Το ”σφύριγμα” στο αυτί και το στρες
Πολλοί ασθενείς παρατηρούν λανθασμένα και θεωρούν ότι υπεύθυνο για το «σφύριγμα» στο αυτί είναι μια κατάσταση ιδιαιτέρου στρες.
Πολλοί ασθενείς παρατηρούν λανθασμένα και θεωρούν ότι υπεύθυνο για το «σφύριγμα» στο αυτί είναι μια κατάσταση ιδιαιτέρου στρες.
Μέχρι τώρα, οι περισσότεροι γιατροί πιστεύουν ότι το «σφύριγμα» στο αυτί ή αλλιώς εμβοές, επρόκειτο για μια διαταραχή της κυκλοφορίας σε ότι αφορά κοχλιακό νεύρο και λαβύρινθο. Πολλές φορές όμως η αληθινή ουσία βρίσκεται αλλού.
Είναι τόσο περίπλοκο το θέμα αυτό πλέον και έχει τόσες πολλές παραμέτρους, όπως δείχνουν οι διάφορες εξετάσεις, που πολλές φορές, γιατροί αρκετών ειδικοτήτων σε συνδυασμό με πολλές εξετάσεις πρέπει να ασχοληθούν μαζί για να φτάσουν σε μια επιτυχία τέτοια.
Πέρα από λοιμώξεις , «βρωμιές», βύσμα, τραυματισμούς ή ότι άλλο προκύψει στο εξωτερικό αυτί, υπάρχει μια μόνιμη «διαταραχή» η οποία το ενοχλεί και είναι οι διάφορες συχνότητες που παρουσιάζονται με τη μορφή «θορύβων» ή καταστάσεων.
Το έσω ους είναι ένας μηχανισμός ακριβώς στο μέσο της ακουστικής οδού, όπου κυρίως εντός οργάνου, που λέγεται κοχλίας, περιέχει κάποια τριχοειδή κύτταρα τα οποία είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα και πάλλονται κατά τον ήχο, έτσι ώστε να παραχθεί η ακοή, η οποία σαν κίνηση μετά μεταβιβάζεται πιο κάτω, για να γίνει βιοχημική αντίδραση και βίωμα του εγκεφάλου.
Τα σφυρίγματα ή αλλιώς εμβοές είναι πλέον ένα καθεστώς που προσβάλλει πάνω από διακόσιες χιλιάδες Έλληνες, σε κλινική πλέον μορφή.
Πάρα πολλές φορές, άνθρωποι, κάτω από ιδιαίτερα έντονο στρες με προδιάθεση για εμβοές σε κλειστούς χώρους, έχουν την αίσθηση να ακούν τον ήχο επαναλαμβανόμενο της φωνής τους ή και αυτόν που έρχεται από τον συνομιλητή τους. Ή πρόκειται για ένα είδος «μικροφωνισμού».
Γνωρίζουμε, ήδη, από πάρα πολλά χρόνια και από πολλές έρευνες πολλαπλών ινστιτούτων, ότι η κατάθλιψη «στεναχώρια» είναι ένα γεγονός εγκεφαλικής δυσλειτουργίας.
Οι εμβοές στο αυτί, η κώφωση ή ακόμα και ο ίλιγγος είναι ένα «βάσανο» που ταλαιπωρεί χιλιάδες ίσως και εκατομμύρια Έλληνες. Βέβαια ποικίλει η ένταση και η συχνότητα εμφάνισης τους, από άτομο σε άτομο, δεν παύει όμως να αποτελεί ένα από τα κύρια προβλήματα των νευρολόγων και ωτορινολαρυγγολόγων.
Πολλές φορές σε αρκετές περιπτώσεις ένα φοβικό γεγονός με ένα ιδιαίτερο τρόμο, συνδεδεμένο με κάποιον ήχο, ο οποίος από ένα ευαίσθητο άτομο θα υπερεκτιμηθεί προς μια κατεύθυνση, είναι δυνατόν να προκαλέσει χρόνιες και πολύ δύσκολα θεραπεύσιμες εμβοές.
Υπάρχει μια κατάσταση που παρουσιάζεται τελείως ξαφνικά, ιδιαίτερα σε καταθλίψεις, ή μετά από έντονο στρες, ακραία δραστηριότητα, στέρηση ύπνου και γενικά ταλαιπωρία.
Ο θόρυβος είναι ένας καθημερινός σύντροφος του ανθρώπου που δεν σταματάει εικοσιτέσσερεις ώρες το εικοσιτετράωρο να το συνοδεύει σε κάθε κίνηση.
Το σφύριγμα στο αυτί ή οι εμβοές ή κρότος ή «τζιτζίκια» στο αυτί είναι μια κατάσταση που βασανίζει έντονα πάνω από διακόσιες με τριακόσιες χιλιάδες Έλληνες.
Υπάρχουν πολλές μορφές εμβοών, που ταλαιπωρούν τους ασθενείς και εμφανίζονται εντελώς στα ξαφνικά ή ύστερα από κάποιο σημαντικό επεισοδιακό γεγονός, το οποίο συνοδεύεται από έντονο στρες.
Οι εμβοές ,είναι μια «τυραννία» για τον κάθε άνθρωπο που υποφέρει από αυτές. Το ποσοστό στην Ελλάδα υπολογίζεται πάρα πολύ μεγάλο και ανέρχεται σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
Οι αιτίες, για τις εμβοές που προκαλούνται ξαφνικά, μπορεί να είναι πάρα πολλές και ένας γιατρός ή καλύτερα ένα ιατρικό κέντρο που ασχολείται με το αντικείμενο αυτό.
Έφηβοι, ιδιαίτερα με έντονη αθλητική δραστηριότητα, που έχουν μια προδιάθεση για ωτολογικές διαταραχές, είναι πολύ πιθανόν να παραπονεθούν και να έχουν για καιρό εμβοές ύστερα από αυξημένη δραστηριότητα.
Νέες εντατικές νευροωτολογικές εξετάσεις και έρευνες έχουν καταδείξει ότι το πρόβλημα της ακοής και της καθαρότητας αντιλήψεως του ήχου στον εγκέφαλο είναι αμιγώς στο λεγόμενο ακουοεγκεφαλικό «άξονα».
Η σκλήρυνση κατά πλάκας εμφανίζει μια σειρά από συγκεκριμένα συμπτώματα (π.χ. κινητικές, αισθητικές, αισθητήριες διαταραχές κ.λ.π.) . Τα συμπτώματα εμφανίζονται σε διάφορους συνδυασμούς.
Οι μαθησιακές διαταραχές πλέον ανέρχονται περίπου στο 10% με 15% των παιδιών και όπως έχουμε διαπιστώσει εδώ στην Βιονευρολογική, αυτό το ποσό τείνει να αυξάνεται.