To πρόβλημα της διάγνωσης της νόσου του Alzheimer
Από τότε που ο Βαυαρός νευρολόγος Αλοΐσιος Αλτσχάιμερ πιστοποίησε τη νόσο που φέρνει το όνομα του μέχρι και σήμερα αυτή η νόσος είναι συνδεδεμένη με μεγάλα διαγνωστικά προβλήματα.
Από τότε που ο Βαυαρός νευρολόγος Αλοΐσιος Αλτσχάιμερ πιστοποίησε τη νόσο που φέρνει το όνομα του μέχρι και σήμερα αυτή η νόσος είναι συνδεδεμένη με μεγάλα διαγνωστικά προβλήματα.
Οι προσταγλανδίνες, μια ομάδα που προέρχεται από τις ισοπροστάνες, αποτελούν ένδειξη ότι έχουμε μια συγκέντρωση ελευθέρων ριζών οξυγόνου, άρα μια διαδικασία οξείδωσης και κατά κάποιον τρόπο ένα οξειδωτικό στρες, το οποίο με τη σειρά του δημιουργεί τη νόσο του Alzheimer.
Οι σουλφατίδες είναι συγκεκριμένες ουσίες που παράγονται κυρίως στον εγκέφαλο με χαρακτηριστική δομή και συγκεκριμένο τρόπο δράσης.
Οι βασικοί προσδιορισμοί των πρωτεϊνών «β-αμυλοειδούς» και TAU και ιδιαίτερα στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό αποτελούν από τους πλέον πληροφοριακούς και επιστημονικά τεκμηριωμένους «δείκτες», σε ότι αφορά την πιστοποίηση της νόσου του Alzheimer.
Μέχρι τώρα οι κλινικοί γιατροί είναι αναγκασμένοι να κάνουν μια χαρακτηριστική ανάλυση τόσο των διαταραχών της μνήμης όσο και της συμπεριφοράς, προκειμένου να θέσουν την υπόνοια της διάγνωσης μιας νόσου του Alzheimer.
Μεγάλες κλινικές έρευνες που γίνονται τα τελευταία χρόνια σχετικά με τη νόσο του Alzheimer έχουν καταδείξει ότι η διερεύνηση της ύπαρξης αντισωμάτων στο αίμα για πολλούς ασθενείς αποτελεί μια ένδειξη μιας ερχόμενης διαδικασίας της νόσου του Alzheimer.
To κοινωνικό προφίλ της νόσου του Alzheimer παίρνει τα τελευταία χρόνια μια «τρομακτική» μορφή.
Πλέον τα ποσοστά της νόσου του Alzheimer σε παγκόσμιο επίπεδο είναι υπολογίσιμα, λόγω των σύγχρονων ιατρικών μέσων και επιδημιολογικών ερευνών.
Η νόσος του Alzheimer αποτελεί σίγουρα τον μαύρο «ιππότη» για όλα τα συστήματα υγείας, σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Στη νόσο του Alzheimer συναντάς μεγάλα προβλήματα και δύσκολα σε έλεγχο, όπως είναι το πότε και πως θα γίνει η πρώτη ιατρική εξέταση και κάτω από ποιες συνθήκες.
Η «αποδρομή» των γνωστικών λειτουργιών με την πρόοδο της ηλικίας, ακόμη και στις Ευρωπαϊκές χώρες που είναι πλέον προηγμένες ιατρικά, θεωρείται μέχρι πρόσφατα ότι αποτελεί φαινόμενο των καιρών.
Στην περίπτωση της άνοιας του Lewy έχουμε μια νευρολογική συμπτωματολογία και κλινική εικόνα που μοιάζουν πολύ με αυτές της νόσου του Alzheimer, μόνο που συμπληρώνονται και με παρκινσονική συμπτωματολογία, κυρίως τρόμο και αταξία των χεριών καθώς επίσης και οπτικές παραισθήσεις.
Το παγκόσμιο πρόβλημα της νόσου του Alzheimer γίνεται αντιληπτό, όταν σκεφτούμε τα έξοδα που απαιτούνται σε παγκόσμιο επίπεδο για διάδοση, θεραπεία και για περίθαλψη.
Καινούργιοι υπολογισμοί που έγιναν από παγκόσμιους οργανισμούς έχουν δείξει ότι περίπου το 90% των εξόδων για τη νόσο του Alzheimer τo 2010 έχει μοιραστεί σε 70% στη Δυτική Ευρώπη και Βόρεια Αμερική, ενώ το υπόλοιπο ποσοστό κατανέμεται στις φτωχές και υποανάπτυκτες χώρες.
Η κροταφομετωπιαία άνοια αποτελεί μια άλλη μορφή άνοιας, η οποία υπολογίζεται σε ένα ποσοστό 51% αυτών των περιπτώσεων.
Οπωσδήποτε ναι.
Όπως έχουμε αναφέρει και σε άλλο άρθρο, στη νόσο του Alzheimer κυρίως ο θεράπων ιατρός «ψάχνει» να βρει τους «δείκτες» της νόσου∙ είναι μια σωρεία κυρίως κλινικών αλλά και εργαστηριακών, ιστορικών δεδομένων, τα οποία τα αναπτύσσει μέσα στο διαγνωστικό πλαίσιο, προκειμένου να έχει την εντύπωση της πιθανής διάγνωσης της νόσου του Alzheimer.
Στην αρχή της δεκαετίας του ενενήντα οι Ιρλανδοί επιστήμονες ξεκίνησαν με μεγάλη όρεξη να παράγουν το πρώτο εμβόλιο για τη νόσο του Alzheimer.
Στις περιπτώσεις που η εγκεφαλοπάθεια Hashimoto μεταξύ των άλλων προσβάλλει και τον κινητικό νευρώνα, τότε είναι χαρακτηριστική η εμφάνιση των λεγόμενων δεσμιδώσεων.
Σε ότι αφορά τη δράση κάποιου εμβολιασμού για τη νόσο του Alzheimer, ένα πάρα πολύ μεγάλο ρόλο παίζει η ηλικία του ασθενούς.