Μέσα στον εγκέφαλο σε ορισμένες καταστάσεις, τραυματικές, λοιμώδεις κ.τ.λ., δημιουργείται ένας ερεθισμός κάποιων κυττάρων τα οποία μέσω αυτού του αιτίου οδηγούνται σε μία υπερσύγχρονη δραστηριότητα εκφορτίσεων.
Όπως έχουν δείξει μακροχρόνιες έρευνες, κατά κύριο λόγο σε θεραπευτικά «ανθεκτικές» επιληψίες υπάρχει το πρόβλημα των παρακαμπτηρίων νευρωνικών τόξων.
Ένα εξωτερικό ερέθισμα με τη μορφή του πόνου από τον υποδοχέα της περιφέρειας στα νευρικά ειδικά κύτταρα μεταφέρεται κατευθείαν στα πίσω κέρατα του νωτιαίου μυελού.
Η διαδικασία του βιώματος κάθε επώδυνου σχήματος από τον ίδιο τον άνθρωπο γίνεται μέσω εγκεφάλου αλλά μέχρι να φτάσει στον τελικό αποδέκτη υπάρχει μία σειρά χημικών διαδικασιών.
Προκειμένου να γίνει αντιληπτό ένα επώδυνο συναίσθημα, προέχει ένας ερεθισμός κάποιου ιδιαίτερα ευαίσθητου νευροκυττάρου στην περιφέρεια.
Ένα ιδιαίτερα μεγάλο κεφάλαιο σε ότι αφορά τόσο τη διάγνωση όσο και τη θεραπεία της σκλήρυνσης κατά πλάκας αποτελούν οι νευροφυτικοί πόνοι που παρουσιάζονται κατά την εξέλιξή της.
Στο επίπεδο των οπισθίων κυττάρων του νωτιαίου μυελού υπάρχουν δίπολα κύτταρα όπου το ένα σκέλος τους φτάνει στην περιφέρεια, στους λεγόμενους νευροϋποδοχείς οι οποίοι καταγράφουν κάθε είδους ερέθισμα και κάθε μορφή επώδυνης κατάστασης, ενώ το άλλο άκρο καταλήγει εντός νωτιαίου μυελού όπου «παραδίδει» το επώδυνο ερέθισμα το οποίο εμφανίζεται με τη μορφή κάποιου ειδικού μορίου στα περαιτέρω νευρικά κύτταρα που οδεύουν προς τον εγκέφαλο
Οι μακράς διαρκείας πόνοι είναι αυτοί που κατά κύριο λόγο δημιουργούν τα χρόνια επώδυνα σύνδρομα.
Από τα οπίσθια κέρατα του νωτιαίου μυελού ο πόνος «ανεβαίνει» πάλι με τη μορφή διάφορων μορίων στον εγκέφαλο και δίνει κατά κάποιον τρόπο ένα σήμα «alarm» το οποίο ο εγκέφαλος κατανοεί σαν μία περίπτωση εξωτερικού επώδυνου και επικίνδυνου ερεθισμού.
Ο πόνος «φάντασμα» κάποιου ακρωτηριασμένου μέλους που είναι ιδιαίτερα έντονος ενώ το μέλος δεν υπάρχει είναι από τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις νευροφυτικού πόνου.
Σήμερα πλέον διαθέτουμε πολλούς τρόπους ελέγχου της εγκεφαλικής διεγερσιμότητας για θεραπευτικούς σκοπούς σε ότι αφορά τις επιληψίες.
Τα αντιεπιληπτικά φάρμακα δημιουργούν πολλές παρενέργειες κυρίως σε ότι αφορά τις διαταραχές του βάρους του σώματος, το αίσθημα κόπωσης και τις ικανότητες της συγκέντρωσης.
Τα τελευταία χρόνια μία γερμανική έρευνα του πανεπιστημίου της Βόννης έφερε στο φως μία νέα «ανακάλυψη» η οποία πραγματικά είναι πολύ χρήσιμη για τις βαριές μορφές επιληψίας.
Η σύγχρονη ανάγκη και οι αυξανόμενες διαταραχές της επιληψίας στον παγκόσμιο πληθυσμό αύξησαν την παραγωγή πολλών φαρμάκων.
Αναμφισβήτητα, με την πρόοδο της φαρμακοβιομηχανίας τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί πολλά είδη αντιεπιληπτικών φαρμάκων, των οποίων η «συντονισμένη» χρήση προσφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα για την καταπολέμηση της επιληψίας.
Οι πολύχρονες ηλεκτροεγκεφαλογραφικές έρευνες που γίνονται σε ασθενείς με ελαφρές και βαριές μορφές επιληπτικών κρίσεων προσδιόρισαν ένα ουσιαστικό στοιχείο για τη θεραπευτική τους αντιμετώπιση.
Δημιουργώντας τις προϋποθέσεις νευρογένεσης, δηλαδή ζώντας σε υγιές περιβάλλον, τρώγοντας υγιεινά και αυξάνοντας την κινητική και πνευματική δραστηριότητα, προάγεται στον εγκέφαλο η παραγωγή υγειών νευρικών κυττάρων.
Οι επιληπτικές κρίσεις σε συνδυασμό με διαταραχές της λεπτής κίνησης του χεριού η οποία παρουσιάζεται κυρίως ασυμμετρικά μαζί με τις μυοκλονίες είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της συμπτωματολογίας αυτής της νόσου.
Αυτό το ερώτημα απασχόλησε τους επιστήμονες και ιδιαίτερα τους νευρολόγους τα τελευταία δέκα χρόνια ιδιαίτερα έντονα.
Ένας συνδυασμός κάποιων διαταραχών είναι ιδιαίτερα σημαντικός για την περίπτωση του πάρκινσον και της ατροφίας των πολλαπλών συστημάτων.
Υπολογιστής καρδιακών παλμών
Υπολογιστής Body-Mass Index
Υπολογιστής κόστους καπνίσματος