Ο ύπνος και ο Alfred Lee Loomis
Το 1937 ο Alfred Lee Loomis από την ομοσπονδιακή Νέα Υόρκη κατέγραψε για πρώτη φορά τα διάφορα στάδια του ύπνου με εγκεφαλογράφημα στο ινστιτούτο της Tuxedo Park.
Το 1937 ο Alfred Lee Loomis από την ομοσπονδιακή Νέα Υόρκη κατέγραψε για πρώτη φορά τα διάφορα στάδια του ύπνου με εγκεφαλογράφημα στο ινστιτούτο της Tuxedo Park.
Στην καταγραφή του ύπνου πολλές φορές στο στάδιο του βαθύ ύπνου παρατηρούμε χαρακτηριστικά μεγάλα κύματα, τα ονομαζόμενα Δ κύματα του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος.
Όσον αφορά την έρευνα του ύπνου, μία καινούργια παράμετρος είναι οι νέες τεχνικές και μέθοδοι εξετάσεων που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια.
Τα τελευταία χρόνια οι νευροεπιστήμονες και οι νευροβιολόγοι συνηθίζουν να χρωματίζουν τα κύτταρα που ελέγχουν οι διάφορες ουσίες.
Αιώνες τώρα, ήδη από το 1783, είναι γνωστό ότι τα νευρικά κύτταρα επηρεάζονται από ηλεκτρικούς ερεθισμούς.
Η διαδικασία της μάθησης είναι ένα από τα ισχυρότερα και κυριότερα μέσα αντιμετώπισης της εξέλιξης της άνοιας.
Είναι γεγονός ότι μπορούμε να ερεθίσουμε με λέιζερ νευρικά κύτταρα τα οποία είναι γενετικά τροποποιημένα έτσι ώστε μόλις δεχτούν τις ακτίνες του λέιζερ να εκπέμψουν κατά τη λειτουργία τους ακτινοβολία.
Χρησιμοποιώντας το φως μπορούμε να ελέγξουμε ποια γονίδια διεγείρουν τα νευρικά κύτταρα, κάτω από ποιες προϋποθέσεις και υπό ποιες συνθήκες.
Τα γονίδια είναι φορείς γενετικά προσαρμοσμένοι προκειμένου να κωδικοποιούν την παραγωγή ουσιών και συγκεκριμένα ενζύμων.
Πρόκειται για το σύνολο εκείνης της εγκεφαλικής διαδικασίας με βάση την οποία είμαστε σε θέση να αντιλαμβανόμαστε σε κοινωνικό επίπεδο τις θέσεις και τους σκοπούς των άλλων.
Μόρια εντός των νευρικών κυττάρων εκπέμπουν φως ανάλογα με τη διέγερσή τους.
Όπως έχουν δείξει οι οπτογενετικές έρευνες, τον τελευταίο καιρό μελετώντας τα διάφορα φάσματα του φωτός και τη δράση τους στον εγκέφαλο είναι δυνατόν να παρατηρήσουμε ποιες αντιδράσεις προκαλούν σε γονίδια τα οποία χορηγούνται και πως αυτά επιδρούν στα νευρικά κύτταρα.
Ο πανεπιστημιακός καθηγητής και Αμερικανός νομπελίστας Charles ήταν ο πρώτος που διατύπωσε τη θεωρία ότι η διέγερση των εγκεφαλικών κυττάρων μπορεί να παρομοιαστεί με λάμψεις φωτός.
Με τη νευροοπτική μπορούμε να μελετήσουμε ποια κύτταρα, με ποιον τρόπο, σε ποιο χρονικό διάστημα και με ποια ένταση διεγείρονται και πως επικοινωνούν μεταξύ τους ή πως αδρανοποιούνται παραπλήσια νευρικά κύτταρα.
Η θεωρία του Charles ότι ο εγκέφαλος και συγκεκριμένα τα εγκεφαλικά κύτταρα ανά μορφή και σχήμα μπορούσαν να αποτελέσουν πηγή φωτεινής ενέργειας άρχισε να εξετάζεται τα τελευταία χρόνια.
Η εγκεφαλική διαδικασία της θεωρίας του πνεύματος επηρεάζεται περισσότερο στις περιπτώσεις αυτισμού.
Τα εγκεφαλικά δυναμικά που προκαλούνται από τα νευρικά κύτταρα δείχνουν ότι έχουν μία απευθείας εξάρτηση από κάποιες ουσίες.
Τα κύτταρα – καθρέφτες καταλαμβάνουν συγκεκριμένες περιοχές μέσα στον εγκέφαλο, αποτελούμενες από ειδικά κύτταρα τα οποία αντιλαμβάνονται τις κινήσεις του ατόμου αλλά και των άλλων στο περιβάλλον μέσω στο οποίο βρίσκονται.
Στις συναυλίες μπορούμε να παρατηρήσουμε τακτικά μια κατάσταση η οποία συμβαίνει πάντα˙ είναι η στιγμή που ξαφνικά όλοι μαζί οι θεατές σηκώνουν τα χέρια ψηλά κάνοντας τις ίδιες ρυθμικές κινήσεις ακολουθώντας τη μουσική.
Τα κύτταρα-καθρέφτες έχουν συγκεκριμένη τοποθεσία στον εγκέφαλο. Η θέση τους εντοπίζεται κυρίως στην περιοχή του ιππόκαμπου και του προμετωπιαίου λοβού.