Τραυματισμοί στο μετωπιαίο λοβό και συμπεριφορά
Αρκετές φορές, ακόμη και ελαφρά τραύματα στο κεφάλι και κυρίως στο μέτωπο σε διάφορα αθλήματα ή άλλες δραστηριότητες προκαλούν χαρακτηριστικές αλλαγές στη συμπεριφορά.
Αρκετές φορές, ακόμη και ελαφρά τραύματα στο κεφάλι και κυρίως στο μέτωπο σε διάφορα αθλήματα ή άλλες δραστηριότητες προκαλούν χαρακτηριστικές αλλαγές στη συμπεριφορά.
Κάθε κύτταρο στον εγκέφαλο είναι γνωστό ότι επιτελεί συγκεκριμένη λειτουργία, απαραίτητη γι’ αυτόν, και όταν υπάρχει δυσλειτουργία στην περιοχή πρέπει να διορθώσουμε τη βλάβη που τυχόν παρουσιάζει το κύτταρο.
Οι εμβοές βασανίζουν πολύ κόσμο και ιδιαίτερα αυτούς που έχουν κληρονομική προδιάθεση.
Τακτικά σε μεσήλικες και ηλικιωμένους ασθενείς παρατηρείται μυϊκός σπασμός των ματιών με εμβοές.
Το συνδυασμό εμβοές και δυσαρθρία τον έχουμε συναντήσει τακτικά στις περιπτώσεις που υπάρχει παρεγκεφαλιδική διαταραχή.
Από τις πιο επείγουσες ιατρικές ανάγκες είναι η γρήγορη διάγνωση και η άμεση θεραπεία των γνωστικών διαταραχών.
Πρόκειται για δύο αλληλένδετες έννοιες οι οποίες χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα του ατόμου.
Οι γνωστικές διαταραχές αποτελούν το κυρίως αντικείμενο των Νευροεπιστημών τον τελευταίο αιώνα.
Το σύνδρομο Meniere αποτελεί μία τακτική νευρολογική νόσο που εμφανίζει τεράστιες διακυμάνσεις ακόμα και κατά τη διάρκεια της ημέρας˙ μπορεί να εμφανιστεί για μερικά δευτερόλεπτα, ώρες, μέρες ή και εβδομάδες και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να καθηλώσει τον ασθενή.
Όταν έχουμε αιματολογικές διαταραχές σε μία συγκεκριμένη περιοχή της παρεγκεφαλίδας, αυτό το τρίγωνο συμπτωμάτων είναι χαρακτηριστικό.
Όταν ίλιγγοι, βαρηκοΐα και εμβοές παρουσιάζονται μαζί κατά κύριο πρόκειται για τη νόσο Meniere.
Υπάρχουν πολλά άτομα που από νεαρή κυρίως ηλικία παρουσιάζουν ευαισθησία τόσο σε εμβοές όσο και σε ιλίγγους και πολύ τακτικά σε αίσθημα πληρότητας του αυτιού.
Το νευρικό σύστημα μετά από μια ίωση παρουσιάζει αντίδραση.
Η αλόγιστη χορήγηση αντιβιοτικών είναι πια παγκοσμίως αποδεκτό ότι μπορεί να προκαλέσει αύξηση της αντίστασης του οργανισμού με μελλοντικές συνέπειες.
Η ιντερφερόνη και συγκεκριμένα η ιντερφερόνη–β διαδραματίζει συγκεκριμένο ρόλο στην άμυνα του οργανισμού˙ πρόκειται για πρωτεΐνες, οι οποίες μέσω του ανοσοποιητικού συστήματος εμποδίζουν την παραγωγή αντισωμάτων από τα Τ – κύτταρα και εικάζεται ότι είναι δυνατόν να εμποδίσουν τις ώσεις στη σκλήρυνση κατά πλάκας.
Ο προσδιορισμός των Τ – κυττάρων αποτελεί απαραίτητο στοιχείο που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε ότι αφορά τις εξάρσεις της σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Οι συχνές ώσεις χαρακτηρίζουν τη νόσο.
Όταν η σκλήρυνση κατά πλάκας εμφανίζεται, παρουσιάζει υφέσεις και εξάρσεις των συμπτωμάτων της.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μία ασθένεια που δεν πρέπει να υποτιμάται η σημασία της.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας έχει χαρακτηριστικές εξάρσεις συμπτωμάτων που μπορούν να φτάσουν μέχρι την πλήρη κατάρρευση του ασθενούς.