Ευφυΐα και προσαρμογή
Η κύρια «εργασία» του εγκεφάλου είναι να προσαρμόζει τη λειτουργία του σε γενικές καταστάσεις και ερεθισμούς του εξωτερικού περιβάλλοντος.
Η κύρια «εργασία» του εγκεφάλου είναι να προσαρμόζει τη λειτουργία του σε γενικές καταστάσεις και ερεθισμούς του εξωτερικού περιβάλλοντος.
Η ύψιστη εργασία του εγκεφάλου και μια από τις ανώτερες πνευματικές του λειτουργίες είναι να «προβλέπει» καταστάσεις μέσω της ευφυΐας.
Ο οίκτος είναι ένα κοινό ένστικτο που το έχει ο κάθε ανθρώπινος εγκέφαλος και αποτελεί μια «λειτουργία» που παράγεται στο νεοεγκέφαλo.
Σήμερα τα πάντα στη ζωή γίνονται με σκοπό την ισορροπία και προσαρμογή όλης της κοινωνικής και ψυχικής κατάστασης, στα όρια του δυνατού.
Κάθε δεδομένη ιεραρχία που υφίσταται σ’ ένα ατομικό, οικογενειακό ή κοινωνικό κύκλο δημιουργεί μια δεδομένη κατάσταση που οδηγεί σ’ ένα σταθερό τρόπο ζωής.
Οι «απροσδιόριστοι» και πολλές φορές ανεξήγητοι φόβοι που τυχαίνει να αισθανόμαστε και δεν μπορούμε να τους καταλάβουμε και εμφανίζουμε πανικό και άγχος, είναι προϊόντα εγκεφαλικής δραστηριότητας και μάλιστα μιας εγκεφαλικής δραστηριότητας που παράγεται στον παλαιοεγκέφαλο, δηλαδή στο τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που σχηματίζεται πρώτο στη ζωή.
Το αίσθημα της πείνας που διακατέχει όλους τους ανθρώπους από την πρώτη στιγμή της γέννησης τους μέχρι το τέλος του βίου τους είναι χαρακτηριστικό.
Υπάρχουν άπειρα πράγματα τα οποία μαθαίνουμε ήδη από τη βρεφική ηλικία· ότι έτσι πρέπει να γίνονται γιατί έτσι είναι το «σωστό».
Ο εγκέφαλος μας είναι κατασκευασμένος με τέτοιον τρόπο ώστε από μόνος του να αποφασίζει αν θα κάνει έναν αγώνα ή όχι.
Η επιθυμία να ανήκουμε κάπου μαθαίνεται από τους γονείς στα μωρά αλλά ταυτόχρονα τα «μωρά» από την πρώτη στιγμή της ζωής τους έχουν την αίσθηση ότι ανήκουν κάπου.
Η άρνηση της τροφής αποτελεί μια διαταραχή του ενστίκτου της πείνας και αποτελεί μια παθολογική εγκεφαλική κατάσταση.
Ο εγκέφαλος έχει ορισμένα τμήματα τα οποία ανάλογα με τη λειτουργία τους κατευθύνουν τη ζωή μας χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβανόμαστε.
Για διάφορες αιτίες σε πάρα πολλές νευρολογικές κλινικές εικόνες, ιδιαίτερα σε κάποιες περιπτώσεις που ο κλινικός ιατρός νομίζει ότι έχει να κάνει με ψυχογενείς κρίσεις, υπάρχει έντονο το σύμπτωμα του υπομεταβολισμού στο μετωπιαίο λοβό.
Στις κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, όπου ο εγκέφαλος τραυματίζεται σε διάφορες θέσεις αλλά κατά κύριο λόγο παρουσιάζει μια μικρή ή μεγάλη υποφυσιακή διαταραχή, υπάρχει πάρα πολύ μεγάλος κίνδυνος να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για μια δυσάρεστη κατάληξη μετά από σοκ.
Από την βρεφική ηλικία και μετά ο εγκέφαλος εξελίσσεται συνεχώς, στην αρχή με πολύ γρήγορο ρυθμό ο οποίος αργότερα βραδαίνει, χωρίς να παύει ποτέ να λειτουργεί.
Τα τελευταία τριάντα χρόνια χορηγούμε τη μαννιτόλη για διάφορες θεραπευτικές διαδικασίες σε νοσήματα του εγκεφάλου, κυρίως καρκίνους, σε συνδυασμό μ’ άλλα φάρμακα.
Σε πάρα πολλές νευρολογικές και ψυχιατρικές ασθένειες αλλά πολύ πιθανόν και σε διάφορα αυτοάνοσα και εκφυλιστικά νοσήματα έχουμε μια δυσλειτουργία του αιματικού φραγμού του εγκεφάλου.
Οι περισσότερες ασθένειες μεταξύ των άλλων νευρολογικές και ψυχιατρικές προκύπτουν γιατί στην καθημερινή του λειτουργία ο εγκέφαλος δεν έχει πολλές φορές τη δυνατότητα να ασκήσει την επιρροή του για να αυτοπροστατευτεί ή να αυτοθεραπευτεί∙ πρόκειται για μια ικανότητα που έχει a priori, όμως πολλές φορές οι παθολογικές καταστάσεις είναι ισχυρότερες απ΄ αυτήν.
Στη νευρολογική κλινική του Κλίβελαντ τα τελευταία χρόνια γίνεται μια πάρα πολύ σπουδαία έρευνα όπου οι επιστήμονες προσπαθούν να βρουν τις αιτίες της γένεσης των επιληπτικών κρίσεων.
Οι εμπύρετοι σπασμοί σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν μια τελεσίδικη μορφή επιληψίας∙ αποτελούν απλώς έναν δείκτη προδιάθεσης για επιληπτικές κρίσεις.