Τι είναι ο «κύκλος πάπετς»
Ο «κύκλος πάπετς» είναι μία διαδοχική σειρά αντιδράσεων και μετάδοσης πληροφοριών και σημάτων στο μεταιχμιακό σύστημα.
Ο «κύκλος πάπετς» είναι μία διαδοχική σειρά αντιδράσεων και μετάδοσης πληροφοριών και σημάτων στο μεταιχμιακό σύστημα.
Η όσφρηση, η μνήμη και τα συναισθήματα στην καθημερινότητα της ζωής κατέχουν έναν πρωτεύοντα ρόλο και βρίσκονται πάντα μαζί.
Η οσμή και η γεύση είναι πάντοτε μαζί κι έχουν ένα κύριο χαρακτηριστικό∙ η επεξεργασία τους στον οργανισμό και συγκεκριμένα στον εγκέφαλο του ανθρώπου γίνεται αντανακλαστικά και αυτόματα χωρίς να επηρεάζεται από τη συνείδηση.
Αρνητικά συναισθήματα, όπως είναι ο τρόμος, η οργή, η αηδία, βρίσκονται και παράγονται και γίνονται βιώματα μέσω της λειτουργίας του μεταιχμιακού συστήματος.
Πολλές φορές σε τραυματισμούς του εγκεφάλου, ιδιαίτερα της περιοχής του στελέχους, εμφανίζονται συμπτώματα στη λειτουργία του μεταιχμιακού συστήματος.
Η έκλυση της γλουταμάτης για διάφορους λόγους κυρίως μετά από επώδυνα ερεθίσματα προκαλεί μία αύξηση των λεγόμενων υποδοχέων ΝMDA, οι οποίοι συμμετέχουν στην ιδιαίτερη ευαισθητοποίηση του νευρικού συστήματος σε ότι αφορά τους πόνους.
Η νευραλγία του τριδύμου αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα νευροπαθητικού πόνου που εξελίσσεται με απίστευτη ταχύτητα στην περιοχή του στελέχους του εγκεφάλου.
Οι προσταγλανδίνες είναι ουσίες του ίδιου του σώματος που κατά κύριο λόγο εμφανίζονται στις απολήξεις των αισθητηριακών κλάδων του νεύρου στην περιφέρεια.
Τα παράγωγα του οπίου, κυρίως η μορφίνη, που χρησιμοποιούνται κατά κόρον στις βαριές περιπτώσεις άλγους στην ιατρική, έχουν συγκεκριμένη δράση εντός του νευρικού συστήματος.
Όταν παρουσιάζεται ένας νευροπαθητικός πόνος, δηλαδή ένας πόνος που προέρχεται από τα ίδια τα νεύρα εντός του νευρικού συστήματος λόγω κακής λειτουργίας των νευρωνικών κυκλωμάτων, πάντοτε υπάρχει ταυτόχρονη παρουσία και μίας υπερευαισθησίας στον πόνο αυτό.
Παρόλο που πλέον γνωρίζουμε ότι προκαλεί έντονο πόνο μέσω του κεντρικού νευρικού συστήματος, η καψαϊκίνη έχει ανακαλυφθεί τελευταία ότι μπορεί να δρα και αναλγητικά.
Και η υπεραλγησία και η αλλοδυνία είναι μορφές πόνου που παρουσιάζονται έντονες ύστερα από κάποιο ερέθισμα περιφερικής νευρικής απόληξης και διαταραχή της νευρικής οδού από το σημείο ερεθισμού στον εγκέφαλο.
Σήμερα τα πλέον γνωστά φάρμακα που χρησιμοποιούνται εδώ και πολλές δεκαετίες σε ότι αφορά την απομόνωση του επώδυνου αιτίου του πόνου στην περιφέρεια του νευρικού συστήματος είναι η ασπιρίνη, το ακετυλοσαλικυλικό οξύ και τα μη στεροειδή αντιρρευματικά φάρμακα.
Σε επώδυνες καταστάσεις, όταν θέλουμε να λάβουμε μη στεροειδή φάρμακα, προκειμένου να μην παρουσιαστούν οι τυπικές παρενέργειες από την κορτιζόνη κυρίως από το έντερο, μπορούμε να χρησιμοποιούμε τους λεγόμενους αναστολείς της κυκλοοξυγενάσης.
Οι διάφορες μορφές πάρκινσον και ιδίως άτυπου πάρκινσον έχουν κυρίως τον «τόπο γέννησής» τους στο σημείο διαταραχής και επικοινωνίας μεταξύ ενδοκρινικού συστήματος και νευρικού συστήματος.
Κατά τη διάπλαση του οργανισμού του σώματος και των διάφορων οργάνων, πολύ τακτικά για φυλογενετικούς λόγους είναι δυνατόν να αναπτυχθούν περισσότερο απ’ όσο πρέπει στοιχεία του νευρικού συστήματος, δηλαδή νευροκύτταρα, σε όργανα τα οποία ανήκουν αποκλειστικά σε ενδοκρινείς αδένες.
Το σύνδρομο πάρκινσον προκύπτει κατά κύριο λόγο τις περισσότερες φορές μετά από μία κακή συνεννόηση διαδικασίας ομοιοστατικού χαρακτήρα μεταξύ ενδοκρινών αδένων, όπου κι αν βρίσκονται αυτοί στο σώμα, και του νευρικού συστήματος.
Το μεταιχμιακό σύστημα στον εγκέφαλο είναι αυτό που συνδέει ουσιαστικά το νωτιαίο μυελό με τον ανώτερο εγκέφαλο και είναι ουσιώδες για τη ρύθμιση του ύπνου, ιδιαίτερα για το στάδιο REM˙ πρόκειται για εκείνο το στάδιο που χαρακτηρίζεται στάδιο των ονείρων.
Οι διαταραχές της αρτηριακής πίεσης στο άτυπο πάρκινσον είναι πάρα πολύ ισχυρές και είναι μάλιστα το κύριο χαρακτηριστικό της ατροφίας πολλαπλών συστημάτων η οποία σαν κλινική εικόνα κυριαρχεί σ’ αυτές τις καταστάσεις.
Στις περιπτώσεις που παρατηρούμε αμιγείς διαταραχές του αυτόνομου νευρικού συστήματος ταυτόχρονα με συμπτωματολογία που μοιάζει με τη νόσο του πάρκινσον, όπως τρόμο των χεριών ή ξαφνικές ακινησίες, τότε κατά κανόνα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μία μορφή άτυπου συνδρόμου πάρκινσον, όπως είναι αυτό της ατροφίας πολλαπλών συστημάτων.