Η γέννηση των επιληπτικών κρίσεων στον εγκέφαλο μετά από τραύμα
Συνήθως μετά από ένα τραύμα, αρχίζει η «ξεκαθάριση» του χώρου που έχει γίνει.
Συνήθως μετά από ένα τραύμα, αρχίζει η «ξεκαθάριση» του χώρου που έχει γίνει.
Ένα πάρα πολύ μεγάλο κεφάλαιο, αυτό της επιληψίας, πολλές φορές βασίζεται, σε ότι αφορά το κλινικό νευρολόγο, σε μικρές παρατηρήσεις αλλά καταλυτικές για ότι αφορά την θεραπευτική αγωγή.
Βέβαια δεν θα μπορούσε κανείς να απαντήσει με ναι ή όχι μια τέτοια ερώτηση, αλλά είναι σίγουρο όταν υπάρχει μια προδιάθεση, η στέρηση ύπνου σε αυτή την κατάσταση είναι συζητήσιμη.
Το στρες παραμένει ο μεγάλος κίνδυνος του ασθενούς με επιληπτικές κρίσεις.
Οι μυϊκές συσπάσεις αποτελούν, από ότι έχουμε δει στην Βιονευρολογική, ένα πάρα πολύ τακτικό σημείο, το οποίο αναφέρουν οι ασθενείς σαν ενόχληση και πίσω από αυτό κρύβεται μια επιληπτική κρίση.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η καθημερινότητα της ζωής κατευθύνεται από τον εγκέφαλο, και έχει τη μορφή της συμπεριφοράς αυτής που καθορίζει ο εγκέφαλος του καθενός.
Η ενδοτοξικότητα· πρόκειται για ένα φαινόμενο συνηθισμένο σε τραυματισμούς, δηλητηριάσεις ή άλλες διαταραχές της ισορροπίας της εγκεφαλικής ουσίας και κυρίως εναπόκειται στο κακό συντονισμό των λεγόμενων νευροδιαβιβαστών.
Τα νευρικά κύτταρα και ιδιαίτερα αυτά του εγκεφάλου, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα σε κάθε είδους επηρεασμού.
Αν και φαίνονται δυο ασυμβίβαστα μεταξύ τους πράγματα, πάρα πολύ τακτικά όμως συμβαίνουν στην καθημερινότητα.
Αυτή η τριπλέτα των βιωμάτων, ιδεών και ψυχώσεων είναι κάτι που κυνηγάει πάρα πολύ μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Όπως ξέρουμε και από τη Βιονευρολογική, αποτελεί ένα πολύ μεγάλο τμήμα πάντοτε των ψυχιατρικών ιατρείων.
Όπως έχουν δείξει οι σύγχρονες ερευνητικές μέθοδοι των νευροεπιστημόνων, που είναι οι απεικονιστικές μέθοδοι της μαγνητικής τομογραφίας, οι πολύωρες καταγραφές των διαφόρων παραμέτρων νευροφυσιολογικών εξετάσεων, όπως του εγκεφαλογραφήματος και των προκλητών δυναμικών, έχουμε ένα «εγκεφαλικό αποτύπωμα» για κάθε έννοια.
Μια σειρά από μηχανήματα τα οποία αξιοποιούμε και εμείς στην Βιονευρολογική, όπως είναι οι πολύωρες νευροφυσιολογικές καταγραφές ή απεικονιστικές μέθοδοι (υπολογιστικής τομογραφία), ανοίγουν πλέον νέες διαστάσεις στην διάγνωση και στην πραγματοποίηση συλλογής πληροφοριών σχετικά με τη λειτουργία ή τη δυσλειτουργία του εγκεφάλου.
Οι νευροεπιστήμες και ιδιαίτερα η «δεκάδα του εγκεφάλου» του περασμένου αιώνα που ξεκίνησε από την Αμερική, έδωσαν αποτελέσματα ερευνών που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο.
Ο νευρικός άξονας είναι μια προέκταση του νευρικού κυττάρου που αρκετές φορές συμβαίνει να τραυματιστεί.
Σε κάθε φλεγμονή στον εγκέφαλο, ακολουθεί μια διαδικασία όπου συμμετέχουν τα λεγόμενα κύτταρα, μακροφάγα.
Πολλές φορές έχουμε δει και στην Βιονευρολογική, όταν παρουσιάζεται ένα έλλειμμα νευρολογικών κυττάρων ταυτόχρονα υφίσταται μια κυτταρογένεση παρόμοια με μια μεγάλη δραστηριότητα όσο αφορά το χρόνο, την ανάπτυξη και τον τόπο.
Η δευτερογενής εκφύλιση συμβαίνει κατά κύριο λόγο σε τραυματικές καταστάσεις στο εγκέφαλο και σε διάφορα κύτταρα, που αρχίζουν να εκφυλίζονται περίπου εικοσιτέσσερις ώρες μετά το τραύμα.
Κάτι που φοβάται, ο κάθε κλινικός νευρολόγος, είναι η δημιουργία μικρών ή μεγάλων οιδημάτων, δηλαδή συλλογή υγρού στα διάφορα σημεία του εγκεφάλου.
Στο κέντρο ακριβώς του εγκεφάλου, υπάρχει η υπόφυση, ένας αδένας, ο οποίος συντονίζει όλο το ορμονικό σύστημα και δευτερογενώς ακόμη πρωτεΐνες, λίπος και γλυκόζη που χρειάζεται ο εγκέφαλος τόσο για την προστασία του όσο και για την συντήρηση του ακόμη και για την άμυνα του.
Μετά από κάθε τραυματισμό ή φλεγμονή στον εγκέφαλο και διαταραχή των ιστών του, έρχεται μια κατάσταση την οποία μπορούμε να ονομάσουμε ένα «βιολογικό χάος», στο οποίο ο ίδιος ο εγκέφαλος προσπαθεί να διορθώσει τις βλάβες που έχουν προκληθεί.