Το κοινωνικό πρόσωπο της ιεραρχίας
Όταν μιλάμε για ιεραρχία είναι λογικό να υπάρχει παράλληλα και ένας βαθμός σύγκρισης ανάμεσα σε άτομα και καταστάσεις που προέρχονται από άτομα.
Όταν μιλάμε για ιεραρχία είναι λογικό να υπάρχει παράλληλα και ένας βαθμός σύγκρισης ανάμεσα σε άτομα και καταστάσεις που προέρχονται από άτομα.
Σήμερα τα πάντα στη ζωή γίνονται με σκοπό την ισορροπία και προσαρμογή όλης της κοινωνικής και ψυχικής κατάστασης, στα όρια του δυνατού.
Η ανάγκη για ιεραρχία είναι ένα έμφυτο ένστικτο του ατόμου, ρυθμιζόμενο στην κυριολεξία από μια ομάδα εγκεφαλικών σχηματισμών.
O συσχετισμός της ιεραρχίας με τις νευροψυχιατρικές ασθένειες φαίνεται παράδοξος.
Κάθε δεδομένη ιεραρχία που υφίσταται σ’ ένα ατομικό, οικογενειακό ή κοινωνικό κύκλο δημιουργεί μια δεδομένη κατάσταση που οδηγεί σ’ ένα σταθερό τρόπο ζωής.
Ο εγκέφαλος γνωρίζει πολύ καλά τη σημασία της ιεραρχίας για τη βελτίωση της ζωής· γι’ αυτόν το λόγο έχει «δημιουργήσει» τα ανάλογα νευρωνικά τόξα τα οποία αποτελούν προϋπόθεση για την ύπαρξη της κοινωνικής ιεραρχίας.
Υπάρχουν άπειρα πράγματα τα οποία μαθαίνουμε ήδη από τη βρεφική ηλικία· ότι έτσι πρέπει να γίνονται γιατί έτσι είναι το «σωστό».
Τα κινητικά προγράμματα και πλάνα που υπάρχουν μέσα στον εγκέφαλο ή γενετικά προδιατεθειμένα ή σαν αποτέλεσμα κάποιας συνεχούς μάθησης με τον καιρό μετατρέπονται σε αντανακλαστικά
Όπως έχουμε παρατηρήσει στη Βιονευρολογική σε ανθρώπους με κινητικές διαταραχές υπάρχει μια συγκεκριμένη ιεραρχία της κίνησης
Η εξέλιξη της κινητικότητας σε κάθε άτομο έχει μια εσωτερική και «καταστατική» ιεραρχία
Η επιθετικότητα, έτσι όπως την συναντάμε στη σύγχρονη στρεσογόνo ζωή σε διάφορες μορφές, είναι αποκλειστικά μια διαταραχή των συστημάτων της ιεραρχίας που γνωρίζει το κάθε άτομο.
Υπάρχουν ορισμένα αισθήματα τα οποία είναι προέκταση κληρονομικών διαδικασιών και έχουν τη βάση τους σε γενεσιουργά ένστικτα που αναπτύσσονται με τη γέννηση του ανθρώπου.
Ο εγκέφαλος του ανθρώπου γενετικά προδιατεθειμένος και σε συντονισμό με εξωτερικά ερεθίσματα αναπτύσσει κατά κύριο λόγο κάποια κινητικά πλάνα
Οι απραξίες είναι παθολογικές εμφανίσεις συγκεκριμένων δυσλειτουργιών, όπως π.χ. ο ασθενής να μην εκτελεί μια πράξη την οποία γνωρίζει
Ο οργανισμός έχει γενετικά προγραμματισμένα συστήματα κινήσεων
Στην περίπτωση του πάρκινσον αυτό που χαρακτηρίζει την κλινική εικόνα, η οποία εκφράζεται με τρόμο, σπασμωδικότητα και δυσκινησία, είναι το ότι οι ασθενείς δεν μπορούν να συντονίσουν τα διάφορα κινητικά πλάνα που είναι ήδη αυτοματοποιημένα
Ο εγκέφαλος έχει ολοκληρωμένα μια κινητική ιεραρχία, η οποία προσδιορίζει την όλη κινητική του έκφραση
Υπάρχουν περιπτώσεις ψυχαναγκασμού που συνδυάζονται με κινητικές διαταραχές, όπως π.χ. το ξύσιμο της μύτης ή η σύσπαση του σώματος, το πλύσιμο των χεριών, η αρίθμηση των δαχτύλων, η συγκεκριμένη βάδιση κ.τ.λ
Στις αρχές του 1960 στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν έκδηλο το ενδιαφέρον για τις ψυχοδυναμικές ισορροπίες του ανθρώπου. Στον τομέα αυτό, ένας εξαιρετικός νεαρός ψυχολόγος ο Στάνλεϊ Μίλγκραμ, στο πλαίσιο του διδακτορικού του, αναζητούσε τα όρια του ανθρώπου όσον αφορά στην υπακοή σε μια καθεστωτική ιεραρχία.
Επειδή ο χρόνος του κάθε νευρολόγου είναι άκρως περιορισμένος, και ιδιαίτερα αυτοί οι διάλογοι κοπιαστικοί, για αυτό θα πρέπει ο ασθενής, προκειμένου να πάρει το «μέγιστο» από αυτόν σε σύντομο χρονικό διάστημα , που έτσι και αλλιώς του διατίθεται, θα χρειάζεται να έχει κάποια προετοιμασία , πριν τον επισκεφτεί