Επιληπτικές κρίσεις-αιτίες θρομβοπενίας
Επιληπτικές κρίσεις παρουσιάζονται ιδιαίτερα τακτικά σε περιπτώσεις θρομβοπενίας με παρουσία αντιφωσφολιπιδικού συνδρόμου.
Επιληπτικές κρίσεις παρουσιάζονται ιδιαίτερα τακτικά σε περιπτώσεις θρομβοπενίας με παρουσία αντιφωσφολιπιδικού συνδρόμου.
Ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα για τους ασθενείς με επιληπτικές κρίσεις είναι η έγκαιρη προειδοποίηση ότι πρόκειται να έρθει μία τέτοια κρίση.
Τα «έμπειρα συστήματα» είναι μία εφαρμογή της πληροφορικής που ψηφιακά χρησιμοποιείται στην τεχνητή νοημοσύνη και τα τελευταία χρόνια στη διάγνωση και θεραπεία παιδικής επιληψίας.
Κατά την παιδική και εφηβική ηλικία κυρίως υπέρβαρα παιδιά παραπονιούνται για υπέρμετρη κούραση ή επεισόδια υπνηλίας κατά το μάθημα ή ακόμη και σε προσπάθεια άσκησης.
Η ναρκοληψία τις περισσότερες φορές συνοδεύεται από μία αυτοάνοση προδιάθεση.
Η «απότομη» πτώση σαν γεγονός από μόνο του μας οδηγεί στο γιατρό και συνήθως εκείνος ανακαλύπτει μία αιτία του συμπτώματος.
Σε γηραιά, υπέρβαρα άτομα και με μεταβολικά προβλήματα όπως π.χ. διαβήτης ή θυρεοειδοπάθεια, έχουμε τακτικά την παρουσία μίας εκφυλιστικής υποθαλαμικής διαταραχής.
Ασθένειες που προέρχονται από διαταραχές του ύπνου έχουν σαν αποτέλεσμα πολλές φορές μία μορφή κρίσεων που εμφανίζονται στερεοτυπικά σαν αυτοματοποιημένη συμπεριφορά.
Σήμερα η θεραπεία της επιληψίας βασίζεται κυριολεκτικά στις αρχές του Ιπποκράτη και στις μεθόδους που χρησιμοποιούσε για την αντιμετώπισή της.
Σ’ όλες τις μορφές κρίσεων ναρκοληψίας υπάρχει πάντα το υπόβαθρο μίας υποθαλαμικής δυσλειτουργίας.
Σε ύποπτες περιπτώσεις για επιληπτική κρίση υπάρχουν σχεδόν πάντοτε κάποια στοιχεία που προηγούνται, όπως:
Ο άνθρωπος γεννιέται μ’ ένα γονιδιακά και κληρονομικά ρυθμισμένο «τέμπο» ύπνου-εγρήγορσης.
Σ΄ αυτήν την περίπτωση πρόκειται για ένα τρίγωνο με συγκεκριμένη συμπτωματολογία.
Η συμπτωματολογία της ναρκοληψίας τακτικά συμβαδίζει με την εμφάνιση υπέρβαρου σώματος.
Η κλασική ναρκοληψία είναι από πλευράς συμπτωματολογίας η πιο «σκληρή» μορφή ναρκοληψίας.
Σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος και αν αρχίζει μία φλεγμονή την «εγκατάστασή» της, πάντα «ενημερώνει» τον εγκέφαλο.
Σε μία τοξική δηλητηρίαση κάθε είδους υπάρχει πάντα η ένδειξη ενός επιληπτικού ρίσκου.
Τα κρανιοεγκεφαλικά τραύματα οποιασδήποτε παθολογικής βαθμίδας, ακόμη και τα χαμηλού ρίσκου, δημιουργούν προϋποθέσεις εμφάνισης επιληπτικών κρίσεων στον εγκέφαλο .
Όταν υπάρχει πιθανή διαταραχή – βλάβη πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά τον τοκετό (περιγεννητικά), ο κίνδυνος εμφάνισης επιληπτικών επιπλοκών πάντα «υποβόσκει».
Αναμφισβήτητα η κληρονομικότητα παίζει έναν ρόλο στην επιληψία.