Τα αισθήματα ντροπής και ευθύνης κατά την παιδική ηλικία
Κατά την παιδική ηλικία είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν τόσο συναισθήματα ευθύνης, όσο και ντροπής
Κατά την παιδική ηλικία είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν τόσο συναισθήματα ευθύνης, όσο και ντροπής
Στη Βιονευρολογική έχουμε δει παιδιά, μελετώντας τα ιστορικά ασθενών που παρουσίαζαν διάφορες παθήσεις, κυρίως καρδιοαγγειακού τύπου και καταθλίψεων, ότι πολλές φόρες από την παιδική ηλικία είχαν αναλάβει «ρόλους» που ήταν δύσκολοι για αυτούς
Με σαφήνεια ναι.
Από τη δική μας εμπειρία εδώ στη Βιονευρολογική, πρέπει όχι μόνο να είναι πολύωρης καταγραφής , αλλά και με καταγραφή του ύπνου ή κατά τη διάρκεια του ύπνου
Το παιδί για να έχει μια φυσιολογική ανάπτυξη σημαίνει ότι πρέπει να έχει επίσης αναλογικά ένα φυσιολογικό αναπτυγμένο σύστημα αποδρομής του στρες και κυρίως της επήρειας του στρες σε ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου, όπως είναι ο ιππόκαμπος
Συνήθως σε μερικές περιπτώσεις, όπου ήδη λόγω τη σκλήρυνσης κατά πλάκας ή άλλης αιτίας υπάρχει κάποια πίεση του μυελού στον αυχένα, πάρα πολλοί γιατροί και κυρίως χειρουργοί σκέφτονται ότι μια επέμβαση στην εν λόγω περιοχή θα μπορούσε να ελαφρύνει την κλινική εικόνα και κυρίως τις παραισθησίες, δυσαισθησίες και τις αδυναμίες των άκρων που υπάρχουν
Τα τελευταία χρόνια, η ψυχική υγεία του παιδιού γενικά και σε παγκόσμια σχεδόν κλίμακα γίνεται όλο και πιο «ευαίσθητη»
Από ότι γνωρίζουμε από διάφορες έρευνες, αλλά και από προσωπική εμπειρία των ιστορικών ασθενών με αλκοολισμό εδώ στη Βιονευρολογική, μπορούμε να πούμε ότι πρόσωπα στα οποία έχει προηγηθεί βία ή αμέλεια από τους γονείς στο παιδικό τους παρελθόν, έχουν δεύτερο περίπου έως δωδέκατο ρίσκο να αναπτύξουν μια εξάρτηση από αλκοόλ ή να εμφανίσουν μια κατάθλιψη από ότι άλλα πρόσωπα που είχαν μια υγιή παιδική ζωή και ομαλή ανατροφή και εξέλιξη
Συσσωρευμένες κακές εμπειρίες της παιδικής ηλικίας είναι αφορμές για να προκύψουν διάφορες σωματικές αρρώστιες στο μέλλον
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τόσο στη Βιονευρολογική, αλλά και γενικά σε όλες τις ψυχιατρικές, νευροφυσιολογικές κλινικές είναι γνωστή η έδρα του δίπολου που «ρυθμίζει» τον πανικό και την ένταση του
Και βέβαια ναι
Από την πείρα μας στη Βιονευρολογική, η τοποθέτηση της ερώτησης δεν είναι σωστή
Οι επιληπτικές κρίσεις σαν διαγνωστικό κομμάτι απασχολούν πάντα το γιατρό και ιδιαίτερα όταν έχει να κάνει με παιδιά και νεαρά άτομα
Τα τελευταία χρόνια η λέξη «γονίδια» βρίσκεται σε κάθε ιατρική έρευνα και σε κάθε προσπάθεια εξήγησης της παθολογικής ή φυσιολογικής κατάστασης ή η απόκλιση από τέτοιες διαστάσεις
Ό,τι αφορά τη νοσολογική κατανομή των ασθενειών, σαφώς είναι δυο διαφορετικά πράγματα
Και βέβαια όχι.
Από την εμπειρία μας στη Βιονευρολογική, έχουμε δει πάρα πολλές φορές, μετά τη χορήγηση ικανοποιητικής ιατρικής-φαρμακευτικής βοήθειας, να έχουμε σαφή και μεγάλη πρόοδο στη μείωση των κρίσεων και στην ένταση τους, μέχρι και της πλήρης εξαφάνισης
Σε πάρα πολλά παιδιά που βρίσκονται κάτω από συνεχή πίεση, ελαφρά έως βαριά, αναπτύσσονται επίσης βαριά και καταθλιπτικά σύνδρομα με συνεχόμενα επεισόδια, κυρίως συνοδευόμενα από εφιάλτες, κακό ύπνο, καταστάσεις πανικού και άσχημες αναμνήσεις
Τουλάχιστον από τα ιστορικά των ασθενών εδώ στη Βιονευρολογική, έχουμε δει και έχουμε διαφοροποιήσει σε κατηγορίες τα ψυχιατρικά νοσήματα, τα οποία αναπτύσσονται όταν υπάρχει ένα αναμνηστικό βίας ή ψυχικό στρες κατά την παιδική ηλικία
Πολύ τακτικά σε αιματολογικές διαταραχές μιας συγκεκριμένης μεγάλης αρτηρίας του εγκεφάλου, της βασικής αρτηρίας, έχουμε τακτικά αυτό που λέμε μια παρεγκεφαλιδική συνδρομή
O μεγαλύτερος κίνδυνος που είναι κυρίως για τις μέσες και μεγάλες ηλικίες, από ότι έχουμε διαπιστώσει από τις δικές μας έρευνες και καταγραφές εδώ στη Βιονευρολογική, είναι ο κίνδυνος του εμβολισμού ή της απόφραξης κάποιου μικρού αγγείου στον εγκέφαλο, ύστερα από στρες
Πρόκειται οπωσδήποτε για έναν όρο «παλιάς σχολής» και δεν έχει παθολογοανατομική σημασία