Πραγματικότητα και επιληψία
Το σύνολο των φαινομένων, διαδικασιών και εντυπώσεων που υπάρχουν γύρω από το άτομο, του δημιουργούν την αίσθηση της πραγματικότητας.
Το σύνολο των φαινομένων, διαδικασιών και εντυπώσεων που υπάρχουν γύρω από το άτομο, του δημιουργούν την αίσθηση της πραγματικότητας.
Σήμερα η έννοια του «επιληπτολόγου» γιατρού λειτουργεί πλέον θεσμικά.
Ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα για τους ασθενείς με επιληπτικές κρίσεις είναι η έγκαιρη προειδοποίηση ότι πρόκειται να έρθει μία τέτοια κρίση.
Υπολογίζεται ότι περίπου στο 3ο έτος της ηλικίας του ατόμου αρχίζει να σταθεροποιείται το σύστημα κατανομής του ηλεκτρικού ρεύματος στον εγκέφαλο.
Δεκαετίες πλέον τώρα είναι γνωστό και επιστημονικά αποδεκτό ότι η επιληψία δεν είναι μία ψυχική νόσος.
Οι «απότομες» κινήσεις κάποιων ή όλων των άκρων μ’ έναν συγχρονισμό και όμοιο τρόπο είναι ύποπτες για επιληπτική δραστηριότητα.
Όταν απότομα υπνικά επεισόδια επαναλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο και μάλιστα στην ίδια περίοδο, τότε είναι ύποπτα για επιληπτική προδιάθεση.
Όταν μία «απότομη θολούρα» εμφανίζεται τακτικά και με τον ίδιο τρόπο, πρέπει να θεωρείται ύποπτη μίας εγκεφαλικής διαταραχής επιληπτικού χαρακτήρα, ακόμη και αν υφίσταται εγκυμοσύνη.
Η «απότομη» πτώση σαν γεγονός από μόνο του μας οδηγεί στο γιατρό και συνήθως εκείνος ανακαλύπτει μία αιτία του συμπτώματος.
Ασθένειες που προέρχονται από διαταραχές του ύπνου έχουν σαν αποτέλεσμα πολλές φορές μία μορφή κρίσεων που εμφανίζονται στερεοτυπικά σαν αυτοματοποιημένη συμπεριφορά.
«Πιστεύω ότι αυτή η νόσος δεν έχει θεϊκή προέλευση όπως και οι υπόλοιπες. Κατά κύριο λόγο ο εγκέφαλος είναι υπεύθυνος για την εμφάνισή της».
Ήδη διανύουμε τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα και αυτή η χρονική διαδρομή χαρακτηρίζεται από την εντατική έρευνα που αφορά τις νευροεπιστήμες και πιο συγκεκριμένα έχει ονομαστεί ως «η δεκαετία του εγκεφάλου».
Σ’ όλες τις μορφές κρίσεων ναρκοληψίας υπάρχει πάντα το υπόβαθρο μίας υποθαλαμικής δυσλειτουργίας.
Σ΄ αυτήν την περίπτωση πρόκειται για ένα τρίγωνο με συγκεκριμένη συμπτωματολογία.
Η ναρκοληψία είναι μία από τις «υπερυπνηλικές» καταστάσεις με την πλέον χαρακτηριστική συμπτωματολογία.
Η κλασική ναρκοληψία είναι από πλευράς συμπτωματολογίας η πιο «σκληρή» μορφή ναρκοληψίας.
Ο φυσιολογικός ύπνος είναι η βασική λειτουργία που διαταράσσεται μόλις ο εγκέφαλος εμφανίζει επιληπτική προδιάθεση και δραστηριότητα.
Σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος και αν αρχίζει μία φλεγμονή την «εγκατάστασή» της, πάντα «ενημερώνει» τον εγκέφαλο.
Το ρίσκο για την ανάπτυξη ενός επιληπτικού συνδρόμου ή ακόμη και για την πρόκλησή του, τις περισσότερες φορές προέρχεται από άλλη νοσολογική κατάσταση η οποία συνήθως δεν αφήνει κάποια υπόνοια για τη δημιουργία επιληπτικών δυσλειτουργιών.
Σε μία τοξική δηλητηρίαση κάθε είδους υπάρχει πάντα η ένδειξη ενός επιληπτικού ρίσκου.