Ακροτομοφιλία και ομοιόσταση
Με τον όρο ακροτομοφιλία είναι μια σπάνια ψυχιατρική νόσος όπου ο ασθενής έχει την τάση να κόψει ένα άκρο του προκειμένου να αισθανθεί καλύτερα.
Με τον όρο ακροτομοφιλία είναι μια σπάνια ψυχιατρική νόσος όπου ο ασθενής έχει την τάση να κόψει ένα άκρο του προκειμένου να αισθανθεί καλύτερα.
Τα συμπτώματα της υπνικής παράλυσης μπορεί να τα χαρακτηρίσει κανένας πολύ συγκεκριμένα, αρχίζοντας από ένα αίσθημα της διαταραχής της κίνησης με μια έντονη πίεση σε λαιμό, στήθος και στομάχι.
Η συγκινησιακή κατάσταση του ασθενούς αποτελεί το άλφα και το ωμέγα κάθε νευροψυχιατρικής εξέτασης.
Είναι μια ψυχωτική διαταραχή, μπορεί να είναι και εκ γενετής αλλά παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην εκτίμηση της νευρολογικής κατάστασης όπως έχει δείξει η εμπειρία μας στη Βιονευρολογική.
Ο Φρόυντ ξεκίνησε το μεγάλο του έργο σαν ανατόμος από το πανεπιστήμιο της Τεργέστης, για να εξελιχθεί αργότερα στο μεγαλύτερο ψυχοθεραπευτή όλων των εποχών στην Βιέννη.
Μετά από την ανακάλυψη της χλωροπρομαζίνης, που ήταν και η αιτία της στοχευόμενης θεραπείας των ψυχώσεων, άρχισε παγκόσμια ένας διαγωνισμός για την παραγωγή κατάλληλων ψυχοφαρμάκων για όλες τις σχετικές ασθένειες.
Συνήθως μιλάμε για σύνδρομα επικοινωνιακής διαταραχής σε ασθενείς όταν έχουμε την εντύπωση ότι ενώ είναι «ξύπνιοι» δεν μπορούν να αντιδράσουν στις ερωτήσεις μας.
Στην Βιονευρολογική χρησιμοποιούμε το προκλητά δυναμικά για πολλές και ποικίλες νευρολογικές και ψυχιατρικές ασθένειες.
Εδώ και πέρα πολλές δεκάδες χρόνια, ο λόγος και η ανθρώπινη ομιλία έχει τύχει μεγάλου επιστημονικού ενδιαφέροντος και πολλαπλών ερευνών, δυστυχώς με φτωχά μέχρι σήμερα αποτελέσματα.
Μέχρι στις αρχές του 1950 οτιδήποτε είχε σχέση με εγκεφαλική δυσλειτουργία ή ψυχιατρική απόκλιση, σε γενικές γραμμές, εθεωρείτο ως «τρέλα» και οι ασθενείς που είχαν την ατυχία να εκδηλωθούν έτσι έπεφταν σε ένα κύκλο προκαταλήψεων και δεισιδαιμονίας.
Οι ανοσοανεπάρκειες είναι ελλείμματα της άμυνας του οργανισμού και αποτελούν σήμερα τον κύριο παράγοντα έρευνας της σύγχρονης νευρολογίας.
Πολλές φορές στη Βιονευρολογική βρεθήκαμε στην ανάγκη να εξετάσουμε την περίπτωση της διόρασης δηλαδή αυτής της ικανότητας να αντιλαμβάνεται κάποιος ουσιαστικά και πραγματικά γεγονότα χωρίς τη μεσολάβηση των αισθήσεων.
Οι εξελίξεις στο επίπεδο της διάγνωσης της νευροψυχιατρικής έχουν φτάσει σε πάρα πολύ μεγάλα επίπεδα.
Το σημείο του «σουγιά»· πρόκειται για μια χαρακτηριστική διαταραχή του μυϊκού τόνου.
Η δυσδιαδοχοκινησία είναι μια διαταραχή παρεγκεφαλιδική που στην Βιονευρολογική, τη βλέπουμε τακτικά στη σκλήρυνση κατά πλάκας και σε νευρολογικά νοσήματα προχωρημένης ηλικίας.
Από την πείρα μας στην Βιονευρολογική, πρόκειται για μια σχετικά περίπλοκη εξέταση, αλλά όταν υπάρχει ρουτίνα και γίνεται συνήθεια, είναι πάρα πολύ χρήσιμη.
Πάρα πολλές ασθένειες, όπως παραδείγματος χάρη τα συνηθισμένα αυχενικά σύνδρομα, ραιβόκρανα, εξωπυραμιδικές βλάβες κ.τ.λ. προκαλούν διαταραχές στη στροφή της κεφαλής.
Η στερεογνωσία είναι μια ειδική εγκεφαλική λειτουργία που απαιτεί τη λειτουργία πολλών νευρωνικών τόξων για να αντιληφθεί το άτομο τι συλλαμβάνει με τα άκρα του.
Μια προηγμένη εγκεφαλική λειτουργία που βρίσκεται στην αριστερή νήσο του εγκεφάλου, δηλαδή σε μια περιοχή της φαιάς ουσίας που είναι στην αύλακα του κροταφικού λοβού, συγκρίνει και συντονίζει τους όγκους των διαφόρων οργάνων του σώματος σε σχέση με τα αρνητικά συναισθήματα.
Οι διαταραχές της εφίδρωσης τμηματικά ή εξ ολοκλήρου σε όλο το κορμί αποτελούν βασική λειτουργία μιας περιοχής της φαιάς ουσίας που λέγεται νήσος του Ράϊλ.