Η επαναμυελίνωση στη σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠΣ)
Η κλινική μορφή της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι αποτέλεσμα μίας διαδικασίας απομυελίνωσης στο κεντρικό νευρικό σύστημα.
Η κλινική μορφή της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι αποτέλεσμα μίας διαδικασίας απομυελίνωσης στο κεντρικό νευρικό σύστημα.
Οι επιληπτικές κρίσεις είναι το κοινό στοιχείο που έχουν η νόσος του Alzheimer και του Pick (προμετωπιαίου λοβού).
Σε γηραιούς ασθενείς οι συγχυτικές καταστάσεις μπορούν να αυξηθούν επικίνδυνα σ’ ένα ακατάλληλο για τον ασθενή περιβάλλον.
Στη νευροεκφυλιστική νόσο του Alzheimer όπου η μνήμη χάνεται και ο άνθρωπος μετατρέπεται σταδιακά σε «φυτό», υπάρχει συγκεκριμένη διαταραχή η οποία προκαλεί τη νόσο.
Πρόκειται για μία εκφυλιστική νόσος η οποία χαρακτηρίζεται από καταστροφή των νευρικών κυττάρων σε διάφορες περιοχές του εγκεφάλου.
Στην περίπτωση της σκλήρυνσης κατά πλάκας, εγκεφαλικά κύτταρα προσπαθούν να αναπληρώσουν τη χαμένη ενέργεια από άλλα εκφυλισμένα κύτταρα με επιπλέον δραστηριότητα.
Η γλουταμάτη είναι ένας νευροδιαβιβαστής του κεντρικού νευρικού συστήματος που μεταφέρει σήματα διεγερσιμότητας από το ένα κύτταρο στο άλλο.
Έρευνες που έγιναν στις αρχές του 21ου αιώνα έδειξαν ότι στη σκλήρυνση κατά πλάκας έχουμε ένα περίπλοκο σύμπλεγμα νοσολογικών παραγόντων που οδηγεί στην κλινική μορφή της νόσου.
Η διαδικασία της μάθησης είναι ένα από τα ισχυρότερα και κυριότερα μέσα αντιμετώπισης της εξέλιξης της άνοιας.
Σε πολλά εγκεφαλικά επεισόδια παρουσιάζεται το φαινόμενο της αφασίας του κινητικού λόγου.
Ο διαβήτης και η υπέρταση είναι παθήσεις που όταν παρουσιάζονται και συνυπάρχουν προκαλούν δυσλειτουργία στο κεντρικό νευρικό σύστημα.
Σε ασθενείς με ινομυαλγία έχουμε χαρακτηριστική διαταραχή του βαθύ ύπνου και μάλιστα με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο.
Η ύψιστη εργασία του εγκεφάλου και μια από τις ανώτερες πνευματικές του λειτουργίες είναι να «προβλέπει» καταστάσεις μέσω της ευφυΐας.
Χαρακτηριστικό αυτών των ανθρώπων είναι η συμπεριφορά τους που μοιάζει μ’ αυτήν παιχτών ρουλέτας.
Η παθολογική κατάσταση των πολλαπλών θρομβώσεων στον οργανισμό ή ακόμη της «καταστροφής» οργάνων που προκαλείται μετά από λήψη κάποιων φαρμάκων ή ιδιαίτερα ύστερα από κάποια νοσηρή κατάσταση χαρακτηρίζει ένα αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο δευτερογενής μορφής.
Στη νόσο του κινητικού νευρώνα υπάρχει μια μακριά αλυσίδα παθολογικών καταστάσεων, η οποία καταλήγει στην έκφραση της νόσου.
Οι πολλές μεταλλάξεις που γίνονται και συγκεκριμένα σε επίπεδο RNA και η μεταβίβαση αυτής της γονιδιακής πληροφορίας έχει βρεθεί ότι αποτελούν τους δεκαπέντε κύριους παράγοντες παθογένειας στην εμφάνιση της νόσου του κινητικού νευρώνα.
Η παραγωγή «τοξικών» πρωτεϊνών εντός των κυττάρων του κινητικού νευρώνα λόγω υπέρμετρων εκφορτίσεων, καταστροφής μιτοχονδρίων και μη καλής λειτουργίας του νευροάξονα έχει σαν αποτέλεσμα τη φθορά του ίδιου του κυττάρου.
Μια παλιά αντίληψη, η οποία φαίνεται να επιβεβαιώνεται με τα καινούργια πειράματα και με τα ερευνητικά αποτελέσματα, είναι ότι στη νόσο του κινητικού νευρώνα έχουμε περιπτώσεις αυξημένων οξειδώσεων και κυρίως συγκέντρωση των ελεύθερων ριζών οξυγόνου.
Τα μιτοχόνδρια είναι ειδικοί κυτταρικοί σχηματισμοί εντός του νευρικού κυττάρου, που χρησιμεύουν κατά κάποιο τρόπο σαν «αποθήκες» ενέργειας για τις χρήσεις του ίδιου κυττάρου.