Πρόβλεψη και θεραπεία της επιληψίας
Οι σύγχρονες έρευνες έχουν δείξει ότι το κύριο μέρος της θεραπείας της επιληψίας κρύβεται στην πρόβλεψη.
Οι σύγχρονες έρευνες έχουν δείξει ότι το κύριο μέρος της θεραπείας της επιληψίας κρύβεται στην πρόβλεψη.
Τα αντιεπιληπτικά φάρμακα δημιουργούν πολλές παρενέργειες κυρίως σε ότι αφορά τις διαταραχές του βάρους του σώματος, το αίσθημα κόπωσης και τις ικανότητες της συγκέντρωσης.
Ένας τρόπος να προβλεφθούν οι επιληπτικές κρίσεις και να γίνει η σωστή προληπτική θεραπευτική τους αγωγή είναι η συλλογή νευροφυσιολογικών-ηλεκτροεγκεφαλογραφικών στοιχείων ή σε μακροχρόνια διαστήματα, δηλαδή διάρκειας ημερών, ή κατά περιόδους ανάλογα με την περίπτωση.
Στον εγκέφαλο υπάρχει συνεχώς μία εγκεφαλική δραστηριότητα˙ είτε είναι μία χαμηλής εντάσεως όπως γίνεται στον ύπνο ή μπορεί να είναι και μία δυνατή εκφόρτιση όπως συμβαίνει στις επιληπτικές κρίσεις.
Η σύγχρονη ανάγκη και οι αυξανόμενες διαταραχές της επιληψίας στον παγκόσμιο πληθυσμό αύξησαν την παραγωγή πολλών φαρμάκων.
Ένα θανατηφόρο «τρίγωνο» αποτελεί η χρήση του αλκοόλ, η επιληψία και η οδήγηση.
Οι πολύχρονες ηλεκτροεγκεφαλογραφικές έρευνες που γίνονται σε ασθενείς με ελαφρές και βαριές μορφές επιληπτικών κρίσεων προσδιόρισαν ένα ουσιαστικό στοιχείο για τη θεραπευτική τους αντιμετώπιση.
Δημιουργώντας τις προϋποθέσεις νευρογένεσης, δηλαδή ζώντας σε υγιές περιβάλλον, τρώγοντας υγιεινά και αυξάνοντας την κινητική και πνευματική δραστηριότητα, προάγεται στον εγκέφαλο η παραγωγή υγειών νευρικών κυττάρων.
Επηρεάζοντας τη νευρογένεση με ουσίες, μόρια ή και άλλες διαδικασίες μπορούμε να αναπαραγάγουμε νέα κύτταρα στο σημείο εκείνο που λείπουν.
Η λοραταδίνη βοηθάει στην αντιμετώπιση πολλών νευρολογικών παθήσεων διότι μπλοκάρει την ισταμίνη.
Πρόκειται για μία δραστική ουσία η οποία μπλοκάρει τους υποδοχείς της ισταμίνης Η1.
Όπως έχει αποδειχθεί τα τελευταία χρόνια, η επιληψία είναι μία διαδικασία «λάθους» ανάπτυξης της νευρογένεσης.
Στα προχωρημένα στάδια της υπερπυρηνικής παράλυσης, πέρα από τις αρχόμενες ελαφρές ή περίπλοκες επιληπτικές κρίσεις παρουσιάζονται χαρακτηριστικές διαταραχές του ύπνου.
Κατά την υπερπυρηνική παράλυση, κατά τη διαδρομή της αρρώστιας το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι οι αργά αυξανόμενες διαταραχές της βάδισης οι οποίες δεν επιτρέπουν σωστά βήματα και κυρίως μικραίνουν το εύρος του βήματος.
Πολύ τακτικά άτομα με παρκινσονικές διαταραχές έχουν ένα σύμπτωμα που είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό και το οποίο αλλοιώνει την ομιλία.
Ασθενείς που πάσχουν απ΄ αυτήν τη συμπτωματολογία σε πρώτο πλάνο δεν μπορούν να κινηθούν γρήγορα προς τα αριστερά ή δεξιά, με επίσης δυσκολίες όταν σκύβουν εμπρός ή πίσω.
Παρουσιάζεται πάρα πολύ τακτικά στη φλοιοβασική γαγγλιακή εκφύλιση και χαρακτηρίζεται από το αίσθημα της απραξίας του ενός μέλους με ταυτόχρονη εμφάνιση πιθανών μικρών επιληπτικών κρίσεων.
Αυτό το ερώτημα απασχόλησε τους επιστήμονες και ιδιαίτερα τους νευρολόγους τα τελευταία δέκα χρόνια ιδιαίτερα έντονα.
Οι συγγενείς των ασθενών με τη νόσο του πάρκινσον και κυρίως με ατροφία πολλαπλών συστημάτων, αυτό που παρατηρούν πρωτίστως είναι μία γενικευμένη βραδύτητα κινήσεων καθώς επίσης και μία ελαττωμένη εκφραστικότητα του προσώπου η οποία παράλληλα συνοδεύεται από μία αδυναμία σκέψης.
Πέρα από αυτές καθαυτές τις διαταραχές, όταν στη νόσο του πάρκινσον εμφανίζονται και στοιχεία ατροφίας πολλαπλών συστημάτων και ιδιαίτερα τυχόν επιληπτικές κρίσεις, τότε εκείνο που πολλές φορές δυσχεραίνει την κλινική εικόνα είναι οι διάφοροι πόνοι.