Γιατί οι κοινωνίες «μοιάζουν»;
Οι κοινωνίες «μοιάζουν» πάρα πολύ μεταξύ τους, γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποια «ένστικτα» που είναι κοινά σαν εγκεφαλικές λειτουργίες.
Οι κοινωνίες «μοιάζουν» πάρα πολύ μεταξύ τους, γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποια «ένστικτα» που είναι κοινά σαν εγκεφαλικές λειτουργίες.
Πρόκειται για μια παράδοξη κατάσταση όπου κάτι αμιγώς παθολογικό, όπως είναι η αντικοινωνική συμπεριφορά, μπορεί να φέρνει ευτυχία στο άτομο.
Οι «απροσδιόριστοι» και πολλές φορές ανεξήγητοι φόβοι που τυχαίνει να αισθανόμαστε και δεν μπορούμε να τους καταλάβουμε και εμφανίζουμε πανικό και άγχος, είναι προϊόντα εγκεφαλικής δραστηριότητας και μάλιστα μιας εγκεφαλικής δραστηριότητας που παράγεται στον παλαιοεγκέφαλο, δηλαδή στο τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που σχηματίζεται πρώτο στη ζωή.
Το φαγητό ως επιβράβευση είναι κάτι που δημιουργείται από την παιδική ηλικία και σχετίζεται με το ένστικτο της πείνας το οποίο είναι κληρονομικό και εμφανίζεται από την πρώτη στιγμή της γέννησης του ατόμου.
Το ένστικτο της βουλιμίας υπάρχει στον άνθρωπο και ουσιαστικά o ρόλος του είναι να τον προστατεύει από την πείνα· πρόκειται για μια διαχείριση της πείνας ως προς την επιβίωση του ατόμου.
Το ένστικτο αποτελεί μια εγκεφαλική λειτουργία· προέρχεται από το «αρχέγονο» τμήμα του εγκεφάλου, δηλαδή το πρώτο τμήμα του εγκεφάλου που δημιουργείται στον άνθρωπο και είναι φορτισμένο με μνήμες και κληρονομικές εξελίξεις που προέρχονται από τους γεννήτορες.
Το «αρχέγονο» αίσθημα της πείνας αναπτύσσεται σε κάθε άνθρωπο και δημιουργεί με τα χρόνια, ακόμα και σε νέους πολιτισμούς όπου πλέον οι άνθρωποι μπορούν να ζουν έως και εκατό χρόνια, το αίσθημα της βουλιμίας· το αίσθημα, δηλαδή, ότι ποτέ δεν έχουμε αυτό που θέλουμε.
Ο παλαιοεγκέφαλος είναι το πρώτο τμήμα του εγκεφάλου που αναπτύχθηκε στον άνθρωπο και από τη στιγμή της δημιουργίας του μέχρι σήμερα αναπτύσσεται σταδιακά και μεταφέρεται γονιδιακά.
Tα αισθήματα παράγονται και στην ουσία σταθμίζονται και «κάθονται» στην περιοχή του δρεπάνου.
Το αίσθημα της πείνας που διακατέχει όλους τους ανθρώπους από την πρώτη στιγμή της γέννησης τους μέχρι το τέλος του βίου τους είναι χαρακτηριστικό.
Μέσα στον εγκέφαλο υπάρχει ένας σχηματισμός, το λεγόμενο «δρέπανο» του εγκεφάλου, η λειτουργία του οποίου είναι να σταθμίζει την ένταση των ενστίκτων και των αισθημάτων.
Μια συσσώρευση παθολογικών περιστατικών που αφορά τη θρομβωτική μικροαγγειοπάθεια αναφέρθηκε τα τελευταία χρόνια στις Ευρωπαϊκές κλινικές, αναγκάζοντας έτσι τον Ευρωπαϊκό οργανισμό φαρμάκων να προβεί σε μια ανακοίνωση σχετικά με τα διάφορα φάρμακα που περιέχουν την ιντερφερόνη Β.
Από έρευνες, εμπειρία αλλά και από τη σύγχρονη νευροεπιστήμη είναι πλέον γνωστό ότι σχεδόν τα πάντα γύρω μας είναι ένα προϊόν συνεχούς εξέλιξης.
Υπάρχουν ορισμένα αισθήματα τα οποία είναι προέκταση κληρονομικών διαδικασιών και έχουν τη βάση τους σε γενεσιουργά ένστικτα που αναπτύσσονται με τη γέννηση του ανθρώπου.
Τα διάφορα νευρωνικά τόξα αποτελούνται από ηλεκτρικές εκκενώσεις διάφορων κυττάρων που προκαλούν εκκενώσεις σ’ άλλα κύτταρα και συνδέονται μεταξύ τους στον εγκέφαλο.
Εκτεταμένες έρευνες τα τελευταία χρόνια έχουν δείξει ότι η «περιοχή 25», δηλαδή η συγκέντρωση των κυττάρων στο προμετωπιαίο λοβό, είναι εκείνη η οποία δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την εμφάνιση της κατάθλιψης.
Τα φάρμακα αποτελούν το μοναδικό ουσιαστικό όπλο, πέρα από τυχόν ψυχοθεραπευτικές μεθόδους, για την άμεση και σωστή επέμβαση στην ψυχογενή κρίση.
Ο Μπρότμαν ήταν ένας μεγάλος Γερμανός νευροφυσιολόγος που στις αρχές του 19ου αιώνα διέκρινε και επισήμανε ότι στην περίπτωση της κατάθλιψης υπάρχει ένας κεντρικός «διακόπτης» στον εγκέφαλο που ευθύνεται γι’ αυτήν τη δυσλειτουργία.
Τα λιπίδια μεταβολίζονται στο κεντρικό νευρικό σύστημα μ’ ένα χαρακτηριστικό τρόπο, δημιουργώντας τις σουλφατάσες.
Όταν παρουσιάζεται κατάθλιψη σε συνδυασμό με έντονους φόβους και διαταραχές της κριτικής ικανότητας, τότε έχουμε μια συγκεκριμένη διαταραχή κάποιου νευρικού κυκλώματος του εγκεφάλου· στη συγκεκριμένη περίπτωση δε λειτουργούν καλά οι «ηλεκτρικές διασυνδέσεις» της «περιοχής 25» του προ-μετωπιαίου λοβού.