Σκλήρυνση κατά πλάκας και ολιγοδενδροκύτταρα
Τα ολιγοδενδροκύτταρα είναι ειδικά κύτταρα στο κεντρικό νευρικό σύστημα τα οποία παράγουν την ουσία που λέγεται μυελίνη.
Τα ολιγοδενδροκύτταρα είναι ειδικά κύτταρα στο κεντρικό νευρικό σύστημα τα οποία παράγουν την ουσία που λέγεται μυελίνη.
Οι κόμβοι του Ranvier όπως φαίνονται στην εικόνα είναι δακτύλιοι μεταξύ των τμημάτων της μυελίνης ˙είναι πολύ σημαντικοί για το νευροκύτταρο διότι συγκεντρώνουν το τοπικό ερέθισμα και το μεταδίδουν στον επόμενο δακτύλιο.
Ορισμένες μορφές της σκλήρυνσης κατά πλάκας περιορίζονται σε βλάβη των νευροαξόνων και όχι σε φθορά της μυελίνης.
Είναι γνωστό ότι η σκλήρυνση κατά πλάκας αποτελεί αυτοάνοσο νόσημα που προσβάλλει τη μυελίνη των νεύρων.
Έρευνες που έγιναν στις αρχές του 21ου αιώνα έδειξαν ότι στη σκλήρυνση κατά πλάκας έχουμε ένα περίπλοκο σύμπλεγμα νοσολογικών παραγόντων που οδηγεί στην κλινική μορφή της νόσου.
Σε παγκόσμιο ιατρικό επίπεδο υπάρχει η πεποίθηση ότι πρόκειται για αυτοάνοσο νόσημα.
Η λιποϋαλίνωση σε ορισμένες περιπτώσεις προσβάλει συγκεκριμένα αγγεία τα οποία συμβάλλουν στη δημιουργία μυελίνης για τα νεύρα.
Είναι πλέον γνωστό ότι το ένζυμο της αρυλοσουλφατάσης διαταράσσει το μεταβολισμό της μυελίνης των νεύρων.
Η αρυλοσουλφατάση είναι ένα ένζυμο το οποίο «προάγει» το μεταβολισμό στο κεντρικό νευρικό σύστημα· συγκεκριμένα συμμετέχει στο σχηματισμό της μυελίνης των νεύρων που είναι ουσιαστική για την ενδονευρική επικοινωνία.
Οι σουλφατάσες είναι λιπώδεις ουσίες στο κεντρικό νευρικό σύστημα που έχουν ως κύριο ρόλο τη «βοήθεια» κατασκευής της μυελίνης, ουσίας των νευραξόνων.
Τα λιπίδια μεταβολίζονται στο κεντρικό νευρικό σύστημα μ’ ένα χαρακτηριστικό τρόπο, δημιουργώντας τις σουλφατάσες.
Η μαγνητική τομογραφία του εγκεφάλου άνοιξε νέους δρόμους στην έρευνα της σκλήρυνσης κατά πλάκας μέχρι και σε μοριακό πλέον επίπεδο.
Με σιγουριά αποτελεί μια απομυελινωτική νόσο, διότι κυρίως προσβάλλει τα νευρικά κύτταρα και κυρίως περισσότερο τους νευροάξονες και λιγότερο τα σώματα των νευρικών κυττάρων
Στη μαγνητική τομογραφία του εγκεφάλου και στις παραλλαγές της, η απεικόνιση εστιών σημαίνει ότι σε ορισμένες περιοχές νευρώνων, είτε είναι στο σώμα είτε είναι στο νευροάξονα είτε και αποκλειστικά μόνο στη μυελίνη, υπάρχουν τέτοιες διαταραχές, οι οποίες δημιουργούν τις εν λόγω εστίες
Είναι ένα ερώτημα που τουλάχιστον εδώ στη Βιονευρολογική το ακούμε συνέχεια˙ μετά από τόσα χρόνια εργασίας και χιλιάδες ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας που έχουμε παρακολουθήσει, παραμένει πάντα το ερώτημα τι είναι αυτό που την προκαλεί ή τέλος πάντων ποια είναι η αιτία
Γενετιστές, κάτω από τη διεύθυνση του Στέφαν Χάλπερ από το πανεπιστήμιο του Κέϊμπριτζ, έκαναν μια τεράστια προσπάθεια αρχειολογώντας και εξετάζοντας περίπου δέκα χιλιάδες ασθενείς και ψάχνοντας μεταξύ τους να βρουν γενετικές μεταβολές, οι οποίες μπορούν να θεωρηθούν σαν στοιχείο κληρονομικότητας
Κατά κανόνα, όπως προκύπτει από τη δική μας εμπειρία και την αναδρομή που έχουμε κάνει σε ιστορικά ασθενών με αυτή τη νόσο, μπορεί κανείς να πει ανεπιφύλακτα ότι πρόκειται για ένα απομυελινωτικό νόσημα, το οποίο όμως ,κατά κύριο λόγο, προσβάλλει τους άξονες των ολιγοδενδροκυττάρων και μάλιστα τη μυελίνη που τους περιβάλει
Ξέρουμε ότι η υποδραστηριότητα του ανοσοποιητικού συστήματος, όπως π.χ. στην περίπτωση του Aids, φέρνει δυσάρεστες καταστάσεις για τον οργανισμό
Έχουμε ακούσει πάρα πολλές παρομοιώσεις των νεύρων σαν νευρικά καλώδια, τα οποία είναι «περιτυλιγμένα» από μια μεμβράνη, η οποία αποτελείται από ένα παχύρευστο λιπώδες ιστό και λέγεται μυελίνη
Μια κατανομή της ηλεκτρικής ενέργειας από τον εγκέφαλο προς όλα τα τμήματα του σώματος, έτσι που να υπάρχει μια ορμονική λειτουργία, παράγεται σε όλο το σύστημα, ενώ ταυτόχρονα η μετάβαση της από νευρικούς σχηματισμούς (νεύρα) απομονώνεται και εξασφαλίζεται από μια παχύρευστη, λιπώδους περιεχομένου, ουσία, την καλούμενη μυελίνη