Πνευμονική εμβολή και στρες
Αδιαμφισβήτητα το στρες είναι ένας παράγοντας που προωθεί την πνευμονική εμβολή κλινικά και γενικότερα σε άτομα που είναι γενετικά προδιατεθειμένα
Αδιαμφισβήτητα το στρες είναι ένας παράγοντας που προωθεί την πνευμονική εμβολή κλινικά και γενικότερα σε άτομα που είναι γενετικά προδιατεθειμένα
Η θωρακική εμβολή είναι μία πάρα πολύ επικίνδυνη και πολύ τακτικά θανατηφόρα εξέλιξη για ορισμένους ανθρώπους που όπως έχουν δείξει οι έρευνες διαθέτουν μία γενετική προδιάθεση σ’ αυτή την κατάσταση.
Τα τελευταία χρόνια όλο και τακτικότερα παρατηρείται μία σχέση που αναπτύσσεται στο πεδίο των λοιμώξεων και των αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων.
Η προμνησία είναι η αίσθηση που έχει κάποιος ότι έχει βιώσει στο παρελθόν μία παρόμοια κατάσταση που αισθάνεται εκείνη τη στιγμή.
Αναφέρουμε την επιληψία και τη σχιζοφρένεια στις καταστάσεις déjà vu, διότι σαν θέμα έχουν απασχολήσει επιστημονικά πάρα πολύ τους νευρολόγους αρκετά χρόνια.
Στην προκειμένη περίπτωση των déjà vu μεγαλύτερη πιθανότητα είναι ότι πρόκειται για μία ειδική κατάσταση όπου η πρόσφατη και η μακράς διάρκειας μνήμη για ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο δεν μπορούν να συντονιστούν μεταξύ τους.
Το déjà vu είναι μία χαρακτηριστική αίσθηση όπου ο ασθενής φαντάζεται ότι ξαναζεί μία κατάσταση που έχει βιώσει.
Οι εξωαισθητηριακές αντιλήψεις είναι χαρακτηριστικές καταστάσεις που εμφανίζονται με τη μορφή διάφορων ψυχώσεων ή μεικτών ψυχώσεων και επιληπτικών καταστάσεων.
Το «déjà vu» θεωρείται μία κατάσταση μνημονικής αυταπάτης η οποία χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένες διαταραχές του κροταφικού λοβού.
Η αμφισβήτηση σαν αποτέλεσμα μίας αντίδρασης σε κοινωνικά και ατομικά γεγονότα οδηγεί κατά κύριο λόγο σε πρώτο στάδιο σε μία απάθεια, η οποία μπορεί να οφείλεται σε πρόσωπα, καταστάσεις ή και φαινόμενα.
Το κύριο πρόβλημα της πλαστικότητας του εγκεφάλου είναι να κατορθώσει μέσω της ανάπτυξής του και δημιουργίας νέων συνάψεων, δηλαδή κόμβων επικοινωνίας, να δημιουργήσει καινούργιες δυνατότητες ανάπτυξης.
Όπως έχουν δείξει οι τελευταίες έρευνες καθώς και η κλινική εμπειρία, ο κίνδυνος είναι πάρα πολύ μεγάλος.
Σε όποια ηλικία και αν συμβαίνει η ερπητική εγκεφαλίτιδα, αλλά περισσότερο στην παιδική και την προχωρημένη ηλικία, κατέχει ένα πολύ μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας και μάλιστα με θανατηφόρα εξέλιξη.
Η κάθε μορφή εγκεφαλίτιδας μέχρι να γίνει αντιληπτή τόσο από τον ασθενή όσο και από τον κλινικό γιατρό και πολύ περισσότερο να διαφοροδιαγνωσθεί χρειάζεται κάποιο χρονικό διάστημα.
Ο ιός του έρπητα μπορεί να βρίσκεται μέσα στο σώμα του ανθρώπου για αρκετό καιρό και να έχει μία ασυμπτωματική πορεία.
Πρόκειται για μία χαρακτηριστική μορφή εγκεφαλίτιδας που εμφανίζεται κυρίως μετά από ιικές λοιμώξεις και έχει ένα πρόδρομο στάδιο σαν αυτό της γρίπης.
Επειδή η ερπητική εγκεφαλίτιδα μαζί με τον έρπητα καθώς επίσης και με το «ντόμινο» των άλλων ιϊκών και βακτηριακών λοιμώξεων που προκαλεί είναι συγκεκριμένη και γνωστή εικόνα, πρέπει να θεωρηθεί ότι ανάλογη θα είναι και η θεραπευτική αγωγή που θα γίνει.
Πολύ τακτικά εμφανίζεται η κατάσταση μίας πυρετικής διαταραχής με εστιακές βλάβες των νεύρων, π.χ. παρέσεις και έντονη κεφαλαλγία.
Ο υποθάλαμος είναι χαρακτηριστική περιοχή του εγκεφάλου από ειδικά κύτταρα τα οποία ρυθμίζουν τη θερμοκρασία και το ισοζύγιο των υγρών στον οργανισμό.
Οι χρόνιες εξετάσεις και το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα σε ασθενείς με ερπητική εγκεφαλίτιδα έδειξαν ότι στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχουν τέτοιες διαταραχές που μοιάζουν με μικροεπιληπτικές κρίσεις.