Λοιμώδης μονοπυρήνωση: μία μόνιμη κατάσταση
Η λοιμώδης μονοπυρήνωση, κατά κύριο λόγο, προέρχεται από λοιμώξεις του ιού Epstein-barr αλλά και άλλων κλάδων των ερπητοϊών.
Η λοιμώδης μονοπυρήνωση, κατά κύριο λόγο, προέρχεται από λοιμώξεις του ιού Epstein-barr αλλά και άλλων κλάδων των ερπητοϊών.
Χαρακτηριστικό της λοιμώδους μονοπυρήνωσης είναι ότι κατά κύριο λόγο μεταδίδει τον ιό του Epstein -barr, δηλαδή του υπευθύνου για την κλινική της εμφάνιση, με το σάλιο.
Η λοιμώδης μονοπυρήνωση έχει το χαρακτηριστικό ότι μπορεί να μείνει για πάρα πολύ καιρό κλινικά «σιωπηλή» σε διάφορα μέρη του σώματος και κυρίως στο νευρικό σύστημα.
Στη λοιμώδη μονοπυρήνωση τακτικά συναντάμε το φαινόμενο της «συνεργασίας» μικροβιακών παραγόντων όπως είναι η τοξοπλάσμωση ή η φυματίωση, τα λεμφώματα και άλλες καταστάσεις που προκαλούν εμπύρετες διαδικασίες.
Η λοιμώδης μονοπυρήνωση κατά κανόνα ανεπαίσθητα ή όχι μπορεί να προκαλέσει διάφορες περιπλοκές στο αίμα που έχουν γενικευμένες συνέπειες και πολύ επικίνδυνες.
Τουλάχιστον στην πρώτη πιθανή εμφάνιση μίας λοιμώδους μονοπυρήνωσης, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή να ξεχωρίσουμε αν αυτό είναι κάτι διαφορετικό από ένα σύνηθες κρύωμα.
Λόγω του ότι ο ιός του Epstein-barr που προκαλεί τη λοιμώδη μονοπυρήνωση έχει τη δυνατότητα να «κρύβεται» εντός του οργανισμού και να προκαλεί το ανοσοποιητικό σύστημα μόνο εν μέρει, δηλαδή τόσο όσο να μη γίνεται συχνά η αντίδραση εναντίον του, έχουμε πολλές φορές το χαρακτηριστικό σύμπτωμα της μη γρήγορης κλινικής εκτίμησης.
Ο ιός που προκαλεί τη λοιμώδη μονοπυρήνωση, ο ιός του Epstein-barr που ανήκει στην οικογένεια των ερπητοϊών, μπορεί να εισέλθει στο σώμα και να παραμείνει για πάρα πολύ καιρό σε διάφορα σημεία και κυρίως σε περιοχές που έχουν εκτεταμένη νεύρωση.
Πάρα πολλοί Έλληνες, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, πάσχουν από τη νόσο του Hashimoto.
Η νόσος του πάρκινσον με πόνο είναι πάρα πολύ τακτική, όταν εμφανίζονται οι διαταραχές της ομοιόστασης.
Μία κύρια διαταραχή της ομοιόστασης η οποία είναι πολύ ουσιώδης για την παθογένεση του συνδρόμου του πάρκινσον είναι οι διαταραχές του ύπνου.
Κατά τη διάπλαση του οργανισμού του σώματος και των διάφορων οργάνων, πολύ τακτικά για φυλογενετικούς λόγους είναι δυνατόν να αναπτυχθούν περισσότερο απ’ όσο πρέπει στοιχεία του νευρικού συστήματος, δηλαδή νευροκύτταρα, σε όργανα τα οποία ανήκουν αποκλειστικά σε ενδοκρινείς αδένες.
Οι ενδοκρινικές διαταραχές κατά κύριο λόγο αποτελούν τις πρώτες παθολογικές αιτίες που δημιουργούν τη συμπτωματολογία της νόσου του πάρκινσον.
Το σύνδρομο πάρκινσον προκύπτει κατά κύριο λόγο τις περισσότερες φορές μετά από μία κακή συνεννόηση διαδικασίας ομοιοστατικού χαρακτήρα μεταξύ ενδοκρινών αδένων, όπου κι αν βρίσκονται αυτοί στο σώμα, και του νευρικού συστήματος.
Κατά τη διάρκεια του ύπνου, στο μεταιχμιακό σύστημα του εγκεφάλου λαμβάνει χώρα μία διαδικασία η οποία είναι καθοριστική για την εμφάνιση των συναισθημάτων και αισθημάτων της επόμενης ημέρας.
Από τις κύριες διαταραχές του πάρκινσον, περισσότερο του άτυπου πάρκινσον και γενικά του παρκινσονισμού, είναι οι συσπάσεις στον αυχένα προς τη μία ή την άλλη μεριά.
Ένας ελαφρύς τρόμος που μπορεί να παρουσιαστεί με ρυθμικό τρόπο και στα δύο χέρια και αυτό αποτελεί την τυπική εικόνα του τρόμου στο πάρκινσον μπορεί να εναλλάσσεται με άρρυθμες «εκτινάξεις» των δαχτύλων ή των μυών οι οποίες ονομάζονται και μυοκλονίες.
Ουσιαστικά αυτό που ενοχλεί αυτόν που έχει κάποια κινητική διαταραχή είναι η ίδια η διαταραχή και όχι τόσο η αρρώστια που την προκαλεί.
Μεγάλη ποικιλία κλινικών εικόνων που αφορά συσπάσεις των μυών στην περιοχή του αυχένα και της ράχης εμφανίζεται στο άτυπο πάρκινσον.
Η δυστονία αποτελεί ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο σε ότι αφορά τη νόσο του πάρκινσον, του άτυπου πάρκινσον ή τον παρκινσονισμό.