Πότε «πιέζουμε» και πότε αποφεύγουμε την αντιεπιληπτική αγωγή;
Η τοποθέτηση μιας αντιεπιληπτικής αγωγής, ανάλογα με τα στοιχεία που υπάρχουν, από ότι δείχνει η πείρα μας στην Βιονευρολογική, πρέπει να γίνεται οπωσδήποτε με βάση δυο κανόνες.
Η τοποθέτηση μιας αντιεπιληπτικής αγωγής, ανάλογα με τα στοιχεία που υπάρχουν, από ότι δείχνει η πείρα μας στην Βιονευρολογική, πρέπει να γίνεται οπωσδήποτε με βάση δυο κανόνες.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο σε έναν άνθρωπο, ο οποίος υπόκεινται σε επιληπτικές κρίσεις και έχει ανάλογες εγκεφαλικές αλλοιώσεις, να βρει κανείς μια αυτόματη και εύκολη επικοινωνιακή δίοδο σε ότι αφορά την θεραπεία.
Πρόκειται για μια μορφή συμπεριφοράς με απότομες εκρηκτικές κρίσεις επιθετικότητας, τόσο λεκτικής όσο και κινητικής, καθώς επίσης και συνοδεία επιθετικών πράξεων.
Η επιληψία έχει πάρα πολλές μορφές που είναι από τελείως ανώδυνες μέχρι και άκρως επικίνδυνες.
Υπάρχει μια «υποομάδα» με επιληπτικές κρίσεις, επιθετικότητα, η οποία παρουσιάζει ταυτόχρονα στις απεικονιστικές μεθόδους και στις νευροφυσιολογικές εξετάσεις μια διαταραχή της αμυγδαλής, ύστερα από ένα ιστορικό λοίμωξης.
Όταν ένας γιατρός βρίσκεται αντιμέτωπος με τον άνω συνδυασμό, όπως δείχνει η πείρα μας στην Βιονευρολογική, πρέπει να αρχίσει την έρευνα από πολλά σημεία ταυτόχρονα.
Η επιληψία μπορεί να είναι ένα παιχνίδι της λειτουργίας τμημάτων του εγκεφάλου που εναλλάξ να παρουσιάζεται σε διάφορα σημεία, διαφορετικό χρόνο με διαφορετική ένταση.
Το REM είναι το στάδιο εκείνο όπου ο οργανισμός βρίσκεται μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και χαρακτηρίζεται από τις γρήγορες κινήσεις των ματιών, από όπου πήρε και το όνομα του (REM).
Ο υπνοβάτης, αναμενόμενα, σηκώνεται το βράδυ χωρίς να έχει αίσθηση του τι κάνει και που πάει, περιφέρεται κάνοντας διάφορες κινήσεις ή μια συγκεκριμένη διαδρομή και επιστρέφει.
Ο ύπνος, πολλές φορές στα τελευταία του στάδια, ιδιαίτερα κατά την περίπτωση του σταδίου REM, και όταν έχει προϋπάρξει μια έντονη κουραστική μέρα, οινοποσία ή ακόμη συνοδεία με φάρμακα, ενδέχεται, όπως έχει δείξει και η πείρα μας στην Βιονευρολογική, να παρουσιάζει έντονα συμπτώματα βίας ακόμη και εναντίων του συντρόφου που κοιμάται μαζί του.
Η προϊούσα πολυεστιακή λευκοεγκεφαλοπάθεια, όλος περιέργως, τα τελευταία χρόνια εμφανίζει μια σοβαρή συχνότητα μεταξύ των νευρολογικών νοσημάτων και αρκετές φορές την έχουμε εντοπίσει και σε ασθενείς που επισκέπτονται την Βιονευρολογική.
Η Βιονευρολογική μας έχει διδάξει με την εμπειρία ότι στις νευρολογικές παθήσεις, κυρίως εγκεφαλικές δυσλειτουργίες, υπάρχει πάντοτε μια διαταραχή ανάμεσα σε διάφορα σημεία του εγκεφάλου.
Από την πείρα μας στην Βιονευρολογική, σε όλα τα καταθλιπτικά σύνδρομα πρέπει να γίνεται μια διερεύνηση του ιστορικού, σε ότι αφορά το άτομο και τις σχέσεις του με την κοινωνική ομάδα που το περιβάλλει.
Από την πείρα μας στην Βιονευρολογική, τρία είναι τα χαρακτηριστικά συμπτώματα΄ όπως η απώλεια ίωσης, διαταραγμένη ομιλία, καθώς επίσης πεσμένες γνωστικές και νοητικές διαταραχές.
Πάντα στις νευρολογικές αρρώστιες, όταν έχουμε κυρίως ενδείξεις από τα οστά και τα νεφρά, επιβάλλεται από την πείρα μας στην Βιονευρολογική, ένας περαιτέρω έλεγχος των παραθορμονών.
Η αρχή μιας φαρμακοθεραπείας, γενικά για κάθε σωματική διαδικασία, αλλά ιδιαίτερα σε ότι αφορά εγκεφαλικά τραύματα και εκφυλίσεις, είναι υψίστης σημασίας.
Καινούργια πειράματα και σε παρατηρήσεις που έχουν γίνει, όπως και εμείς διαπιστώσαμε εδώ στην Βιονευρολογική, πολύ τακτικά έρχεται το πρώτο μέρος του εγκεφάλου να «βοηθήσει» έντονα το άλλο όταν έχει πρόβλημα.
Ένα πάρα πολύ μεγάλο κεφάλαιο, αυτό της επιληψίας, πολλές φορές βασίζεται, σε ότι αφορά το κλινικό νευρολόγο, σε μικρές παρατηρήσεις αλλά καταλυτικές για ότι αφορά την θεραπευτική αγωγή.
Οι νευροεπιστήμες και ιδιαίτερα η «δεκάδα του εγκεφάλου» του περασμένου αιώνα που ξεκίνησε από την Αμερική, έδωσαν αποτελέσματα ερευνών που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο.
Στον εγκέφαλο είναι τα πάντα θέμα «ισορροπιών».