Η στέρηση ύπνου προκαλεί επιληψία;
Βέβαια δεν θα μπορούσε κανείς να απαντήσει με ναι ή όχι μια τέτοια ερώτηση, αλλά είναι σίγουρο όταν υπάρχει μια προδιάθεση, η στέρηση ύπνου σε αυτή την κατάσταση είναι συζητήσιμη.
Βέβαια δεν θα μπορούσε κανείς να απαντήσει με ναι ή όχι μια τέτοια ερώτηση, αλλά είναι σίγουρο όταν υπάρχει μια προδιάθεση, η στέρηση ύπνου σε αυτή την κατάσταση είναι συζητήσιμη.
Το στρες παραμένει ο μεγάλος κίνδυνος του ασθενούς με επιληπτικές κρίσεις.
Οι μυϊκές συσπάσεις αποτελούν, από ότι έχουμε δει στην Βιονευρολογική, ένα πάρα πολύ τακτικό σημείο, το οποίο αναφέρουν οι ασθενείς σαν ενόχληση και πίσω από αυτό κρύβεται μια επιληπτική κρίση.
Αν και φαίνονται δυο ασυμβίβαστα μεταξύ τους πράγματα, πάρα πολύ τακτικά όμως συμβαίνουν στην καθημερινότητα.
Ψυχωτικά επεισόδια και ψευδαισθήσεις έχουμε κυρίως όταν υπάρχει ένα μπλοκάρισμα των φυσιολογικών νευρολογικών διασυνδέσεων στο κροταφικό λοβό.
Αυτή η τριπλέτα των βιωμάτων, ιδεών και ψυχώσεων είναι κάτι που κυνηγάει πάρα πολύ μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Όπως ξέρουμε και από τη Βιονευρολογική, αποτελεί ένα πολύ μεγάλο τμήμα πάντοτε των ψυχιατρικών ιατρείων.
Όπως έχουν δείξει οι σύγχρονες ερευνητικές μέθοδοι των νευροεπιστημόνων, που είναι οι απεικονιστικές μέθοδοι της μαγνητικής τομογραφίας, οι πολύωρες καταγραφές των διαφόρων παραμέτρων νευροφυσιολογικών εξετάσεων, όπως του εγκεφαλογραφήματος και των προκλητών δυναμικών, έχουμε ένα «εγκεφαλικό αποτύπωμα» για κάθε έννοια.
Μια σειρά από μηχανήματα τα οποία αξιοποιούμε και εμείς στην Βιονευρολογική, όπως είναι οι πολύωρες νευροφυσιολογικές καταγραφές ή απεικονιστικές μέθοδοι (υπολογιστικής τομογραφία), ανοίγουν πλέον νέες διαστάσεις στην διάγνωση και στην πραγματοποίηση συλλογής πληροφοριών σχετικά με τη λειτουργία ή τη δυσλειτουργία του εγκεφάλου.
Οι νευροεπιστήμες και ιδιαίτερα η «δεκάδα του εγκεφάλου» του περασμένου αιώνα που ξεκίνησε από την Αμερική, έδωσαν αποτελέσματα ερευνών που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο.
Ο νευρικός άξονας είναι μια προέκταση του νευρικού κυττάρου που αρκετές φορές συμβαίνει να τραυματιστεί.
Σε κάθε φλεγμονή στον εγκέφαλο, ακολουθεί μια διαδικασία όπου συμμετέχουν τα λεγόμενα κύτταρα, μακροφάγα.
Στις εκφυλίσεις ή τραυματικές αλλοιώσεις των νευρολογικών κυττάρων παίζει ένα πάρα πολύ σημαντικό ρόλο η λεγόμενη διανευρολογική εκφύλιση, όπου έχουμε εκφύλιση των κύτταρων και των λειτουργιών ομάδος νευρώνων δίπλα σε καταστάσεις, όπου τα κύτταρα υφίστανται καταστροφές και όχι αυτά τα ίδια.
Όλες οι εξετάσεις σήμερα που υπάρχουν στη σύγχρονη νευρολογία βασίζονται σε μετρήσεις της εγκεφαλικής ροής του αίματος ή του μεταβολισμού της γλυκόζης ή πολύ περισσότερο της μεταβολής των μικρών ηλεκτρικών πεδίων.
Μέχρι τώρα, λέγοντας τώρα μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία, η κλινική νευρολογία είχε κυρίως στόχο την ανακάλυψη μικρών, ανατομικών, λειτουργικών διαταραχών στον εγκέφαλο.
Πρόκειται για μια τεχνική που έκανε την είσοδο της στην νευρολογία, λύνοντας πάρα πολλά διαγνωστικά και θεραπευτικά προβλήματα, τα τελευταία χρόνια. Συνδυάζεται με την αγγειογραφία και έχει στόχο τον εμβολιασμό ειδικών αγγείων έτσι ώστε να αποφευχθεί τυχόν αιμορραγία.
Ακόμη και σήμερα στη νευρολογία χρησιμοποιήθηκαν τα σωματοαισθητικά προκλητά δυναμικά, προκειμένου να γίνει μια έρευνα της διαδρομής ενός ερεθισμού από την περιφέρεια του σώματος στον εγκέφαλο.
Οι ανοσοανεπάρκειες είναι ελλείμματα της άμυνας του οργανισμού και αποτελούν σήμερα τον κύριο παράγοντα έρευνας της σύγχρονης νευρολογίας.
Στην Βιονευρολογική πέρα από τα κλασσικά προβλήματα ψυχιατρικής νευρολογίας και νευροφυσιολογίας αρκετά τακτικά βρίσκουμε τέτοια τα οποία είναι στο μεταίχμιο ψυχιατρικής και παραψυχολογίας.
Πλέον στη νευροψυχιατρική και ιδιαίτερα τακτικά εδώ στη Βιονευρολογική, η εξέταση του κεντρικού και περιφερικού νευρικού συστήματος και ιδιαίτερα του εγκεφάλου έχει ξεφύγει από τα «κλασσικά» όρια.
Με τον όρο πτώση στη νευρολογία γενικά εννοούμε την πτώση του άνω βλεφάρου από την μια ή και τις δυο μεριές.