Φλεγμονές και ρίσκο επιληψίας
Σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος και αν αρχίζει μία φλεγμονή την «εγκατάστασή» της, πάντα «ενημερώνει» τον εγκέφαλο.
Σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος και αν αρχίζει μία φλεγμονή την «εγκατάστασή» της, πάντα «ενημερώνει» τον εγκέφαλο.
Το ρίσκο για την ανάπτυξη ενός επιληπτικού συνδρόμου ή ακόμη και για την πρόκλησή του, τις περισσότερες φορές προέρχεται από άλλη νοσολογική κατάσταση η οποία συνήθως δεν αφήνει κάποια υπόνοια για τη δημιουργία επιληπτικών δυσλειτουργιών.
Τα κρανιοεγκεφαλικά τραύματα οποιασδήποτε παθολογικής βαθμίδας, ακόμη και τα χαμηλού ρίσκου, δημιουργούν προϋποθέσεις εμφάνισης επιληπτικών κρίσεων στον εγκέφαλο .
Η σύγχρονη γενετική μας έχει διδάξει πως πέρα απ’ αυτήν υπάρχει και η επιγενετική.
Για όσους ασχολούνται με τη συμπεριφορά ασθενών που πάσχουν από επιληπτικές κρίσεις, παρατηρούν γρήγορα πως ένα μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα που εμποδίζει ιδιαίτερα τη θεραπεία είναι τα αισθήματα ενοχής που διακατέχουν τον ασθενή.
Στο τελευταίο συνέδριο των νευροεπιστημόνων στο Σικάγο του Ιλινόις έγιναν μερικές σπουδαίες παρουσιάσεις˙ το θέμα ήταν γύρω από την επανανεύρωση και τις μυελινώσεις.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα περίθαλψης γηραιών ασθενών που εισέρχονται σε μονάδες εντατικής παρακολούθησης είναι η εμφάνιση επιληπτικών κρίσεων, μικρών ή μεγάλων, συνοδευόμενη από μία ακραία σύγχυση με τη μορφή «υστεριών».
Τα άτομα της τρίτης ηλικίας κατά κανόνα εμφανίζουν ένα βασικό πρόβλημα με τις εγκεφαλικές λειτουργίες.
Στο φαινόμενο του γήρατος κάθε αλλαγή του περιβάλλοντος αποτελεί και ένα «σοκ».
Σε γηραιούς ασθενείς οι συγχυτικές καταστάσεις μπορούν να αυξηθούν επικίνδυνα σ’ ένα ακατάλληλο για τον ασθενή περιβάλλον.
Στο φαινόμενο του γήρατος σχεδόν πάντα εμφανίζεται το πρόβλημα των επιληπτικών κρίσεων μετά από πολυφαρμακία.
Ο εγκέφαλος διαθέτει, όσο οι νευρώνες του είναι ζωντανοί, ένα ηλεκτρικό φορτίο που κυκλοφορεί με τη «μορφή» βιοηλεκτρικού ρεύματος. Σε φυσιολογικές καταστάσεις ζωής, το ηλεκτρικό ρεύμα αυτό φροντίζει όχι μόνο για την ήρεμη λειτουργία του εγκεφάλου αλλά και τη διατήρηση της ύπαρξής του. Τοπικές ή γενικευμένες διαταραχές του βιοηλεκτρικού αυτού ρεύματος, προκαλούν άμεσα λειτουργικές διαταραχές […]
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, στο πανεπιστήμιο Μακ-Γκιλ του Μόντρεαλ του Καναδά, δύο πρωτοπόροι νευροεπιστήμονες, ο Τζέιμς Όλντ και ο Πήτερ Μίλνερ, πρότειναν την ιδέα ενός εγκεφαλικού «κέντρου» ηδονής.
Τα τελευταία χρόνια οι ιοί polyoma εντοπίζονται όλο και τακτικότερα σε ομάδες ανθρώπινου πληθυσμού.
Στοιχεία ενδημικής εμφάνισης της σκλήρυνση κατά πλάκας κατά περιοχές καθιστούν επιτακτική την ανάγκη της άμεσης διάγνωσης και θεραπείας της.
Αυτό που χαρακτηρίζει τους παρκινσονικούς ασθενείς σ’ όλα τα στάδια της νόσου είναι η αδυναμία σωστής γραφής με διαφορετική ένταση.
Το όριο της ηλικίας των εξήντα ετών αναφέρεται χαρακτηριστικά ως κλινικό ορόσημο στη νόσο τουParkinson.
Οι ασθενείς που πάσχουν από τη νόσο πολλές φορές εμφανίζουν γενικευμένες τάσεις φοβίας χωρίς ιδιαίτερη αιτία και συγκεκριμένη συμπτωματολογία.
Οι φοβίες εξετάζονται διεξοδικά από τον τομέα της ψυχιατρικής και μέσα απ’ αυτό το πλαίσιο επιχειρείται η χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής κατά περίσταση.
Εδώ και πολλά χρόνια έχει διαπιστωθεί μία αναλογική κατάσταση μεταξύ ποιότητας μνήμης και εκτέλεσης αθλητικών δραστηριοτήτων.