Η υπερεκτίμηση αποτελεί ένα ιατρικό πρόβλημα;
Μια από τις ψυχολογικούς παραμέτρους, που εξετάζουμε πάντοτε εδώ στη Βιονευρολογική, είναι το θέμα της υπέρμετρης υπερεκτίμησης
Μια από τις ψυχολογικούς παραμέτρους, που εξετάζουμε πάντοτε εδώ στη Βιονευρολογική, είναι το θέμα της υπέρμετρης υπερεκτίμησης
Όπως είναι οι παρατηρήσεις μας εδώ στη Βιονευρολογική, καμιά συνειδησιακή διαταραχή, ακόμα και προ ντελίριο καταστάσεις, δεν έρχεται τελείως απότομα
Από την πείρα μας στη Βιονευρολογική και από τη συγκέντρωση νευροφυσιολογικών εξετάσεων και ιδίως ηλεκτροεγκεφαλογραφημάτων με σύγχρονη καταγραφή της ηλεκτροκαρδιογραφικής δραστηριότητας, διαπιστώνουμε ότι η απώλεια ή η ελάττωση συνείδησης σε αυτά τα περιστατικά είναι τελείως διαφορετικού τύπου
Η γκρελίνη είναι μια ορμόνη που περιέχεται στο αίμα και ανάλογα με την περιεκτικότητα της ρυθμίζει και το αίσθημα της πείνας.
Η αδυναμία είναι αυτό που λέει και η λέξη˙ μια έλλειψη δύναμης από μια ομάδα μυών ή από ένα μυ ή και από ολόκληρο το σώμα.
Οπωσδήποτε οι ασθενείς με αίσθημα καταβολής και γενικά αδυναμίας μέλους του σώματος ή ολόκληρου του κορμιού ή ακόμη και με απλό αίσθημα καταβολής καταφεύγουν στον γιατρό τους.
Το έχουμε δει πολλές φορές στη Βιονευρολογική ιδιαίτερα σε γυναίκες ασθενείς και μάλιστα υπέρβαρες.
Σαν γνωστική ασυμφωνία χαρακτηρίζουμε το δυσάρεστο συναίσθημα που προκύπτει όταν πολλές γνωστικές, λογικές αιτίες του ατόμου δεν συντονίζονται μεταξύ τους το αποτέλεσμα είναι η κλινική εμφάνιση μεγάλου άγχους που μπορεί να οδηγήσει σε καταθλίψεις, νευρώσεις και ψυχώσεων.
Από την πείρα μας στη Βιονευρολογική, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι πέντε παράμετροι χαρακτηρίζουν τις παθολογικές φοβικές εκδηλώσεις.
Στην Βιονευρολογική, εξετάζουμε κυρίως νευροφυσιολογικά αυτό το φαινόμενο σε περιπτώσεις ανορεξίας, βουλιμίας και διαταραχών της σίτισης.
Μια μεγάλη γκάμα επιληπτικών κρίσεων και κυρίως αυτές που προέρχονται από το κροταφικό λοβό, όπως και οι μυοκλονίες, κατά κανόνα όπως έχουμε πιστοποιήσει και στην Βιονευρολογική, έχουν μια στενή σύνδεση με νευροψυχιατρικές εκδηλώσεις και κυρίως σε ότι αφορά συναίσθημα και συμπεριφορά.
Το στάδιο REM του ύπνου είναι χαρακτηριστικό, τελικό στάδιο, πριν ξυπνήσει το άτομο μεταξύ θεωρητικά «ύπνου-ξύπνιου».
Η υπνοβασία είναι ένα τακτικό φαινόμενο που δυστυχώς δεν αντιμετωπίζεται σύμφωνα με την εμπερία μας και από την Βιονευρολογική, έγκαιρα και τακτικά, λόγω της ιδιομορφίας που έχει σαν ασθένεια και γίνεται αργά αντιληπτή.
Σε άτομα ευαίσθητα με νευροψυχιατρικά νοσήματα παρουσιάζεται, όπως έχουμε δει πολλές φορές στην Βιονευρολογική, το πρόβλημα του υπαρξιακού άγχους και της κατεύθυνσης του προς «δημοφιλείς» ή άλλες λύσεις, που κατευθύνονται από ευρέως αποδεκτά λαϊκά αισθήματα π.χ. από την τηλεόραση.
Ένα πάρα πολύ μεγάλο κεφάλαιο, αυτό της επιληψίας, πολλές φορές βασίζεται, σε ότι αφορά το κλινικό νευρολόγο, σε μικρές παρατηρήσεις αλλά καταλυτικές για ότι αφορά την θεραπευτική αγωγή.
Μέχρι τώρα, λέγοντας τώρα μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία, η κλινική νευρολογία είχε κυρίως στόχο την ανακάλυψη μικρών, ανατομικών, λειτουργικών διαταραχών στον εγκέφαλο.
Στην ουσία πρόκειται για μια κατάσταση, διάδοχη, διότι μετά από κάθε μηνιγγίτιδα ακολουθεί και μια εγκεφαλίτιδα, τουλάχιστον όταν έχουμε ιογενείς λοιμώξεις, όπως έχει δείξει η εμπειρία εδώ στην Βιονευρολογική.
Η εγκεφαλική δομή του ανθρώπου είναι «κατασκευασμένη» με τέτοιο τρόπο, ώστε ακόμη και εξελικτικά να μπορεί να συγκεντρώνεται πλήρως σε έναν και μόνο ουσιαστικό κίνδυνο.
Πάρα πολλές φορές διαπιστώνουμε σε αρκετούς ανθρώπους τουλάχιστον σε αυτούς που εξετάζουμε στην Βιονευρολογική, να μην έχουν το ανάλογο αίσθημα του ζεστού, κρύου σε ορισμένα τμήματα του δέρματος ή και σε ολόκληρο το δέρμα.
Ισχύει πλέον το «ρητό», ότι όποιος πάει πρώτη φορά στην όπερα ή θα ενθουσιαστεί και θα το ακούει για πάντα ή θα απογοητευτεί και δεν θα ξαναπάει.