H νόσος του κινητικού νευρώνα και οι δίαυλοι ιόντων
Από τις έρευνες των τελευταίων χρόνων σε ότι αφορά τη νόσο του κινητικού νευρώνα προέκυψε ότι η βασική αιτία της παθογένειας είναι η κακή διαπερατότητα των διάφορων ιόντων.
Από τις έρευνες των τελευταίων χρόνων σε ότι αφορά τη νόσο του κινητικού νευρώνα προέκυψε ότι η βασική αιτία της παθογένειας είναι η κακή διαπερατότητα των διάφορων ιόντων.
Οι πολλές μεταλλάξεις που γίνονται και συγκεκριμένα σε επίπεδο RNA και η μεταβίβαση αυτής της γονιδιακής πληροφορίας έχει βρεθεί ότι αποτελούν τους δεκαπέντε κύριους παράγοντες παθογένειας στην εμφάνιση της νόσου του κινητικού νευρώνα.
Η παραγωγή «τοξικών» πρωτεϊνών εντός των κυττάρων του κινητικού νευρώνα λόγω υπέρμετρων εκφορτίσεων, καταστροφής μιτοχονδρίων και μη καλής λειτουργίας του νευροάξονα έχει σαν αποτέλεσμα τη φθορά του ίδιου του κυττάρου.
Σύμφωνα με συγκεκριμένη έρευνα που έγινε μέσω των νέων διαγνωστικών μέτρων, η οπτική νευρομυελίτιδα αποτελεί μια «ξεχωριστή» νόσο η οποία κατά κύριο λόγο προσβάλλει οπτικά νεύρα και συγκεκριμένα σημεία του νωτιαίου μυελού.
Η οπτική νευρομυελίτιδα είναι μια κατάσταση που τώρα τελευταία εμφανίζεται όλο και τακτικότερα λόγω της πληθώρας των διαγνωστικών δυνατοτήτων.
Νέες έρευνες έχουν καταδείξει ότι στη νόσο του κινητικού νευρώνα με την εξελικτική και εκφυλιστική πορεία της η χρήση της αντιεπιληπτικής αγωγής αποτελεί μια μικρή ελπίδα.
Μια παλιά αντίληψη, η οποία φαίνεται να επιβεβαιώνεται με τα καινούργια πειράματα και με τα ερευνητικά αποτελέσματα, είναι ότι στη νόσο του κινητικού νευρώνα έχουμε περιπτώσεις αυξημένων οξειδώσεων και κυρίως συγκέντρωση των ελεύθερων ριζών οξυγόνου.
Τα μιτοχόνδρια είναι ειδικοί κυτταρικοί σχηματισμοί εντός του νευρικού κυττάρου, που χρησιμεύουν κατά κάποιο τρόπο σαν «αποθήκες» ενέργειας για τις χρήσεις του ίδιου κυττάρου.
Η νόσος του κινητικού νευρώνα αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες θεραπευτικές προκλήσεις της σύγχρονης νευρολογίας.
Τα κριτήρια ΕlEscorial θεσπίστηκαν το 1998 προκειμένου να δώσουν έναν κλινικό «μπούσουλα», σε ότι αφορά την προσβολή του άνω, κάτω κινητικού νευρώνα από το ίδιο μέρος του σώματος.
Ο πόνος σαν ένα γενικευμένο συναίσθημα αποτελεί μια εγκεφαλική λειτουργία με παρόμοιους μηχανισμούς σε όλα τα άτομα.
Η «μορφολογική» θεωρία προέκυψε στις αρχές του 19ου αιώνα σαν ένα εργαλείο ψυχοθεραπείας, αλλά ασχολείται και με ένα πολύ ουσιαστικό και πρακτικό αντικείμενο.
Σίγουρα, ο συνδυασμός αυτών των δυο νοσολογικών καταστάσεων δεν αποτελεί κάτι το καινούργιο▪ υπήρχε από παλιά και μάλιστα υπάρχουν βιβλιογραφικές ενδείξεις για την πιθανή συνύπαρξη των δυο αυτών νοσημάτων, αλλά δεν είχαν εκτιμηθεί ανάλογα διότι τα διάφορα διαγνωστικά στοιχεία που υπήρχαν τότε δεν ήταν επαρκή.
Oποιεσδήποτε πνευμονικές διαταραχές λόγω λοιμώξεων, μικρές ή μεγάλες, πάντοτε έχουν και μια εγκεφαλική προσβολή.
Η πνευμονία ιδιαίτερα όταν είναι μεγάλης έντασης είναι δυνατόν να προκαλέσει συμπτώματα που προσβάλλουν όλον τον οργανισμό και κυρίως τον εγκέφαλο λόγω του κυκλοφορικού και μεταβολικού συστήματος.
Οι έρευνες που έγιναν σε πολλά και μεγάλα ινστιτούτα κυρίως σε αγγλοσάξονες χώρες έδειξαν ότι τα πραγματικά προβλήματα του νωτιαίου μυελού κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις είναι δυνατόν να αποκατασταθούν.
Ο φόβος του «κοινωνικού αποκλεισμού» δεν είναι κάτι εξειδικευμένο ούτε κάτι γενετικά προσδιορισμένο▪ αποτελεί μια διαδικασία εκμάθησης που κάθε άτομο ξεκινάει
Ο πόνος δεν είναι μόνο η αίσθηση που προκαλεί σαν επώδυνο γεγονός σε ένα άτομο, αλλά κατά μεγαλύτερο ποσοστό είναι επακόλουθο της ενσυναίσθησης του εντός προς τρίτους, δηλαδή της κατανόησης του πόνου, αλλά και η ενσυναισθητική συμπεριφορά, δηλαδή η κατανόηση της έκτασης του πόνου και το πώς αισθάνεται ο άλλος που τον βιώνει
Ο συντονισμός της συμπεριφοράς και των κοινωνικών αντιδράσεων καθορίζονται από ένα ειδικό κέντρο στον εγκέφαλο το οποίο ονομάζεται «νήσος»
Πάντοτε διερωτόμαστε τι είναι η «λογική» αντίδραση