Η χρωματόλυση στη χρήση των νευρικών διαταραχών του εγκεφάλου
Πριν από πάρα πολλά χρόνια, συγκεκριμένα το 1894 ο Γερμανός νευρολόγος, Νίλσεν, παρουσίασε την έννοια της χρωματόλυσης μετά από αξονοτομία.
Πριν από πάρα πολλά χρόνια, συγκεκριμένα το 1894 ο Γερμανός νευρολόγος, Νίλσεν, παρουσίασε την έννοια της χρωματόλυσης μετά από αξονοτομία.
Ένα πάρα πολύ μεγάλο κεφάλαιο, αυτό της επιληψίας, πολλές φορές βασίζεται, σε ότι αφορά το κλινικό νευρολόγο, σε μικρές παρατηρήσεις αλλά καταλυτικές για ότι αφορά την θεραπευτική αγωγή.
Τα νευρικά κύτταρα και ιδιαίτερα αυτά του εγκεφάλου, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα σε κάθε είδους επηρεασμού.
Κάτι που φοβάται, ο κάθε κλινικός νευρολόγος, είναι η δημιουργία μικρών ή μεγάλων οιδημάτων, δηλαδή συλλογή υγρού στα διάφορα σημεία του εγκεφάλου.
Είναι κάτι που μπορεί να το συναντήσει ο κλινικός νευρολόγος ανά πάσα στιγμή και να τον «ξεγελάσει» με την συμπτωματολογία του.
Η παρακολούθηση της όρασης και των διαταραχών της κατά μια νευρολογική εξέταση, ακόμη και όταν παίρνουμε το ιστορικό, είναι πάρα πολύ μεγάλης σημασίας για το νευρολόγο.
Η πείρα μας στην Βιονευρολογική λέει ότι πριν εμφανιστεί ο ασθενής στον νευρολόγο για πτώση της ακοής, περνάει πρώτα οπωσδήποτε από κάποιον ωτορινολαρυγγολόγο, που μετά από ειδικές εξετάσεις αντιλαμβάνεται ότι πολλές φορές η πτώση της ακοής, αν όχι τις περισσότερες, έχει σχέση με νευρολογικά αίτια.
Οι εμβοές στο αυτί, η κώφωση ή ακόμα και ο ίλιγγος είναι ένα «βάσανο» που ταλαιπωρεί χιλιάδες ίσως και εκατομμύρια Έλληνες. Βέβαια ποικίλει η ένταση και η συχνότητα εμφάνισης τους, από άτομο σε άτομο, δεν παύει όμως να αποτελεί ένα από τα κύρια προβλήματα των νευρολόγων και ωτορινολαρυγγολόγων.
Το σφύριγμα στο αυτί ή οι εμβοές ή κρότος ή «τζιτζίκια» στο αυτί είναι μια κατάσταση που βασανίζει έντονα πάνω από διακόσιες με τριακόσιες χιλιάδες Έλληνες.
Αυτή η κατάσταση, είναι ιδιαίτερα δυσάρεστα για ένα νευρολόγο που καλείται να δει έναν ασθενή στα επείγοντα.
Η παράλυση κάποιου κρανιακού νεύρου (εγκεφαλικής συζυγίας), τουλάχιστον από ότι βλέπουμε στην Βιονευρολογική, αποτελεί ένα τακτικό γεγονός.
Ο Εμίλ Κρέπελιν στο 19ο αιώνα ήταν ένας μεγάλος νευρολόγος – ψυχίατρος στο πανεπιστήμιο της Τάρτου της Εστονίας, που εργάστηκε πάρα πολλά χρόνια σε ότι άφορα την τυπολογία των ψυχώσεων.
Ο Φρόυντ ξεκίνησε το μεγάλο του έργο σαν ανατόμος από το πανεπιστήμιο της Τεργέστης, για να εξελιχθεί αργότερα στο μεγαλύτερο ψυχοθεραπευτή όλων των εποχών στην Βιέννη.
Ανατομικά πρόκειται ουσιαστικά για την τρίτη έλικα του μετωπιαίου λοβού, η οποία θεωρείται κατά τον Μπροκά και κέντρο της κινητικής ικανότητας για την ομιλία.
Ο πλαγιοπίσθιος προμετωπιαίος φλοιός που βρίσκεται πίσω από το μετωπιαίο οστό αριστερά, είναι το μέρος εκείνο που δραστηριοποιείται για τη λήψη των αποφάσεων που συνθέτουν τα διάφορα νευρωνικά τόξα.
Πάντοτε αυτό που ενδιαφέρει έναν κλινικό νευρολόγο, όπως έχει δείξει η πείρα μας στην Βιονευρολογική, είναι η άμεση επισκόπηση των μυών.
Στην Βιονευρολογική έχουμε μάθει να ψάχνουμε σοβαρά διαγνωστικά στοιχεία, εξετάζοντας διεξοδικά την αισθητικότητα του ασθενούς
Στο μεγάλο ερώτημα στο κατά πόσο οι ψυχιατρικές αντιδράσεις ενός ασθενούς είναι προϊόν βιοχημικών αντιδράσεων ή προϊόν του περιβάλλοντος πλέον σήμερα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το δεύτερο.
Τα μεγαλύτερα ψυχιατρικά ακόμη και νευροψυχιατρικά προβλήματα εκδηλώνονται κατά κύριο λόγο σαν διαταραχές μεταξύ των ανθρώπινων σχέσεων.
Στην Βιονευρολογική, έχουμε την πείρα σε ότι αφορά τις διαταραχές του λόγου, ότι πρόκειται για ένα πολυπαραγοντικό γεγονός και όχι για μια υπόθεση δύο εγκεφαλικών εστιών.