Είναι απαραίτητη η συνείδηση για κάθε ενέργεια;
Η συνείδηση δεν είναι απαραίτητη για κάθε κινητική λειτουργία, διότι έτσι θα απαιτούνταν τεράστια ποσά ενέργειας αλλά ταυτόχρονα και χώρος εγκεφαλικών σχηματισμών.
Η συνείδηση δεν είναι απαραίτητη για κάθε κινητική λειτουργία, διότι έτσι θα απαιτούνταν τεράστια ποσά ενέργειας αλλά ταυτόχρονα και χώρος εγκεφαλικών σχηματισμών.
Όπως είναι γνωστό, τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν πολλές διαφορετικές γλώσσες ταυτόχρονα μέχρι να μεγαλώσουν με τη συνεχή εξάσκηση σ’ αυτές.
Στις περισσότερες περιπτώσεις το χαρακτηριστικό της σχιζοφρένειας είναι ότι βιώνουμε καταστάσεις που δεν υπάρχουν (ψευδαισθήσεις).
Κάθε μέρα ο άνθρωπος κινείται σ’ ένα περιβάλλον γνωστό ή άγνωστο και είναι αναγκασμένος να παρουσιάζει μία κινητική δραστηριότητα.
Ο εγκέφαλος προστατεύει το άτομο σε κάθε έκφραση της καθημερινότητας προκειμένου να μη συναντάει δυσκολίες.
Η ζωή μπορεί να είναι αφάνταστα περίπλοκη στην καθημερινότητα αλλά ταυτόχρονα και πολύ απλή.
Η επανάληψη οδηγεί στη μάθηση˙ κοινή παραδοχή από αρχαιοτάτων χρόνων στη διαδικασία μάθησης του εγκεφάλου.
Το κέντρο ελέγχου κινήσεων και σκέψεων στον εγκέφαλο είναι κατά κάποιον τρόπο ο ρυθμιστής της συνείδησης και βρίσκεται στη «ζωνοειδή έλικα».
Μας εκπλήσσει ότι στην καθημερινότητα ορισμένες κινήσεις που εκτελούμε και διάφορες σκέψεις που κάνουμε προκύπτουν κάποια στιγμή αυθόρμητα και ασυνείδητα ˙το ασυνείδητο είναι υπό αμφισβήτηση.
Η καθημερινότητα του ανθρώπου αποτελεί μία συνεχή διαδικασία εγκεφαλικών λειτουργιών με διαφορετική ένταση και κατεύθυνση.
Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο όπου υπήρχαν πολλοί τραυματίες, άρχισαν να διενεργούνται εξετάσεις για τις γνωστικές διαταραχές μετά από εγκεφαλικά τραύματα.
Όταν το παιδί μαθαίνει ποδήλατο παρουσιάζεται μία πολύ υψηλή εγκεφαλική δραστηριότητα σε δράση.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μεγάλη πρόοδος στον τομέα της σχιζοφρένειας και με βάση νέα δεδομένα αναλύονται καταστάσεις όπου εμφανίζονται σχιζοφρενικές διαταραχές.
Όταν κάποιος μαθαίνει ποδήλατο δεν το ξεχνάει ποτέ.
Μετά το έτος 1950 μία έντονη τάση για αναζήτηση ερευνητικών πεδίων στον τομέα της νευροψυχολογίας ξεκίνησε να αναπτύσσεται από την Αμερική και την Κεντρική Ευρώπη.
Μετά από τις αναλύσεις που έγιναν τα τελευταία διακόσια χρόνια στον κλάδο των νευροεπιστημών, οι νευρολόγοι είναι πλέον σε θέση με απλές οπτικές παρατηρήσεις διάφορων συμπτωμάτων να διαγνώσουν διάφορες νευρολογικές καταστάσεις.
Η νευροψυχολογία είναι η επιστήμη που προέκυψε το έτος 1930 από ένα μεγάλο επιστήμονα τον Goldstein, ο οποίος καθιέρωσε μία καινούρια μέθοδο σ’ αυτόν το χώρο.
Πρόκειται για ένα νέο κλάδο της νευροψυχολογίας που μετράει, καταγράφει και αναλύει τους τρόπους ανάπτυξης της ευφυΐας στον εγκέφαλο.
Οι γνωστικές διαταραχές αποτελούν ένα σημαντικό προβληματισμό για τη νευρολογία, προκειμένου να μπορέσει κανείς να διαπιστώσει παθολογικές καταστάσεις και να προχωρήσει σε θεραπευτικές διαδικασίες.
Το όλον σε καμία περίπτωση δεν είναι ένα άθροισμα των επιμέρους.