Ύπνος και μοριακή βιολογία
Όπως έχουν δείξει οι τελευταίες έρευνες είναι αναμφισβήτητο ότι σε μικρομοριακό επίπεδο εξελίσσονται διαδικασίες που αφορούν τη ρύθμιση του ύπνου.
Όπως έχουν δείξει οι τελευταίες έρευνες είναι αναμφισβήτητο ότι σε μικρομοριακό επίπεδο εξελίσσονται διαδικασίες που αφορούν τη ρύθμιση του ύπνου.
Σύμφωνα με το πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια η απάντηση στο αίνιγμα «ύπνος» είναι οι μικρομοριακές ενώσεις.
Σύμφωνα με τις σύγχρονες επιστημονικές έρευνες, κατά τη διάρκεια του ύπνου μία πολύ σημαντική διαδικασία βιοσύνθεσης πραγματοποιείται.
Μετά από εντατικές έρευνες, το 1971 οι δύο Αμερικανοί επιστήμονες από το πανεπιστήμιο του Harvard κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ένας εσωτερικός μηχανισμός αυτορρύθμισης του ύπνου στον εγκέφαλο.
Όσον αφορά την ανάγκη για ύπνο, στο νευρωνικό τόξο του ύπνου που βρίσκεται μεταξύ στελέχους και υποθαλάμου του εγκεφάλου, κύριος ρυθμιστής είναι οι ηλεκτρικές εκφορτίσεις ανάμεσα στα κύτταρα της περιοχής.
Τα τελευταία χρόνια νευροεπιστήμονες όλο και πιο τακτικά διατυπώνουν θεωρίες όσον αφορά τη σημασία και τη λειτουργία του εσωτερικού ρολογιού του βιορυθμού μας˙ πρόκειται για τη χρονική ρύθμιση μεταξύ ύπνου και αφύπνισης που πραγματοποιεί ο εγκέφαλος.
Η μελέτη των μυών είναι πολύ ουσιαστική κατά τη διάρκεια του ύπνου.
Τα στοιχεία του εγκεφάλου είναι χαρακτηριστικές εκφορτίσεις της εγκεφαλικής δραστηριότητας κατά τη διάρκεια του ύπνου.
Ο ύπνος ερευνήθηκε ουσιαστικά για πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1920 από το Γερμανό μεγάλο επιστήμονα και νευρολόγο Hans Berger στο νοσοκομείο Σαριτέ του Βερολίνου.
Το 1937 ο Alfred Lee Loomis από την ομοσπονδιακή Νέα Υόρκη κατέγραψε για πρώτη φορά τα διάφορα στάδια του ύπνου με εγκεφαλογράφημα στο ινστιτούτο της Tuxedo Park.
Στην καταγραφή του ύπνου πολλές φορές στο στάδιο του βαθύ ύπνου παρατηρούμε χαρακτηριστικά μεγάλα κύματα, τα ονομαζόμενα Δ κύματα του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος.
Όσον αφορά την έρευνα του ύπνου, μία καινούργια παράμετρος είναι οι νέες τεχνικές και μέθοδοι εξετάσεων που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια.
Τα τελευταία χρόνια οι νευροεπιστήμονες και οι νευροβιολόγοι συνηθίζουν να χρωματίζουν τα κύτταρα που ελέγχουν οι διάφορες ουσίες.
Στον εγκέφαλο υπάρχει διαχωρισμός περιοχών και νευρωνικών τόξων ανάλογα με τη λειτουργία που επιτελούν.
Αιώνες τώρα, ήδη από το 1783, είναι γνωστό ότι τα νευρικά κύτταρα επηρεάζονται από ηλεκτρικούς ερεθισμούς.
Η διαδικασία της μάθησης είναι ένα από τα ισχυρότερα και κυριότερα μέσα αντιμετώπισης της εξέλιξης της άνοιας.
Είναι γεγονός ότι μπορούμε να ερεθίσουμε με λέιζερ νευρικά κύτταρα τα οποία είναι γενετικά τροποποιημένα έτσι ώστε μόλις δεχτούν τις ακτίνες του λέιζερ να εκπέμψουν κατά τη λειτουργία τους ακτινοβολία.
Ο εγκέφαλος ανανεώνεται συνεχώς.
Με την πάροδο του χρόνου ο εγκέφαλος αδιαμφισβήτητα «αυξάνεται» σε όγκο.
Χρησιμοποιώντας το φως μπορούμε να ελέγξουμε ποια γονίδια διεγείρουν τα νευρικά κύτταρα, κάτω από ποιες προϋποθέσεις και υπό ποιες συνθήκες.