Πάρκινσον και οφθαλμική παράλυση
Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις παρκινσονικών διαταραχών που αρχίζουν όπως η νόσος του πάρκινσον αλλά με την πάροδο του χρόνου έρχονται εξελίξεις οι οποίες τις διαφοροποιούν απ’ αυτή την αρρώστια.
Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις παρκινσονικών διαταραχών που αρχίζουν όπως η νόσος του πάρκινσον αλλά με την πάροδο του χρόνου έρχονται εξελίξεις οι οποίες τις διαφοροποιούν απ’ αυτή την αρρώστια.
Ασθενείς με παρκινσονικές διαταραχές αυτού του τύπου παρουσιάζουν σαν πρώτο σύμπτωμα μία αστάθεια στη βάδιση ταυτόχρονα με αίσθημα ζάλης, «θολούρας» κυρίως κατά την απότομη ορθόσταση.
Πρόκειται για μία νόσο η οποία τα τελευταία χρόνια έχει ερευνηθεί και συνοδεύει παρκινσονικές διαταραχές και ταυτόχρονα επιληπτικές κρίσεις.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το χαρακτηριστικό είναι ότι στην αρχή παρουσιάζονται ουσιώδεις επιληπτικές κρίσεις ενώ υπάρχουν διαταραχές της κίνησης, μυοκλονίες, πολλές φορές διαταραχές της ομιλίας, έντονες ψυχικές διαταραχές και κυρίως μαζική απώλεια της αντίληψης σε προχωρημένα στάδια με μείωση του ύπνου.
Στις περισσότερες περιπτώσεις τα «δυστονικά» σύνδρομα πρέπει να εξετάζονται αυτόνομα, διότι έχουν πάρα πολύ μεγάλη ποικιλομορφία και παρουσιάζονται σε διάφορα νοσήματα αν και κατά κύριο λόγο αποτελούν χαρακτηριστικό της νόσου του πάρκινσον ή των άτυπων συμπτωμάτων του.
Σε πολλούς ασθενείς όπου υπάρχει η λάθος προσέγγιση της διάγνωσης συνδρόμου πάρκινσον εμφανίζονται δυστονικά συμπτώματα τα οποία παράλληλα συνυπάρχουν με μικρές ή μεγάλες επιληπτικές κρίσεις.
Το κορυφαίο σύμπτωμα της ατροφίας πολλαπλών συστημάτων είναι η αδυναμία συντονισμού της αρτηριακής πίεσης λόγω της βλάβης του νευροφυτικού συστήματος το οποίο στις αλλαγές της θέσης του σώματος ρυθμίζει την αρτηριακή πίεση.
Ένα χαρακτηριστικό κύριο σύμπτωμα της ατροφίας πολλαπλών συστημάτων είναι η συχνότητα της ούρησης και μάλιστα της επιτακτικής μορφής της.
Υπάρχουν πάρα πολλές κλινικές εικόνες όπου υπάρχει προσβολή εκείνης της περιοχής του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνη για το σύνδρομο του πάρκινσον.
Μέχρι τώρα υπήρχαν νοσήματα όπως η σχιζοφρένεια, η νόσος του πάρκινσον, οι τραυματικές αλλοιώσεις του νευρικού ιστού κ.α. τα οποία θεωρούνταν αθεράπευτα με τις υπάρχουσες θεραπευτικές δυνατότητες, κυρίως με τα φάρμακα.
Σε διάφορες εγκεφαλικές βλάβες και κυρίως σε περιπτώσεις επιληψίας ή εγκεφαλικών επεισοδίων έχουμε τη δυνατότητα χρησιμοποιώντας το διακρανιακό μαγνητικό ερεθισμό και προκαλώντας παρόμοια λειτουργία μ’ αυτήν των κυττάρων που έχουν καταστραφεί την αντικατάστασή τους από άλλα υγιή κύτταρα.
Ο διακρανιακός μαγνητικός ερεθισμός «έδωσε» το έναυσμα προκειμένου να εφαρμοστεί μία προγενέστερη νευρολογική γνώση.
Ο διακρανιακός μαγνητικός ερεθισμός αποτελεί μία ανακάλυψη σε ότι αφορά την εφαρμογή του σε περιπτώσεις νευροψυχιατρικών παθήσεων.
Πολλές φορές κυρίως σε άτομα τρίτης ηλικίας υπάρχει συνύπαρξη κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων με προϋπάρχουσες νευροεκφυλιστικές διαταραχές, όπως για παράδειγμα σε ασθενείς με τη νόσο του πάρκινσον.
Αρκετά χρόνια τώρα είναι γνωστό ότι οι πιλότοι υπόκεινται τακτικά σε νευροφυσιολογικές εξετάσεις με την εφαρμογή ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος.
Οι επιληπτικές κρίσεις συνοδεύονται με διαφορετική συμπτωματολογία κάθε φορά.
Χαρακτηριστικό των επιληπτικών κρίσεων και ειδικά αυτών που δημιουργούν πολλά διαγνωστικά προβλήματα είναι η μειωμένη συμπτωματολογία.
To μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει ο νάρκισσος είναι η σχέση με το σώμα του.
Το γνωστικό άγχος προκύπτει όταν οι γνώσεις μας δεν εναρμονίζονται με τη συμπεριφορά μας.
Από συγκρούσεις προκύπτουν σχέσεις και αυτογνωσία.