Οσφρητικό ερέθισμα, υπεροψία και πανικός
Σε ψυχομετρικές αναλύσεις στη Βιονευρολογική, έχουμε διαπιστώσει ότι οι υπεροπτικές συμπεριφορές ή αντιδράσεις πανικού συμβαίνουν κατά την οσμή ιδρώτα από ανθρώπους «ιδίου» χαρακτήρα ή γενετικής προέλευσης.
Σε ψυχομετρικές αναλύσεις στη Βιονευρολογική, έχουμε διαπιστώσει ότι οι υπεροπτικές συμπεριφορές ή αντιδράσεις πανικού συμβαίνουν κατά την οσμή ιδρώτα από ανθρώπους «ιδίου» χαρακτήρα ή γενετικής προέλευσης.
Από τις παρατηρήσεις μας στην Βιονευρολογική και από τα συμπεράσματα άλλων μελετών, είναι γνωστό ότι ο ιδρώτας εκπέμπει χημικά σήματα, τα οποία μέσω της οσμής διεγείρουν συγκεκριμένες εγκεφαλικές περιοχές στον μεσεγκέφαλο τρίτων ατόμων.
Και στις δυο περιπτώσεις, ο ιδρώτας ασφαλώς βιολογικά είναι ο ίδιος και όμως, όπως έχουν δείξει πειράματα σε παγκόσμια κλίμακα όπως και στη Βιονευρολογική, υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους.
Από την πείρα μας στη Βιονευρολογική, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι πέντε παράμετροι χαρακτηρίζουν τις παθολογικές φοβικές εκδηλώσεις.
Με τα γνωστικά προκλητά δυναμικά και συγκεκριμένα με την καταγραφή του δυναμικού Ρ300, υπάρχει ο έλεγχος της λειτουργικής «ικανότητας» του ψεύδους σαν εγκεφαλική λειτουργία.
Ερευνώντας μια εγκεφαλική διαταραχή, που λέγεται προσωποαγνωσία, διαπιστώσαμε στην Βιονευρολογική κάτι ιδιαίτερο που αφορά την αναγνώριση της μιμητικής και έκφρασης κάθε χαρακτήρα.
Μελέτες με σύγχρονες απεικονιστικές μεθόδους, καθώς επίσης και πολύωρες καταγραφές με νευροφυσιολογικές εξετάσεις και μαθηματικές αναλύσεις, κατέδειξαν ότι οι άνθρωποι των πόλεων έχουν πολύ περισσότερο στρες και μάλιστα εντοπισμένο σε μια περιοχή του εγκεφάλου, που λέγεται αμυγδαλή.
Νευρολογία – Γενετική – Πόνος [insert_php] echo write_page_excerpts(); [/insert_php]
Μέχρι στιγμής η μόνη σιγουριά που, εν μέρει, παρέχεται στη πρόωρη διάγνωση στη νόσο του Alzheimer, είναι η χρησιμοποίηση του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος.
Η επιληψία είναι καταρχήν μια «ενοχλητική» αρρώστια με ποικιλία κρίσεων και κινδύνων.
Η «μονήρης» επιληπτική κρίση είναι ένα θέμα που μας προβληματίζει πάρα πολύ εδώ στην Βιονευρολογική, σχετικά με την περαιτέρω θεραπευτική αγωγή.
Η τοποθέτηση μιας αντιεπιληπτικής αγωγής, ανάλογα με τα στοιχεία που υπάρχουν, από ότι δείχνει η πείρα μας στην Βιονευρολογική, πρέπει να γίνεται οπωσδήποτε με βάση δυο κανόνες.
Στην Βιονευρολογική, όπως και σε άλλα πάρα πολλά διαγνωστικά νευρολογικά κέντρα, υπάρχει πάντοτε το δίλλημα μιας κάποιας θεραπείας μετά από μια «μονήρης» επιληπτική κρίση.
Πρόκειται για μια μορφή συμπεριφοράς με απότομες εκρηκτικές κρίσεις επιθετικότητας, τόσο λεκτικής όσο και κινητικής, καθώς επίσης και συνοδεία επιθετικών πράξεων.
Η γνώμη μας στην Βιονευρολογική είναι ότι στις επιληπτικές κρίσεις συγκεντρώνεται, και μέχρι στιγμής πριν λίγο ήταν αναγκαίο, η προσοχή των γιατρών κυρίως σ’ αυτή καθ’ αυτή την ασθένεια και στην θεραπευτική αντιμετώπιση των κρίσεων.
Από καταβολής των νευρολογικών εξετάσεων, υπάρχει πάντοτε το ερώτημα και υφίστανται τουλάχιστον στην Βιονευρολογική, ακόμη και σήμερα΄ είναι μια σύντομη απώλεια των αισθήσεων ή μείωση της επαγρύπνησης μια επιληπτική κρίση ναι ή όχι;
Πολλές φορές ο συνδυασμός διαταραχές συνείδησης με υπερευαισθητική ακοή και επιθετικές τάσεις ή επιληπτικές κρίσεις, παρουσιάζεται τακτικά σαν ένα σύνδρομο, το οποίο έχουμε δει και στην Βιονευρολογική.
Η επιληψία έχει πάρα πολλές μορφές που είναι από τελείως ανώδυνες μέχρι και άκρως επικίνδυνες.
Οι επιληπτικές κρίσεις, τις περισσότερες φορές παραμένουν ένα αποκλειστικό θέμα, όπως έχουν δείξει και οι εμπειρίες των γιατρών της Βιονευρολογικής, διάγνωσης και θεραπείας.
Υπάρχει μια «υποομάδα» με επιληπτικές κρίσεις, επιθετικότητα, η οποία παρουσιάζει ταυτόχρονα στις απεικονιστικές μεθόδους και στις νευροφυσιολογικές εξετάσεις μια διαταραχή της αμυγδαλής, ύστερα από ένα ιστορικό λοίμωξης.