Parkinson και γονιδιακή διαταραχή
Όπως σ’ όλες τις ασθένειες, έτσι και στην περίπτωση της νόσου του Parkinson υπάρχει η πιθανότητα εμφάνισης της νόσου λόγω γονιδιακής διαταραχής.
Όπως σ’ όλες τις ασθένειες, έτσι και στην περίπτωση της νόσου του Parkinson υπάρχει η πιθανότητα εμφάνισης της νόσου λόγω γονιδιακής διαταραχής.
Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες έχουν πιστοποιηθεί τουλάχιστον τέσσερα διαφορετικά γονίδια μέσα στο νευρικό κύτταρο τα οποία όταν έχουν ελαττωματικές λειτουργίες προκαλούν παρκινσονικά συμπτώματα.
Τακτικά θα τύχει να συναντήσουμε ταυτόχρονα υποφλοιώδη αρτηριοσκληρωτική εγκεφαλοπάθεια και υδροκεφαλισμό.
Ο υδροκεφαλισμός έχει διάφορα αίτια˙ κυρίως εμφανίζεται στις μεγάλες ηλικίες και είναι αρτηριοσκληρωτικού χαρακτήρα.
Ο ιδιοπαθής υδροκεφαλισμός είναι κατά κύριο λόγο υδροκεφαλισμός χωρίς έντονα στοιχεία πίεσης· συνήθως προκύπτει από το συνδυασμό υπέρτασης, διαβήτη και χρόνιας υποφλοιώδους αρτηριοσκληρωτικής εγκεφαλοπάθειας
Στην υποφλοιώδη αρτηριοσκληρωτική εγκεφαλοπάθεια έχουμε πάντοτε διαταραχές της βάδισης, κυρίως λόγω προσβολής του μετωπιαίου λοβού.
Σε περιπτώσεις υποφλοιώδους αρτηριοσκληρωτικής εγκεφαλοπάθειας, πέρα από τις διαταραχές βάδισης με τη μορφή πυραμιδικών στοιχείων, εμφανίζονται και χαρακτηριστικές περιπτώσεις ακράτειας ούρων.
Ο υπερτασικός ασθενής νομίζει ότι κατά κανόνα πάσχει μόνο από ένα περιοδικό πρόβλημα αρτηριακής υπέρτασης που εμφανίζεται παροδικά με τη μορφή διάφορων επεισοδίων.
Η λιποϋαλίνωση σε ορισμένες περιπτώσεις προσβάλει συγκεκριμένα αγγεία τα οποία συμβάλλουν στη δημιουργία μυελίνης για τα νεύρα.
Η προοδευτική πολυεστιακή λευκοεγκεφαλοπάθεια που μοιάζει με την υποφλοιώδη χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι έχει πιο πολύπλοκη συμπτωματολογία.
Η υποφλοιώδης αρτηριοσκληρωτική εγκεφαλοπάθεια είναι μία χαρακτηριστική μορφή εγκεφαλοπάθειας που έγινε ιδιαίτερα γνωστή τα τελευταία χρόνια χάρη στις ανεπτυγμένες διαγνωστικές τεχνικές, κυρίως της μαγνητικής τομογραφίας.
Η υποφλοιώδης εγκεφαλοπάθεια είναι μία χαρακτηριστική νοσολογική κατάσταση η οποία τα τελευταία χρόνια απασχολεί ιδιαίτερα νευρολόγους και ψυχιάτρους.
Ως παραϋπνίες έχουν καταχωρηθεί στη σύγχρονη ιατρική σωματικά φαινόμενα και συμπτώματα εγκεφαλικής δυσλειτουργίας τα οποία συμβαίνουν με την εμφάνιση βιωμάτων ή επεισοδίων κατά τη διάρκεια του ύπνου ή κατά την αφύπνιση ή κατά τη διάρκεια των διάφορων σταδίων του ύπνου.
Οι παραϋπνίες είναι διαταραχές του ύπνου που εμφανίζονται κυρίως κατά τη διάρκεια του βαθύ ύπνου και αποτελούν για πάρα πολλούς ανθρώπους καθημερινή ενόχληση η οποία έχει μία συγκεκριμένη ιδιομορφία· ενώ είναι ιδιαίτερα ανυπόφορη σαν συμπτωματολογία, εντούτοις, δε γίνεται αμέσως αντιληπτή από τον ασθενή.
Οι παραϋπνίες εμφανίζονται τυπικά μία ώρα μετά το βαθύ ύπνο· είναι χαρακτηριστικές διαταραχές του βαθύ ύπνου που συνοδεύονται από μία αιφνίδια ενεργειακή έκρηξη συγκεκριμένων εγκεφαλικών κυττάρων και χαρακτηρίζονται από απότομη αφύπνιση, σύγχυση και κινητικές διαταραχές.
Οι παραϋπνίες είναι συγκεκριμένες ομάδες διαταραχών του ύπνου οι οποίες εμφανίζονται κατά αποκλειστικότητα σχεδόν μία ώρα μετά τον ύπνο και κυρίως μετά το στάδιο του βαθύ ύπνου.
Σ’ όλες τις νευροψυχιατρικές παθήσεις υπάρχει μία αμφίδρομη νοσολογική διαδικασία, είτε αυτές φτάνουν σ’ ένα σημείο όξυνσης των συμπτωμάτων λόγω διαταραχής του βαθύ ύπνου ή αντίθετα η ύπαρξή τους δημιουργεί προβλήματα σ’ αυτό το στάδιο του ύπνου.
Πλήθος σωματικών παθήσεων, κυρίως παθήσεων που αφορούν τη σπονδυλική στήλη και συνοδεύονται από έντονο πόνο αλλά και παθήσεις του θυρεοειδούς αδένα, συνδέονται με την αϋπνία.
Όταν η ντοπαμίνη μειώνεται, έχουμε την εμφάνιση παρκινσονικών διαταραχών.
Οι ασθενείς με τη νόσο του Parkinson δε «χορταίνουν» να κοιμούνται και παραπονιούνται τακτικά για κακό και ελαττωμένο ύπνο.