρό κλινικά «σιωπηλή» σε διάφορα μέρη του σώματος και κυρίως στο νευρικό σύστημα.
Η λοιμώδης μονοπυρήνωση έχει το χαρακτηριστικό ότι μπορεί να μείνει για πάρα πολύ καιρό κλινικά «σιωπηλή» σε διάφορα μέρη του σώματος και κυρίως στο νευρικό σύστημα.
Σε πρώτο, δεύτερο, ακόμη και τρίτο στάδιο, μετά από μία λοιμώδη μονοπυρήνωση υπάρχει κατά κανόνα και μία προσβολή του νευρικού συστήματος και ιδιαίτερα του τμήματος του εγκεφάλου.
Από το ξεκίνημα της ιατρικής και των θεραπειών της για τον πόνο είναι γεγονός ότι το έγκαιρο «μπλοκάρισμα» της επώδυνης διαταραχής παίζει μεγάλο ρόλο στη θεραπεία.
Η γλουταμάτη είναι μία ουσία που εκχύεται μέσα στο κεντρικό νευρικό σύστημα και κυρίως στον εγκέφαλο και στα οπίσθια κέρατα του νωτιαίου μυελού και έχει σαν στόχο την «υπερευαισθητοποίηση» της γρήγορης νευρικής διάδοσης και κυρίως αυτής που «εξυπηρετεί» τον πόνο.
Παρόλο που πλέον γνωρίζουμε ότι προκαλεί έντονο πόνο μέσω του κεντρικού νευρικού συστήματος, η καψαϊκίνη έχει ανακαλυφθεί τελευταία ότι μπορεί να δρα και αναλγητικά.
Το σύνδρομο πάρκινσον προκύπτει κατά κύριο λόγο τις περισσότερες φορές μετά από μία κακή συνεννόηση διαδικασίας ομοιοστατικού χαρακτήρα μεταξύ ενδοκρινών αδένων, όπου κι αν βρίσκονται αυτοί στο σώμα, και του νευρικού συστήματος.
Οι κανναβινοειδείς υποδοχείς είναι χημικές ουσίες οι οποίες κατανέμονται σε ολόκληρο το σώμα αλλά ιδιαίτερα στο κεντρικό νευρικό σύστημα.
Ο πόνος είναι ένα εξωτερικό ερέθισμα προς τον άνθρωπο που για να γίνει βιωματικός περνάει από διάφορα επίπεδα.
Οι νευροπαθητικοί πόνοι είναι ουσιαστικά μία κατηγορία πόνων η οποία άρχισε να συζητείται τα τελευταία χρόνια, διότι τώρα πλέον υπάρχει η δυνατότητα να ελεγχθούν πιο συγκεκριμένα.
Πρόκειται για μία δραστική ουσία η οποία μπλοκάρει τους υποδοχείς της ισταμίνης Η1.
Ερεθίζοντας τα εγκεφαλικά κύτταρα με μαγνητικά πεδία μπορούμε να καταγράψουμε εκδηλώσεις και λειτουργίες του νευρικού συστήματος.
Η κλινική μορφή της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι αποτέλεσμα μίας διαδικασίας απομυελίνωσης στο κεντρικό νευρικό σύστημα.
Την τελευταία δεκαετία του αιώνα, στην περιοχή του Κέιμπριτζ μία νέα εξέλιξη στα μονοκλωνικά αντισώματα ήταν η μεγάλη ελπίδα για τη μη εμφάνιση εξάρσεων ή επεισοδίων στη νόσο της σκλήρυνσης κατά πλάκας˙ το αντίσωμα της φινγκολιμόδης που η σύνθεση του θα έδινε τη δυνατότητα στο ανοσοποιητικό σύστημα του πάσχοντος να αναπτύξει μερική ή ολική ανοσία στη νόσο.
Οι ημικρανίες κατά κύριο λόγο παράγονται σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου, το στέλεχος, και από κει εξαπλώνονται σ’ όλον τον εγκέφαλο και ενδεχομένως σ’ όλο το νευρικό σύστημα.
Η πολυνευροπάθεια είναι χαρακτηριστική νόσος που απλώνεται στα περιφερικά νεύρα και στο κεντρικό νευρικό σύστημα.
Τα τελευταία χρόνια η ουσία Glatiramer acetate, γνωστή ως το φαρμακευτικό σκεύασμα Copaxone, χρησιμοποιείται εκτεταμένα για την αντιμετώπιση της έντονης συμπτωματολογίας της σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Ο έρπητας είναι ένας ιός που προσβάλει κάθε νευρικό σύστημα. Αναμενόμενο είναι λοιπόν να προσβάλει και τον οφθαλμό.
Η κατασκευή των εγκεφαλικών αγγείων είναι τόσο περίπλοκη όπως και η σχέση τους με το νευρικό σύστημα.
Ο διαβήτης και η υπέρταση είναι παθήσεις που όταν παρουσιάζονται και συνυπάρχουν προκαλούν δυσλειτουργία στο κεντρικό νευρικό σύστημα.
Η ιντερφερόνη είναι μια ουσία η οποία προκαλεί αύξηση των κυτοκινών στο νευρικό σύστημα.