Οι «απροσδιόριστοι» και πολλές φορές ανεξήγητοι φόβοι που τυχαίνει να αισθανόμαστε και δεν μπορούμε να τους καταλάβουμε και εμφανίζουμε πανικό και άγχος, είναι προϊόντα εγκεφαλικής δραστηριότητας και μάλιστα μιας εγκεφαλικής δραστηριότητας που παράγεται στον παλαιοεγκέφαλο, δηλαδή στο τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που σχηματίζεται πρώτο στη ζωή.
Το φαγητό ως επιβράβευση είναι κάτι που δημιουργείται από την παιδική ηλικία και σχετίζεται με το ένστικτο της πείνας το οποίο είναι κληρονομικό και εμφανίζεται από την πρώτη στιγμή της γέννησης του ατόμου.
Το ένστικτο της τροφής και κατά συνέπεια της διατροφής είναι έμφυτο στον άνθρωπο και αναπτύσσεται με κληρονομικό τρόπο από τη γέννηση του.
Το ένστικτο της βουλιμίας υπάρχει στον άνθρωπο και ουσιαστικά o ρόλος του είναι να τον προστατεύει από την πείνα· πρόκειται για μια διαχείριση της πείνας ως προς την επιβίωση του ατόμου.
Το ένστικτο αποτελεί μια εγκεφαλική λειτουργία· προέρχεται από το «αρχέγονο» τμήμα του εγκεφάλου, δηλαδή το πρώτο τμήμα του εγκεφάλου που δημιουργείται στον άνθρωπο και είναι φορτισμένο με μνήμες και κληρονομικές εξελίξεις που προέρχονται από τους γεννήτορες.
Η γονική φροντίδα είναι καθιερωμένη σε κάθε έκφραση της καθημερινότητας και σ’ όλους τους πολιτισμούς στα μήκη και πλάτη του κόσμου.
Το «αρχέγονο» αίσθημα της πείνας αναπτύσσεται σε κάθε άνθρωπο και δημιουργεί με τα χρόνια, ακόμα και σε νέους πολιτισμούς όπου πλέον οι άνθρωποι μπορούν να ζουν έως και εκατό χρόνια, το αίσθημα της βουλιμίας· το αίσθημα, δηλαδή, ότι ποτέ δεν έχουμε αυτό που θέλουμε.
Ο παλαιοεγκέφαλος είναι το πρώτο τμήμα του εγκεφάλου που αναπτύχθηκε στον άνθρωπο και από τη στιγμή της δημιουργίας του μέχρι σήμερα αναπτύσσεται σταδιακά και μεταφέρεται γονιδιακά.
Η διαπίστωση ότι τα ένστικτα «κυβερνούν» τον άνθρωπο είναι σαφώς παλιά και «διαδεδομένη».
Tα αισθήματα παράγονται και στην ουσία σταθμίζονται και «κάθονται» στην περιοχή του δρεπάνου.
Το αίσθημα της πείνας που διακατέχει όλους τους ανθρώπους από την πρώτη στιγμή της γέννησης τους μέχρι το τέλος του βίου τους είναι χαρακτηριστικό.
Από έρευνες, εμπειρία αλλά και από τη σύγχρονη νευροεπιστήμη είναι πλέον γνωστό ότι σχεδόν τα πάντα γύρω μας είναι ένα προϊόν συνεχούς εξέλιξης.
Η παροδική σφαιρική αμνησία είναι μια κατάσταση που έχει τη βάση της σε μια αγγειακή διαταραχή κάποιας περιοχής του εγκεφάλου και κυρίως της περιοχής του ιπποκάμπου αμφοτερόπλευρα· χαρακτηρίζεται από μια περιοδική απώλεια μνήμης σε ελαφριά μορφή, ενώ ο ασθενής παραμένει πλήρως λειτουργικός.
Όπως αναφέραμε και σε άλλα άρθρα, η ψυχογενής κρίση αποτελεί μια πολύ δύσκολη κλινική εικόνα διότι μαζί με τ’ άλλα προβλήματα προστίθεται και η «αμφιβολία» αν έχουμε να κάνουμε με μια γνήσια επιληπτική κρίση.
Το κατά πόσο έχουμε μια προσωρινή επιληπτική δράση στον εγκέφαλο όσον αφορά τις διάφορες περιπτώσεις κλασικής ημικρανίας, ιδιαίτερα σ’ αυτήν που εμφανίζεται με αύρα χωρίς κεφαλαλγία, αποτελεί πάντα ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Οι επιληπτόμορφες κρίσεις αποτελούν ένα αντικείμενο της σύγχρονης νευρολογίας, έχοντας ένα μεγάλο κομμάτι των νευροεπιστημών να ασχολείται με μια σειρά κλινικών εικόνων που ενώ μοιάζουν με επιληπτικές καταστάσεις, δεν είναι.
Το χαρακτηριστικό μια νευρωνικής εκφόρτισης είναι μια μορφή επιληπτικής κρίσης· το ένα γεγονός προϋποθέτει το άλλο.
Οι ιατροί της αρχαιότητας έχουν ασχοληθεί μ’ αυτό το μεγάλο πρόβλημα, δηλαδή για το τι είναι η επιληψία και τι είναι οι επιληπτόμορφες κρίσεις.
Δεν είναι λίγα τα άτομα που τελείως αναίτια σε διάφορες στιγμές της ημέρας και ιδιαίτερα μετά από ψυχική επιβάρυνση παρουσιάζουν έντονο το πρόβλημα «εκρηκτικών επεισοδίων».
Τα παροδικά ισχαιμικά επεισόδια είναι καταστάσεις αγγειακής αιτιολογίας που συνοδεύονται από περιοδικές διαταραχές όρασης, πάρεση, υπαισθησία ίσως και από τονικούς σπασμούς· το αποτέλεσμα οφείλεται σε μια πλημμελή αιματική «φροντίδα» της περιοχής του εγκεφάλου.
Υπολογιστής καρδιακών παλμών
Υπολογιστής Body-Mass Index
Υπολογιστής κόστους καπνίσματος