Πως αντιλαμβανόμαστε την έκρηξη του έρπη
Μετά από μία νέα επίθεση εναντίον του ανοσοποιητικού συστήματος, μπορούμε να καταλάβουμε από τα λανθάνοντα κλινικά στοιχεία αν υπάρχει και μία ανάλογη αντίδραση του.
Μετά από μία νέα επίθεση εναντίον του ανοσοποιητικού συστήματος, μπορούμε να καταλάβουμε από τα λανθάνοντα κλινικά στοιχεία αν υπάρχει και μία ανάλογη αντίδραση του.
Η λοιμώδης μονοπυρήνωση ξεκινάει στην περιοχή του προσώπου και του φάρυγγα και κατά κανόνα σε ιδιαίτερα ασθενή άτομα ή στα παιδιά, δηλαδή σε άτομα με χαμηλό ανοσοποιητικό σύστημα
Η λοιμώδης μονοπυρήνωση είναι μία φλεγμονή η οποία προέρχεται από μία λοίμωξη μετά από «επίθεση» από τον ιό του Epstein-barr.
Η λοιμώδης μονοπυρήνωση κατά κανόνα ανεπαίσθητα ή όχι μπορεί να προκαλέσει διάφορες περιπλοκές στο αίμα που έχουν γενικευμένες συνέπειες και πολύ επικίνδυνες.
Λόγω του ότι ο ιός του Epstein-barr που προκαλεί τη λοιμώδη μονοπυρήνωση έχει τη δυνατότητα να «κρύβεται» εντός του οργανισμού και να προκαλεί το ανοσοποιητικό σύστημα μόνο εν μέρει, δηλαδή τόσο όσο να μη γίνεται συχνά η αντίδραση εναντίον του, έχουμε πολλές φορές το χαρακτηριστικό σύμπτωμα της μη γρήγορης κλινικής εκτίμησης.
Ο ιός που προκαλεί τη λοιμώδη μονοπυρήνωση, ο ιός του Epstein-barr που ανήκει στην οικογένεια των ερπητοϊών, μπορεί να εισέλθει στο σώμα και να παραμείνει για πάρα πολύ καιρό σε διάφορα σημεία και κυρίως σε περιοχές που έχουν εκτεταμένη νεύρωση.
Ο πόνος γενικά σε όποιο σημείο του σώματος και να δημιουργείται έχει μία ορισμένη διαδικασία όπου διάφορα μόρια, αναλόγως με την κατασκευή τους, τον τόπο παραγωγής τους και τη σύνθεσής τους, δημιουργούν τα διάφορα άλγη.
Αυτοί οι δίαυλοι ασβεστίου τύπου Ν είναι τυπικοί για τη διάδοση των «βαρέων» αλγών.
Η μορφίνη και τα παράγωγά της είναι ουσιαστικά και αποτελεσματικά αναλγητικά φάρμακα αλλά με πάρα πολλές παρενέργειες και κυρίως όσον αφορά τη λειτουργία του εντέρου και της αναπνοής.
Οι προσταγλανδίνες είναι ουσίες του ίδιου του σώματος που κατά κύριο λόγο εμφανίζονται στις απολήξεις των αισθητηριακών κλάδων του νεύρου στην περιφέρεια.
Μέχρι τώρα η άθροιση των προσταγλανδινών στην περιφέρεια του σώματος και η ενεργοποίηση επώδυνων καταστάσεων δημιουργούσαν πάρα πολλά προβλήματα και μία αναλγητική θεραπεία γινόταν με διάφορα φάρμακα με ουσιαστικές παρενέργειες, κυρίως από το έντερο, το στομάχι και τους βλεννογόνους.
Η ινομυαλγία είναι από τις πλέον γνωστές μορφές του νευροπαθητικού πόνου και η αιτία της αναζητείται με επιμονή τα τελευταία χρόνια σε διάφορα εργαστήρια ανά την υφήλιο.
Αναμφισβήτητα σήμερα ζούμε περισσότερα χρόνια και αυτό μεταξύ άλλων έχει σαν αποτέλεσμα να γνωρίζουμε πιο πολλά για τις ανίατες αρρώστιες.
Κατά τη διάπλαση του οργανισμού του σώματος και των διάφορων οργάνων, πολύ τακτικά για φυλογενετικούς λόγους είναι δυνατόν να αναπτυχθούν περισσότερο απ’ όσο πρέπει στοιχεία του νευρικού συστήματος, δηλαδή νευροκύτταρα, σε όργανα τα οποία ανήκουν αποκλειστικά σε ενδοκρινείς αδένες.
Η ομοιόσταση αποτελεί μία αναγκαία κατάσταση του οργανισμού ή ακόμη κάποιου κυττάρου του οργανισμού ή και ολόκληρου οργάνου πάλι του σώματος ή και άλλων υποδεέστερων τμημάτων όπως είναι το άτομο.
Οι ενδοκρινείς αδένες επηρεάζουν κατευθείαν τον εγκέφαλο διότι το προϊόν τους, οι ανάλογες ορμόνες δηλαδή, «εκβάλλει» στο αίμα και από εκεί μέσω του αίματος και μέσω «περάσματος» από τον αιματικό φραγμό στον εγκέφαλο και συγκεκριμένα στον υποθάλαμο και στην υπόφυση, όπου και διευθύνεται η όλη διαδικασία της ενδοκρινικής παραγωγής.
Το σύνδρομο πάρκινσον προκύπτει κατά κύριο λόγο τις περισσότερες φορές μετά από μία κακή συνεννόηση διαδικασίας ομοιοστατικού χαρακτήρα μεταξύ ενδοκρινών αδένων, όπου κι αν βρίσκονται αυτοί στο σώμα, και του νευρικού συστήματος.
Ουσιαστικά αυτό που ενοχλεί αυτόν που έχει κάποια κινητική διαταραχή είναι η ίδια η διαταραχή και όχι τόσο η αρρώστια που την προκαλεί.
Στο άτυπο πάρκινσον, κατά κύριο λόγο, αυτό το σύμπτωμα που «εντυπωσιάζει» είναι μία γενικευμένη «φτώχεια» των κινήσεων.
Η δυστονία αποτελεί ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο σε ότι αφορά τη νόσο του πάρκινσον, του άτυπου πάρκινσον ή τον παρκινσονισμό.