Ο επιτυχημένος χαρακτήρας
Άπειρο μελάνι, ερευνητικές προσπάθειες, αρχειοθετήσεις κ.τ.λ. έχουν γίνει τα τελευταία διακόσια χρόνια με κύριο στόχο την ανακάλυψη του «επιτυχημένου» χαρακτήρα.
Άπειρο μελάνι, ερευνητικές προσπάθειες, αρχειοθετήσεις κ.τ.λ. έχουν γίνει τα τελευταία διακόσια χρόνια με κύριο στόχο την ανακάλυψη του «επιτυχημένου» χαρακτήρα.
Από την αρχαιότητα, συγκεκριμένα από τον Ιπποκράτη, μέχρι και τα τελευταία χρόνια πριν κάποιες δεκαετίες, δηλαδή, την εποχή του Φρόυντ, το ιατρικό ενδιαφέρον για τη δομή και τις παραμέτρους του χαρακτήρα του ατόμου μονοπωλούσε την ένταση και την έρευνα παρά πολλών φιλοσόφων και γιατρών
Το «jamais vu» είναι κλινικά ο αντίποδας του «déjà vu», που σημαίνει το αίσθημα της ανοικιότητας
Όπως κάθε ψυχιατρική διαταραχή και το θέμα των ψυχαναγκασμών θέλει ειδική αντιμετώπιση
Πάρα πολλές φορές, «όζοι» της υπόφυσης ή ακόμη και κύστες έχουν διαπιστωθεί, από την διεξοδική ,νευροψυχιατρική έρευνα εδώ στη Βιονευρολογική, αλλά ακόμη και από βιβλιογραφικές αναφορές, ότι είναι υπεύθυνοι για σχιζοφρενική συμπτωματολογία
Οπωσδήποτε τα «τικ» είναι μια παθολογική κατάσταση, που ανάλογα με τη βαρύτητα τους απαιτούν και κάποια ιατροφαρμακευτική ψυχοδυναμική περίθαλψη
Μέχρι πρόσφατα στην ψυχιατρική και νευρολογία ίσχυε πάντοτε σαν κύριο κριτήριο η ανάλυση του ιστορικού του ασθενούς, ως προς τη διάγνωση φοβικών διαταραχών ή πανικού.
Είναι ένα πολιτισμικό και εξελικτικό φαινόμενο. Κάτι τελείως συνηθισμένο στη καθημερινή μας ζωή, οι εκφράσεις του προσώπου αποτελούν ένα κώδικα, προκειμένου να «ανακαλύψει» κανείς νευροψυχιατρικές παθήσεις.
Στη Βιονευρολογική, έχουμε δει άπειρες φορές διάφορες μορφές καταστάσεων πανικού ή διαταραχής πανικού, όπου σχεδόν πάντοτε υπάρχει μια συγκεκριμένη «αρχή» των συμπτωμάτων.
Η κατάθλιψη αποτελεί τη μάστιγα του εικοστού πρώτου αιώνα και πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο ο ένας στους δυο ανθρώπους του μέσου πληθυσμού να χρειάζεται μια ειδική νευροψυχιατρική περίθαλψη.
Πρόκειται για μια μορφή επιλεκτικής αμνησίας αλλά για απόλυτα συγκεκριμένα στοιχεία όπως π.χ. αυτά της ταυτότητας, της ιδίας ή ξένης.
Το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης χαρακτηρίζεται από καταβολή, νευρικότητα, αδυναμία, ελαφριά σύγχυση και καταθλιπτική συνδρομή.
Πρόκειται για μια συνηθισμένη ψυχική διαταραχή η οποία τις περισσότερες φορές όπως έχουμε δει εδώ στη Βιονευρολογική δε λαμβάνεται ιδιαίτερα σοβαρά λόγω του ότι δεν είναι τόσο έκδηλη η παθογνωμικότητα της.
Η αποπροσωποίηση είναι το κλινικό φαινόμενο απώλειας τμήματος της γνώσης της προσωπικότητας.
Πρόκειται κατά κύριο λόγο για μια «αθώα» έως βαριά ψυχική διαταραχή που μπορεί όμως να δημιουργήσει πολύπλοκες καταστάσεις.
Άτομα κάτω από έντονη πίεση, στρες, τραυματικά γεγονότα, αυτοκτονικότητες ή ακόμη και εκφυλιστικά νευρολογικά νοσήματα μπορούν να παρουσιάσουν τάσεις φυγής με αλλαγή της προσωπικότητας.
Είναι οι περιπτώσεις που συναντούμε κυρίως σε άτομα με ψυχικές διαταραχές ύστερα από έντονο στρες, που δεν μπορούν να ελέγξουν τον εαυτό τους και κινούνται τελείως μηχανικά.
Σαφώς δεν είναι κάτι συνηθισμένο η αλλαγή της ταυτότητας οικιοθελώς.
Οι διαταραχές προσωπικότητας με τη μια ή την άλλη μορφή όπως έχουμε δει εδώ στη Βιονευρολογική μπορεί να έχουνε ποικίλη χρονική διάρκεια.
Η πλέον διαδεδομένη διαταραχή ψυχικής αιτιολογίας σε άτομα με χρόνια χρήση χασίς ή και άλλων ουσιών είναι η περιοδική ή συνεχής διαταραχή της προσωπικότητας.