Θεραπεία του πόνου και νέες εφαρμογές
Από την εποχή του Ιπποκράτη, οι γιατροί είναι συνεχώς σε μία προσπάθεια να βρουν λύσεις για καινούργιες αναλγητικές εφαρμογές στους έντονους πόνους.
Από την εποχή του Ιπποκράτη, οι γιατροί είναι συνεχώς σε μία προσπάθεια να βρουν λύσεις για καινούργιες αναλγητικές εφαρμογές στους έντονους πόνους.
Η μορφίνη και τα παράγωγά της είναι ουσιαστικά και αποτελεσματικά αναλγητικά φάρμακα αλλά με πάρα πολλές παρενέργειες και κυρίως όσον αφορά τη λειτουργία του εντέρου και της αναπνοής.
Οι προσταγλανδίνες είναι ουσίες του ίδιου του σώματος που κατά κύριο λόγο εμφανίζονται στις απολήξεις των αισθητηριακών κλάδων του νεύρου στην περιφέρεια.
Τα παράγωγα του οπίου, κυρίως η μορφίνη, που χρησιμοποιούνται κατά κόρον στις βαριές περιπτώσεις άλγους στην ιατρική, έχουν συγκεκριμένη δράση εντός του νευρικού συστήματος.
Η έγχυση των οπιοειδών στο νωτιαίο μυελό μέσω της οσφυονωτιαίας παρακέντησης είναι σε πάρα πολλές περιπτώσεις η καταλληλότερη μέθοδος για την αντιμετώπιση του πόνου.
Δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος σε κάποια στιγμή της ζωής του να μην είχε παρουσιάσει κάποια υπερευαισθησία σε οποιαδήποτε μορφή πόνου, κυρίως όμως στον πονόδοντο.
Σε επώδυνες καταστάσεις, όταν θέλουμε να λάβουμε μη στεροειδή φάρμακα, προκειμένου να μην παρουσιαστούν οι τυπικές παρενέργειες από την κορτιζόνη κυρίως από το έντερο, μπορούμε να χρησιμοποιούμε τους λεγόμενους αναστολείς της κυκλοοξυγενάσης.
Η ινομυαλγία είναι από τις πλέον γνωστές μορφές του νευροπαθητικού πόνου και η αιτία της αναζητείται με επιμονή τα τελευταία χρόνια σε διάφορα εργαστήρια ανά την υφήλιο.
Το κύριο μοτίβο μίας παθογένειας για μία οριακή προσωπικότητα είναι η αναζήτηση επιβράβευσης κάθε είδους ταλέντου που υπάρχει ή και τρόπου ζωής.
Δύο από τα βασικά στοιχεία σε όλους τους υποψήφιους για μία απόπειρα αυτοκτονίας είναι κατά κύριο λόγο μία εκτεταμένη απελπισία, αναμεμιγμένη με τάσεις επιθετικότητας ή εκδήλωση επιθετικών καταστάσεων.
Οι σχιζοφρενικές ψυχώσεις ή οι ψυχώσεις σχιζοφρενικού τύπου παρουσιάζουν αυξημένη και ποικίλη συμπτωματολογία διαφορετικής εντάσεως σε κάποιες καταστάσεις.
Εκπληκτικά είναι τα στοιχεία σε ότι αφορά την τελική έκβαση μίας απόπειρας αυτοκτονίας , όταν γίνεται ανάλυση διαφόρων βαρέων σωματικών παθήσεων ή ακόμη και από «χτυπήματα» του πεπρωμένου.
Η διαταραχή της ομοιόστασης αποτελεί μία κατάσταση η οποία κατά κάποιον τρόπο σε χρόνια διαταραχή «γεννάει» ένα σύνδρομο πάρκινσον, κυρίως άτυπου χαρακτήρα.
Αναμφισβήτητα σήμερα ζούμε περισσότερα χρόνια και αυτό μεταξύ άλλων έχει σαν αποτέλεσμα να γνωρίζουμε πιο πολλά για τις ανίατες αρρώστιες.
Κατά τη διάπλαση του οργανισμού του σώματος και των διάφορων οργάνων, πολύ τακτικά για φυλογενετικούς λόγους είναι δυνατόν να αναπτυχθούν περισσότερο απ’ όσο πρέπει στοιχεία του νευρικού συστήματος, δηλαδή νευροκύτταρα, σε όργανα τα οποία ανήκουν αποκλειστικά σε ενδοκρινείς αδένες.
Η ομοιόσταση αποτελεί μία αναγκαία κατάσταση του οργανισμού ή ακόμη κάποιου κυττάρου του οργανισμού ή και ολόκληρου οργάνου πάλι του σώματος ή και άλλων υποδεέστερων τμημάτων όπως είναι το άτομο.
Ένας μεγαλοφυής φυσιολόγος το έτος 1860 εισήγαγε πρώτος την έννοια της ομοιόστασης, κυρίως για περιπτώσεις φυσιολογικών φαινομένων ή ακόμη και για τον τρόπο της καθημερινής ζωής.
Το σύνδρομο πάρκινσον προκύπτει κατά κύριο λόγο τις περισσότερες φορές μετά από μία κακή συνεννόηση διαδικασίας ομοιοστατικού χαρακτήρα μεταξύ ενδοκρινών αδένων, όπου κι αν βρίσκονται αυτοί στο σώμα, και του νευρικού συστήματος.
Ήδη από την εποχή της αρχαιότητας (3ος αιώνας π.Χ.), ο μεγάλος Έλληνας γιατρός Ιπποκράτης είχε αναφέρει τις συνέπειες της μελαγχολίας σε ότι αφορά τις διαταραχές του θεού του ύπνου, Μορφέα.
Η διαταραχή του ύπνου συνήθως βασίζεται στην έλλειψη ή στον «κακό» μεταβολισμό κάποιων από τους πολλούς νευροδιαβιβαστές ή συνδυασμό αυτών στον εγκέφαλο.