Επιληψία και ηλεκτροεγκεφαλογραφικές πληροφορίες
Σήμερα η σωστή αντιμετώπιση της επιληψίας χωρίς τη συνδρομή του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος είναι αδύνατη.
Σήμερα η σωστή αντιμετώπιση της επιληψίας χωρίς τη συνδρομή του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος είναι αδύνατη.
Σήμερα η έννοια του «επιληπτολόγου» γιατρού λειτουργεί πλέον θεσμικά.
Επιληπτικές κρίσεις παρουσιάζονται ιδιαίτερα τακτικά σε περιπτώσεις θρομβοπενίας με παρουσία αντιφωσφολιπιδικού συνδρόμου.
Στη νευρολογία–ψυχιατρική, η ιδέα του νου πάνω από την ύλη (mind over matter) κατέχει σχεδόν τη θέση αξιώματος.
Υπολογίζεται ότι περίπου στο 3ο έτος της ηλικίας του ατόμου αρχίζει να σταθεροποιείται το σύστημα κατανομής του ηλεκτρικού ρεύματος στον εγκέφαλο.
Δεκαετίες πλέον τώρα είναι γνωστό και επιστημονικά αποδεκτό ότι η επιληψία δεν είναι μία ψυχική νόσος.
Τα «έμπειρα συστήματα» είναι μία εφαρμογή της πληροφορικής που ψηφιακά χρησιμοποιείται στην τεχνητή νοημοσύνη και τα τελευταία χρόνια στη διάγνωση και θεραπεία παιδικής επιληψίας.
Η αντίληψη της πραγματικότητας είναι διαφορετική για το κάθε άτομο.
Κατά την παιδική και εφηβική ηλικία κυρίως υπέρβαρα παιδιά παραπονιούνται για υπέρμετρη κούραση ή επεισόδια υπνηλίας κατά το μάθημα ή ακόμη και σε προσπάθεια άσκησης.
Στην περίπτωση της ναρκοληψίας έχει παρατηρηθεί μία διαταραχή κληρονομικού τύπου στον υποθάλαμο.
Όταν μία «απότομη θολούρα» εμφανίζεται τακτικά και με τον ίδιο τρόπο, πρέπει να θεωρείται ύποπτη μίας εγκεφαλικής διαταραχής επιληπτικού χαρακτήρα, ακόμη και αν υφίσταται εγκυμοσύνη.
Σε γηραιά, υπέρβαρα άτομα και με μεταβολικά προβλήματα όπως π.χ. διαβήτης ή θυρεοειδοπάθεια, έχουμε τακτικά την παρουσία μίας εκφυλιστικής υποθαλαμικής διαταραχής.
Η περίπτωση να βρεθεί κανείς μπροστά σε μία επιληπτική κρίση είναι πάντα πολύ μεγάλη και συνδεδεμένη με το ερώτημα πως την αντιμετωπίζει.
Οι ιδιοπαθείς επιληπτικές κρίσεις, κατά κύριο λόγο «αφαιρέσεις», είναι δύσκολο να διακριθούν και να διαγνωστούν λόγω της σύντομης διάρκειάς τους και πολλές φορές «παρουσιάζονται» ακατανόητες για το περιβάλλον.
Ο μεσαίωνας που κυριάρχησε μετά την πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην κεντρική Ευρώπη, υπήρξε καθοριστικός σε ότι αφορά την έρευνα και τη θεραπεία των επιληπτικών κρίσεων.
Ο 19ος αιώνας αποτελεί ορόσημο όσον αφορά τη διάγνωση και θεραπεία των επιληπτικών κρίσεων.
«Πιστεύω ότι αυτή η νόσος δεν έχει θεϊκή προέλευση όπως και οι υπόλοιπες. Κατά κύριο λόγο ο εγκέφαλος είναι υπεύθυνος για την εμφάνισή της».
Σ’ όλες τις μορφές κρίσεων ναρκοληψίας υπάρχει πάντα το υπόβαθρο μίας υποθαλαμικής δυσλειτουργίας.
Σ΄ αυτήν την περίπτωση πρόκειται για ένα τρίγωνο με συγκεκριμένη συμπτωματολογία.
Η συμπτωματολογία της ναρκοληψίας τακτικά συμβαδίζει με την εμφάνιση υπέρβαρου σώματος.