Πανικός και αντίδραση
Σε κάθε περίπτωση πανικού υπάρχει και μία αντίδραση.
Σε κάθε περίπτωση πανικού υπάρχει και μία αντίδραση.
Είναι λογικό να διερωτόμαστε γιατί ορισμένες φορές αισθανόμαστε πανικό σε τέτοιο βαθμό που μας είναι αδύνατον να τον διαχειριστούμε.
Κλινικά όταν οι νευρολόγοι – ψυχίατροι πρέπει να κουράρουν φοβικούς ασθενείς που βρίσκονται στο στάδιο πανικού, όλοι επικεντρώνουν την προσοχή τους στο να επέμβουν άμεσα όχι μόνο για να μειώσουν την ένταση αλλά και για να περιορίσουν τη διάρκεια εμφάνισης αυτών των συμπτωμάτων.
Ο πανικός εμφανίζεται με τη δική μας ή όχι θέληση από το παλαιότερο εξελικτικά τμήμα του εγκεφάλου και καταλαμβάνει όλη την εγκεφαλική λειτουργία.
Όταν εμφανίζεται πανικός στην καθημερινότητά μας υπάρχουν δύο βασικές αντιδράσεις και είναι οι εξής: η φυγή ή η παραμονή.
Η έλλειψη αυτοελέγχου είναι το κύριο χαρακτηριστικό κριτήριο κάθε παθολογικής ψυχιατρικής συμπεριφοράς.
Η άμεση λύση για την επαναφορά του αυτοελέγχου είναι η γνώση της λειτουργίας του.
Πρόκειται για δύο περιοχές του εγκεφάλου οι οποίες «επικοινωνούν» πολλές φορές απευθείας.
Σε κάποιες περιπτώσεις ο προμετωπιαίος λοβός του εγκεφάλου δε λειτουργεί ή λειτουργεί πλημμελώς.
Τα τελευταία χρόνια η σύγχρονη ψυχιατρική επικεντρώνεται κυρίως στη μελέτη και την επίλυση προβλημάτων που προκαλούν τα διάφορα συναισθήματα και πάθη.
Όταν η περιοχή του εγκεφάλου που λέγεται αμυγδαλή βρίσκεται σε υπερδιέγερση, εμφανίζονται κρίσεις πανικού, φοβίες και χαρακτηριστικά στοιχεία έλλειψης λογικής και αυτοελέγχου.
Όταν ξεκινάει μία έρευνα χρειάζεται πρωτίστως να γνωρίζουμε την αρχή της.
Ο θάλαμος είναι ένας εγκεφαλικός σχηματισμός που αποτελείται από κύτταρα της φαιάς ουσίας και επιτελεί χαρακτηριστική λειτουργία εντός του εγκεφάλου.
Ο ύπνος εξαρτάται από την κυκλοφορία του αίματος στον εγκέφαλο.
Με τη βοήθεια της τεχνολογίας έχουν κατασκευαστεί μηχανήματα biofeedback τα οποία επιτρέπουν στον ενδιαφερόμενο να ελέγξει τη δραστηριότητα του προμετωπιαίου λοβού, δηλαδή εκείνης της περιοχής του εγκεφάλου η οποία ρυθμίζει τη λειτουργία της προσοχής.
Οι επιληπτικές κρίσεις εντοπίζονται στην αρχαιότητα έως και σήμερα.
Στη δεκαετία του εξήντα άρχισαν να γίνονται πειράματα σε εργαστήρια της Αμερικής, προκειμένου να ελεγχθεί η κίνηση σε συνδυασμό με τη σκέψη.
Τα βραδέα δυναμικά του φλοιού, όπως είναι διεθνώς γνωστά SCP, είναι κύματα εγκεφαλικής δραστηριότητας τα οποία εμφανίζονται λίγο πριν την επιληπτική έκρηξη.
Σύγχρονα και περίπλοκα αλλά παράλληλα πολύ ουσιαστικά διαγνωστικά και τεχνικά μέσα δίνουν τη δυνατότητα στα υπερκινητικά παιδιά να αυτοελέγχουν την εγκεφαλική τους δραστηριότητα.
Τοneurofeedback είναι μία εξέλιξη του biofeedback που όμως αφορά αμιγώς νευρικές διαταραχές.